We moeten toch wel wat rijden vandaag, een 4,5 uur, en we zijn nog nooit zo laat vertrokken.

Het is half tien wanneer we weg zijn.

Het rijden verloopt vlot en we passeren massa’s felgroene rijstvelden.

Het is al tegen 14 u wanneer we Kampung Cham naderen. Ze zijn hier aan het werken aan de baan en deze is al kilometers voordien omgeschapen in 1 grote zandbak. Soms zien we zelfs de weg niet van het stof. Alle auto’s , brommers, tuktuks, vanuit beide richtingen rijden hier gewoon kriskras door elkaar, en eigenlijk gaat dit vrij vlot.

Onze eerste stop vandaag is Phnom Phros e Phnom srei, de mannen en vrouwenheuvel.

Alles is vrij mooi aangelegd, een mooie tempel, mooie pagoda’s en dan moeten we verder naar de andere heuvel…. Waar van 308 trappen op moeten. Ikzelf pas hiervoor, met een gevoelsemperatuur van 45 graden, kletsnat van het zweet en een zere knie, vind ik dat onverantwoord.

Boven blijkt enkel een vervallen tempel te staan.

Enkele kilometers verder onze volgende halte Wat Nokor, Deze is ook best wel mooi. Naast de nieuwe tempel staan er hier ook nog oudere ruïnes.

We slenteren wat rond vooraleer we koers zetten naar ons hotel in Kampong Cham gelegen aan de oever van de Mekong.

Het is hotel ziet eruit alsof het van vergane glorie is, maar het heeft wel iets. We hebben een enorme kamer op de 8e verdieping met rondom rond zicht op de Mekong. Prachtig!

Vlug wat verfrissen en we zijn klaar voor en kleine wandeling langs de Mekong. Je ziet hier zo goed als geen toeristen, en men is dit blijkbaar ook niet zo gewend.

Maar al bij al heeft dit stadje toch wel enige charme. Ondertussen lekken we terug van het zweet zodat het ons een wijslijk besluit lijkt de Skybar van het hotel op de 10e verdieping uit te proberen.

We hebben hier bijna 360° zicht waaronder op de machtige Mekong. Nog een leuk weetje, een cocktail kost hier losweg 3,5 dollar….

Tijd voor ons avondeten. We ten in het hotel en op het einde zegt de serveerster dat we niet moeten betalen want dat er een vergissing is. We begrijpen het niet goed, maar zij blijft volhouden, zelfs bijna met tranenende ogen. Wij zeggen dat dat eten goed was en er helemaal geen vergissing was maar zij blijft maar volhouden. Is het nu omdat ik mijn bord niet volledig heb opgegeten dat ze denken dat we het niet goed vonden of wat … we weten het gewoon niet.

We vinden dit wel wat gênant. Maar ja… niets aan te doen, we laten een fooi achter en gaan naar onze kamer want het is hoog tijd geworden om aan de blog te werken.

Geschreven door Debogasgaanopreis