Overtocht

Vanmorgen feliciteerde de Nederlandse Marloes mij en de Duits-Portugese Gracia voor de stilte deze nacht op onze slaapzaal: niemand die lawaai had gemaakt of gesnurkt: “We are a good team!” Goed te weten, want zelf hoor je dat natuurlijk niet.
Na een kopje koffie met een croissant op weg naar de overzetboot langs de 5 km lange wandelpromenade van Loreda. Ondertussen kleindochter Maud kunnen feliciteren met haar 13de verjaardag. Wat gaat het snel!
De ferry, die op het strand de passagiers oppikte was in geen tijd aan de overkant in Santona. Enkele km’s verder dook om de hoek het strand van Berria op, een waar paradijs voor surfers. En dan nog een keertje een bergpad op met een spectaculair zicht op dit surfstrand. Wat klimmen en wat dalen en we konden over het zandstrand van Playa del Brusco wandelen. Heerlijk langs de waterlijn stappen met de briesende golven naast je. Deze keer was het wel ZEN. Tot het begon te regenen..
 

Een uurtje regen

Ik had mijn lesje geleerd: de regen is hier onvoorspelbaar. Daarom maar snel mijn regenpak aangedaan. En het was nodig. Van de nood een deugd gemaakt en in een strandbar binnengedoken voor een lekkere bocadillo met ei en een Aquarius, mijn nieuwe favoriete isotone drank.
 

Noja

Noja was het volgend strandstadje. Ik ging er op de toeristische dienst een stempel halen en kon gelijk de regenkledij uitspelen.
Na Noja liep de Camino langs rustige, landelijke wegen. Dit ademde weer de echte Caminosfeer uit. Pelgrims staken me voorbij, hadden mijn Belgisch vlaggetje gezien en begonnen automatisch in het Frans met me te communiceren.
 

Albergue La Cabaña del Abuelo Peuto in Guemes

Op de Camino del Norte is deze albergue eeg bekend. Het is het levenswerk van Padre Ernesto, die van zijn ouderlijk huis met de hulp van vele vrijwilligers een sociaal centrum heeft gemaakt. Met de donaties van de pelgrims worden allerlei sociale projecten gesteund.
Na 31 km met een fikse klim naar de herberg, werd ik er alvast vriendelijk onthaald met een glas water.
Voor de gezamenlijke maaltijd begon werd er door een vrijwilliger uitleg gegeven over de geschiedenis van het huis en over de 88-jarige Padre Ernesto die zijn hele leven als priester-arbeider over de hele wereld heeft gewerkt.
Aan tafel in drie talen leuke babbels gehad met mijn tafelburen Sophie uit Bretagne, Georges uit Munchengladbach en Rachel uit Washington DC. Zij wist te vertellen dat de Vlaamse Griet, die we kennen van de eerste week jammer genoeg in Castro Ulnaris is moeten stoppen met de Camino wegens ernstige rugproblemen. Heel jammer, ze had erg naar haar eerste Camino uitgekeken en al haar verlof ervoor opgespaard, had ze ons verteld. Ik weet zeker dat Griet ooit terug op de Camino komt.

Geschreven door Jaak.de.Fietser