Nou, het opstaan en naar de luchthaven gaan, gaat allemaal soepel. Ik sjouw eerst de grote backpack de trap af. Een beetje achter me aan slepend. En leg die al bij het toegangshek neer. Erna loop ik opnieuw naar boven voor mijn andere spullen.
Ik loop stilletjes langs de hotelman af, die bij zijn tafeltje op de grond van de galerij ligt te slapen. Het laken over zijn hoofd getrokken. Ik drop de sleuteltje op de tafel. Ik had gisterenavond al betaald.
Bij de straat is het bij de tweede taxi die ik vraag al raak. Ik had 600 roepies in mijn moneybelt bewaard. Dat vraagt hij ook. Dus, niet moeilijk doen, instappen.
Het oudere mannetje is heel behulpzaam en aardig. Hij spreekt alleen geen woord engels.
Ik kom, omdat het (nog) zo ontzettend, rustig op de weg is, veel te vroeg aan. Op de weg is het rustig, maar het leven langs de weg is werkelijk al volop bezig. Jeetje, wat zijn er al veel mensen op dit uur van de dag actief. Nu snap ik ook beter, dat ze tussendoor soms een dutje doen.
Ik sta dus al 4uur voor vertrek in de vertrekhal.
Maar, dat lijkt ‘mijn redding’ te zijn.
De balie van Virgin Atlantic us al open.
Er zijn verder nog geen mensen. Dus de baliemedewerkers kunnen alle tijd nemen om samen met mij te zoeken naar een acceptabele oplossing hoé mijn bagage mee te nemen. Want, dit is werkelijk wel veel. Het moést een keer ‘fout’ gaan.
Allerlei varianten worden bekeken: mijn fototas méé als ruimbagage!? De losse spullen laten sealen en mee het ruim in?
Neen, die zijn breekbaar, daarom néém ik ze juist apart mee,
Het zijn jonge twintigers, zeer bereid om flexibel te zijn. Ik merk ook dat ze het me echt gúnnen om alles mee te kunnen nemen.
En omdat er nog geen andere reizigers zijn, kunnen ze ook alle tijd nemen.
Uiteindelijk stop ik toch een paar breekbare (maar niet extreem) spullen nog in de flybag erbij. Op hoop van zegen.

De douane is minder meebuigend. Werkelijk álles moet uit de tassen. Alles, dat ik de avond ervoor met zoveel zorg en structuur ingepakt had. Uiteindelijk wordt ook dit goedgekeurd. Maar het kost me best lang alles weer netjes terug te stoppen.

Al met al is de tijd hierdoor snel omgevlogen en ik kan al bijna inchecken.
Een vliegtuig dat half leeg te wachten staat, tot ze mogen gaan taxiën.
Ik zit dus comfortabel.
En als we bijna een uur te laat weg kunnen, heb ik zelfs al wat geslapen. Het lukt me om veel te slapen, na de erg korte nacht.
Ik krijg van de steward een plastic zak met sandwiches, salade en fruit mee. Omdat ik zo’n enorm lange overstap heb, van 14 uur. Ik had dit nog eens ter sprake gebracht.
Ze blijven beweren dat de fout bij BudgetAir ligt. Ze hebben nooit op de tijd gevlogen, die op mijn oorspronkelijk ticket staat, dat ik al bijna 3/4 jaar geleden geboekt had!?!

Tot mijn stomme verbazing is, als ik me hier voor de transit meldt, British Airways wel bereid me vouchers voor hotel, maaltijden, bus te verstrekken. Zo’n geluk dat ik de print van mijn oorspronkelijke boeking mee had genomen. En die van vandaag, waardoor ik mijn overstap gewoon niet kon halen.
Wat me na twee weken mailen met de partijen, die het betreft, niet lukt. Biedt British me, nadat ze horen dat ik ‘gewoon’ op de luchthaven wil gaan slapen zélf aan.
Terwijl ze niet eens de partij zijn, die voor het probleem verantwoordelijk is.
Het had er ook nog wel mee te maken dat ik een Nederlands paspoort heb. Maar het fijne snap ik hier niet van. En, ik vraag ook maar niets meer. Dadelijk krabbelen ze nog terug.
Ze zijn erg aardig.
Ik ben er beduusd en best wat emotioneel van.
En nu lig ik hier nu in London, tussen kraakheldere witte lakens, in een nette Ibis hotelkamer. Van hieruit kan ik morgen om 05.36 uur een pendelbus naar Terminal5 nemen.
Ik heb zelfs een eenvoudige buffet maaltijd gehad. En morgen kan ik ook nog even ontbijten.
Ik loop nog ff een blokje om. Een buurt vlakbij the Airport met het ene hotel na het andere. En de ene rode dubbeldekker komt voorbij, na de andere. Ik was nog nooit in London. Dus hoé leuk.
Het verkeer dat van links komt (met oversteken), ben ik inmiddels gewend.
Onwerkelijk. Net zoals het onwerkelijk is, dat het avontuur er bijna op zit.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog