Léon uit

Zoals steeds bij grotere steden duurde het een aantal kilometers voor Léon kon worden verlaten. Ook hier waren de gele pijlen voldoende aangebracht en ging het vlot. Jean-Luc vergezelde me enkele kilometers. Hij was een beetje ongerust omdat hij via zijn mobiele telefoon zijn terugvlucht maar niet in orde kon brengen. Hij zou wel op zoek gaan naar een andere oplossing, maar was er toch wat nerveus door geworden. Zelf heb ik ondertussen ook al mijn terugvlucht kunnen vastleggen op maandag 6 juni. Aan het huidige tempo moet dat lukken en heb ik zelfs nog enkele dagen in reserve.
Na een vijftal kilometers, net voor Virgin del Camino zag ik rechts een klein eetstalletje om de pelgrims op basis van een vrije gift te voorzien van koffie, fruit, koekjes en zo meer. Op de bank zat een man te roken en we begroetten elkaar in her Engels. Op een wereldkaart kon iedereen aanstippen uit welke regio men afkomstig was. Ook hij zette zijn stipje op de kaart. Spontaan vroeg ik hem: “Witch country are you from?” “Belgium”, was het antwoord”. “Dan kunnen we gelijk in het Nederlands verder gaan”, zei ik daarop. Het was Wim uit West-Vlaanderen, duidelijk te horen. Hij had gisteren een rustdag gehad in Léon en vond het vandaag moeilijk om terug op gang te komen. Hij was fier om al zover geraakt te zijn. Zelf wist hij niet van de splitsing met een alternatieve route die in het volgende dorp was.
 

Alternatieve route

Inderdaad was er na Virgin del Camino een splitsing. De historische route liep rechtdoor en was korter, maar daar wandelden de pelgrims voortdurend dichtbij de autosnelweg. De alternatieve route liet de wandelaar opnieuw snel genieten van de natuur. Voor mij was dat na de drukke stad een herademing. Vermits er opvallend minder wandelaars kozen voor deze iets langere variant, was het ook opvallend rustiger. Op een bepaald ogenblik, na een brug over de snelweg, kwam ik voorbij een kleine herdenkingsplaats van een Nederlandse vrouwelijke pelgrim van 63 jaar die er in 2019 was verongelukt: samen met een andere aangereden door een auto. De typisch Hollandse klompen vielen me dadelijk op. Op een terrasje in Oncina de la Valdoncina even verder vertelde de Nederlandse Kokkie, met pelgrimsnaam Cornelia (“Goed bedacht niet?” zei ze erbij) me het verhaal van dit ongeval. Ze had het zonet opgezocht. Blijkbaar zijn er lijsten van pelgrims die stierven op de Camino. Zelf zat ze er een beetje door op dit ogenblik. Met muziek probeerde deze wat nerveuze vrouw zichzelf wat rust te geven. Cornelia had vooral last van haar te zware rugzak. Ik heb haar verder ook wat tips kunnen geven over het wassen van merino-shirts.
Léon was het einde van de vlakke Meseta. Het landschap werd nu wat heuvelachtiger en ruwer met opvallend minder bebouwde akkers. Een stenen pad leidde de pelgrim door het mooie landschap. Ik ben blij dat ik voor dit mooie alternatief heb gekozen.
 

Villar de Mazarife

Na de korte etappe van 21 kilometer werd het relatief kleine dorpje snel bereikt. Vriendelijke ontvangst in de albergue. Daar is mijn buurman op het slaapzaaltje Rick from Canada, sportieve gast, vlotte prater. Het klikt wel. Ook hij is een vroege starter, dus geen probleem voor morgenvroeg. Buiten een familie ooievaars op de kerktoren is in dit dorpje niet zo veel te beleven. Tijd voldoende dus om het lichaam wat siësta te gunnen.
Nog een biertje gedronken met Rick, het Franse echtpaar Bernard en Elisabeth en toen die vertrokken met de Vlaamse Wim uit Roeselare, die ik vanmorgen al ontmoette en de Schotse Jim en Susan. Vlamingen en Schotten: dat klikt ook wel.
Bij het avondmaal vroeg een man in het Spaans of hij bij me aan tafel kon zitten. We waren beiden de eersten in het restaurant. Natuurlijk, geen probleem. Blijkt het een Vlaming te zijn: Wilfried uit Bornem. Als oud Bell-Telephone technicus kon hij vlot Spaans wegens zijn vroeger werk in Spanje en Argentinië. Een heel boeiende maaltijd werd het en ook hij was blij om nog eens in de eigen moedertaal te kunnen converseren.
Wat een record: 4 Belgen ontmoet in 2 dagen!

Geschreven door Jaak.de.Fietser