Aan het eerste deel van de dag, wil ik nog wel wat woorden besteden.
Toen zat ik nog in de relatieve drukte van Aqaba.
Ik was weer voor de wekker wakker, dus al maar de spullen bij elkaar gaan zoeken. En de backpacks weer in gepakt.
De ene keer lijkt het, zonder dat er iets bij is gekomen, beter te lukken dan de andere dag?!
Vandaag moet ik flink alles erin duwen.

Ik was al eens naar beneden gelopen om te kijken of er al iemand bij de receptie zat. De gasten hebben een andere ingang.
Het kantoortje van de receptie is nog op slot. Ik vraag de jongen die ernaast een winkeltje heeft, hoe laat ze open gaan? Tien uur, geeft ie aan. Het is op dat moment rond 8.30 uur. Ik weet dat je normaliter niet zo vroeg kunt inchecken op een nieuwe plek. Maar ik wil door het moeten switchen ook weer niet teveel tijd ‘verknoeien’.
Ik besluit langs de zee, over het strand te gaan lopen (een familie nodigt me uit om aan te schuiven aan hun ontbijt, maar ik hèb al wat op). en nog even door het stadje. Dan ook maar naar de burcht, die naast mijn hotel ligt. En nieuw JD’s pinnen. Om te voorkomen dat bij South Beach niet gepind kan worden (ik geloof dat ik hier goed aan gedaan heb).

Ik plan om 10.00 terug te zijn bij het hotel. Weer niemand daar. Op die ‘buurjongen’ na.
Die zo vriendelijk is even voor mij met de eigenaar te bellen.
Neen, deze heeft binnen mijn budget geen alternatief voor mij gevonden. En ja, ik kan de sleutel van het hotel aan zijn broer (de buurjongen) afgeven. Die broers toch overal/allemaal.

Ik besluit gewoon toch al richting Japanese Garden te gaan. Dat heb ik tussen een aantal opties van een aantal mooie duiklocaties uitgekozen.
Het duurt nog even tot ik taxi vind, die me hier voor 2 JD bereid is heen te brengen.
En dan start een nieuw avontuur. Het lijkt wel of de puzzel in elkaar valt. Of het zo heeft moeten zijn.

Ik heb achteraf eigenlijk ook geen spijt van die eerste nacht in Aqaba zelf. Ik heb de sfeer van het stadje kunnen proeven. Ik heb een dagje strand tussen de localo’s beleefd (er waren werkelijk totaal geen toeristen op dit strandje). Ik had een fijne kamer.
Aqaba, de enige Jordaanse havenstad (aan de Golf van Akaba, die deel uit maakt van de Rode Zee) liggend in het vierlandengebied. Het Israëlische Eilat ligt op slechts 6 km. Het Egyptische Taba op 20 kilometer. En Saoedi-Arabië ligt op 40 kilometer.
Een strategisch kruispunt dus van land-en zeeroutes, met een lange geschiedenis. Hier in het oude Aila, wierpen volgens de bijbel 3000 jaar geleden de schepen van koning Salomon het anker uit en eindigde tweeduizend jaar geleden de Romeinse Via Nova die Damascus met de Rode Zee verbond. Rond 630 werd de stad islamitisch en kreeg ze haar huidige naam Akabat Aila: het pad dat leidt naar Aila.
De bevolking is er enorm gestegen. In eerste instantie in 25 jaar van 7000 naar 70.000 inwoners. In 2009 waren het er al 103.000. Hoeveel het er nu zijn, vind ik zo snel niet (tja, nog onverwachts wat extra woorden).

Maar nú, ik……ik ben ik in het paradijs beland.
Het eerste ‘resort’ waar ik ga informeren was te duur. Die aan de overkant ging soepel wat omlaag, waardoor ik voor een voor mij acceptabele prijs (20JD) een plek heb. Het blijft stukken duurder dan mijn guesthouses in Azië. Het drievoudige zelfs.
Maar, dit wist ik van te voren. Ik heb het ervoor over.

En, ik ben echt met mijn neus in de boter gevallen.
Het is ook een eenvoudig resort (want eigenlijk ben ik niet zo’ resort-type; maar stiekem, is het eerlijk gezegd bet lekker). Vrij basic, maar, mét zwembad. En een erg relaxte sfeer.
Koelkast op de kamer. Fijne douche (hoewel de douche en het toilet wat onderkomen zijn). Het bed kraakt enorm, maar ik denk dat ik hier als een blok in slaap ga vallen.
Voor maaltijden ben je op het resort aangewezen. Maar voor een paar dagen, is dit geen ramp.
Hoewel. Ik besluit er direct een dag aan vast te plakken. Het is hier zó geweldig.

Ik start de dag met me eens echt goéd te installeren. Mijn kamer zelfs wat gezellig te maken.
Uiteraard doe ik een wasje. Het waait hard. Het is snel droog.
Erna steek ik de weg over en sta binnen een minuut op het strand.
Het achterlaten van de spullen voelt hier op het strand, direct niét vervelend meer. De kostbare spullen heb ik weer ingenieus in de kamer verstopt.
Wat let me om te gaan snorkelen!?
Nog even zónder camera. Eerst de boel maar eens wat verkennen.

Ik kom lyrisch terug bij het ‘resort’. Ik kan mijn enthousiasme gelukkig ff delen. Er ‘zitten’ twee Nerderlandse studentes. Die nu aan het studeren zijn op de theorie om komende dagen een duikcursus te gaan doen.
Die ambitie heb ik niet.

Maar, ik duw mezelf wel over de drempel om de camera nu toch te gaan gebruiken.
Check-check-driedubbel-check. De schuifjes die op ‘sluit’ moeten staan, zijn vergrendeld.
Het snorkelmasker (wat bén ik blij dat ik dit meegesjouwd heb!) gaat op. De doek over mijn spullen leg ik met vier dikke keien vast. Er is geen weg terug!

Het vasthouden van de camera gaat goed. Het wenden om mijn as, om telkens nieuwe stukje koraal te zien lukt ook. Ik ben bewust van het gevaar een zee-egel of scherp koraal aan te raken.
Ik mag maar een uurtje met de camera onder water. Ik maak er voor de zekerheid voor de eerste keer een kwartier van. Dan snel naar ‘huis’. Netjes het procedé volgend om de camera met zoet water schoon te spoelen. De camera goed laten drogen. En dan, het SD-kaartje eruit. En de foto’s inladen op mijn iPad.
Spánnend!!!

Maar, het overtreft enorm mijn verwachtingen. Ik ben zielsgelukkig.
Door de combi dat hiernaar toe komen weer mogelijk werd. Gelukkig met mijn superfijne tijdelijke thuis. En met de resultaten van de camera. En los hiervan natuurlijk zeker ook van de ervaring van het snorkelen an sich! Een nieuwe (onderwater)wereld gaat voor me open.
Ik ga vlak voor zonsondergang nóg een keer. Vind een andere heel bijzondere plek.
En ga me erna douchen en wat eten (Baba Ganoush).

Ik krijg de tip om de foto’s via Airdrop op de telefoon over te zetten. Dus dat ‘probleem’ is ook weer opgelost.
Ik stuur enkele mensen alvast via de app wat foto’s. Nu volgt de rest.

Een afspiegeling van een fantastische dag. Die ik afsluit met nog even zwemmen. uiteraard in het zwembad.

Ik geloof dat het internet al de foto’s niet trekt. Ik zie n paar zwarte plekken. Er zijn er gelukkig genoeg over.
Ik zal morgen even opnieuw proberen de foto’s te uploaden. Ik heb hier op de kamer geen wifi. Zit nu nog ff bij de centrale ruimte.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog