Ponferrada

Omdat de weg vooral daalde was ik vanmorgen al snel in deze stad. Ik reed de wandelpelgrims tegemoet. Zoveel mensen, zoveel verschillen: vriendelijke, norse, jonge, oude, snelle, langzame, vlotte, moeizame, noem het en ik kwam ze vandaag tegen.
In Ponferrada hield ik even halt om alvast wat te eten en te drinken, want van daar uit begon de klim 25 km naar het Cruz de Ferro, van 540 m hoogte tot 1504 m, het hoogste punt van deze Camino.
 

De grote klim

Door de hoofdstraat van het dorpje Molinaseca was het mooi fietsen. Karakteristieke woningen met sierwapens op de gevels, een stenen boogbrug, het vroegere hospital: reden genoeg om er even te stoppen, net voor de steilere klim begon. Na twee uur gestaag omhoog kruipen door een schitterend berglandschap was het hoog tijd voor een stop in het dorpje El Acebo. In vroegere tijden kende het dorp al een hospital, nu zijn er albergues voor de vele pelgrims die afdalen van Cruz de Ferro. Een stevige bocadillo met hesp en kaas, een halve liter water en een frisse cola moesten me klaarmaken voor de finale: en wat voor een. Langere stukken met 10,11,12,13,14 soms 15 % maakten van deze laatste 5 km voor mij de zwaarste klim tot nu toe. Fietsers die me al dalend passeerden uitten tekens van respect voor de zonderling die voor deze kant van de berg naar boven had gekozen. Een dalende Amerikaanse toerist riep me toe: "Better you than me!". Een Spaanse wandelaar hield me tegen om de weg naar El Acebo te vragen. Hij wees me erop dat ik in de verkeerde richting fietste, maar toen ik mijn verhaal deed, begreep hij me onmiddellijk. Zelf deed hij op dit moment zijn 4de Camino, allemaal sinds hij gepensioneerd was. De man sprak vloeiend Engels.
Eindelijk boven gekomen op het Cruz de Ferro viel daar alvast de last van het klimmen vandaag helemaal van me af. Deze keer was er buiten mij niemand anders. Toch ook weer een speciale ervaring om helemaal alleen boven op deze berg stenen aan het befaamde kruis te staan.
 

Wolli uit Osnabrück

Net voor de afdaling ontmoette ik de fietspelgrim Wolli (Wolfgang) uit Osnabruck Duitsland. Hij stond stil voor de laatste bocht net voor de top (12%). Zelf heb ik veel bagage, maar deze man had naar eigen zeggen 34 kg bagage mee. Hij hoopte binnen 3 dagen in Santiago aan te komen. Tot nu toe had hij ook bijna 3000 km afgelegd. Ook voor hem was deze reis een jarenlange droom. Al wist hij niet of hij de eerste tijd na Santiago nog op een fiets zou willen kruipen. Een ontmoeting tussen gelijkgezinden, elk aan de andere kant van de weg, dat is de Camino.
 

Terry, Chris en Dan uit Amerika

Tijdens de aperitief op het terras van mijn verblijfplaats maakte ik kennis met de twee vriendinnen Terry en Chris uit Manchester, New Hampshire, Amerika. Voor het avondmaal nodigden ze me uit aan hun tafel om verder te praten over de avonturen van die gekke Belg. Terry had in haar jonge jaren nog in Leuven gestudeerd en kende ons land wel wat. Na de maaltijd kwam Dan uit Missouri er nog even bij zitten. Hij kende de dames. Zijn vrouw wandelde en hij fietste met een gehuurde mountainbike er langs op en droeg haar rugzak. Ook een manier om de Camino te doen. Dan had een aantal sterke verhalen over Martin Sheen, zijn zoon en kleinzoon rond de verfilming van The Way, die veel Amerikanen warm heeft gemaakt om hier de Camino te komen wandelen. Het was best een gezellige avond. De dames zegden nog te hopen dat het beeld dat Europa van Amerika heeft, hierdoor wat bijgesteld zou kunnen worden.

Geschreven door Jaak.de.Fietser