Ook vanochtend word ik spontaan vroeg wakker. Daar lijkt me niets mis mee.
Als ik de gordijn open, ligt het haventje in een mooi ochtendlicht. Dit belooft weer een goede dag te worden.
Ik besluit om nog voordat ik voor mijn trek opgehaald word, eventjes naar het haventje toe te lopen. Het is een kilometer van het hotel. Goed om de spieren op te warmen. Ik word beneden in het (familie)hotel hartverwarmend begroet. Het zijn werkelijk heel vriendelijke, behulpzame mensen. Ze eten zelf ook in de eetzaal. Telkens als ik iets (positiefs) over hun eten zeg, nodigen ze me uit om aan te schuiven. Maar dan heb ik zelf al altijd gegeten.

Ik vind in het haventje niet de bedrijvigheid die ik verwachtte. Geen binnen varende scheepjes vol vis. Ach, dat had ik eigenlijk ook al vanuit mijn raam kunnen zien. Wel een ijsmachine fabriek, waar de grote blokken ijs vanuit een groot raam op een lopende band naar buiten komen. Het doet me denken aan de lopende band die we vroeger in mijn kindertijd van de Dinkytoys hadden. Het ijs rolt vanaf de band rechtstreeks het ruim van een schip in, dat aan de kade ligt. Het zal gebruikt worden om de gevangen vis te koelen.

Ik stuur nog snel even een mail naar het boekingskantoor in TamCoc, waar ik mijn open busticket gekocht had. Om aan te geven dat ik morgen opgehaald wil worden door een busje, voor de oversteek terug naar het vaste land. Om van daaruit de rit naar Hanoi (terug) te maken.

Om 08.00 uur word ik opgehaald voor de Jungletour in het CatBa National Park. Dit is zo’n 15 km van de boulevard.
We pikken onderweg nog wat mensen her en der op.
We zijn met z’n 9en. En de gids. Die niet verder komt dan 10 woorden Engels. Eigenlijk wel jammer. Ik had graag wat over fauna en flora verteld gekregen. Nu werpt een Spaans meisje zich op als gids. Zij ziet werkelijk diverse dieren (met name insecten), waar de rest over heen kijkt. De apen, beren, herten, vogels die hier ook leven, zullen we niet te zien krijgen. Die worden door mensen afgeschrikt en trekken zich terug in de bossen.

Het eerste stuk dwarrelen honderden bont gekleurde vlinders om ons heen. Ook heel grote. Werkelijk prachtig.
De enorme bladeren van de planten zijn groener dan groen en steken hoog boven ons uit. Op en onder deze bladeren zitten exotische insecten als enorme spinnen, wandelende takken, enorme duizendpoten, maar ook kikkertjes. Ook zien we een kameleon, die dan weer heel klein is.
De vegetatie is dichtbegroeid. Met ertussen mangroves, zoetwatermoerassen. Er ís een pad, maar het voelt alsof we onszelf een weg moeten banen. En dan heb ik een korte broek met singlet aan. Wie weet wat er allemaal verscholen zit in het groen!? We zien in ieder geval twee slangen, waaronder een gifgroene. Maar, gewoon maar niet nadenken en lekker doorlopen. Wel check ik mezelf ‘s avonds op teken.

We gaan vijf bergen over. En dus ook weer af. Hoe verder we komen, hoe puntiger de stenen. Hetgeen vooral bij de laatste steile klim nog een hele tour is. Met name om deze berg later weer af te dalen. We doen er ruim vier uur over (in totaal). Het is flink warm. Het zweet loopt langs onze gezichten en ruggen af. Hoe heerlijk is dan het meegenomen Coca Cola Zero. En hoe speciaal smaken dan de Pomelo’s die vlak voor het einde door de gids uit een boom gegooid worden, met behulp van wat takken. En nog lekkerder is de lunch, die weer bij de tour inbegrepen is. We zitten gezellig aan een grote tafel. De sfeer is zonder meer goed.
Maar de maaltijd maakt ook loom. Het laatste vlakke stuk naar het haventje, waar we op een boot verder ‘moeten’, gaat dan ook erg traag bij de meesten.

Ik word wat onrustig, want de tijd vliegt wél. En ik wil zo dolgraag nog wat snorkelen. Ik heb het masker vandaag al die tijd in mijn dagrugzak meegesleept. Gelukkig leggen we toch nog met de (relatief kleine) boot aan bij een (ook klein) strandje. Helaas is het weer om aan het slaan. Er is meer golfslag, de zon is weg, het water is redelijk troebel. Ik zie dan ook nauwelijks vis. Wel enkele grote krabben, tegen de rotsen aangeplakt. Ook bijzonder.
Bovendien varen we nog eens door de HalongBay, dit blijft zó de moeite.

De baai is door de Unesco uitgeroepen tot werelderfgoed. We zien maar een klein stukje. Het totaal omvat een oppervlakte van zo’n 1500 vierkante kilometer met her en der zo’n 2000 spitse kalksteen en dolomietbergen. Maar daar heb ik meermalen over verteld.
Volgens de legende is de baai gevormd toen een reusachtige draak (ha long betekent ‘neerdalende draak’ - in de golf van Tonkin plonsde en denontelbare eilandjes deed ontstaan door met zijn staart te slaan. Volgens geologen is dit karstgebergte het resultaat van millennia van erosie. Het resultaat is een labyrintisch zeegebied vol grillige vormen. Ik hou van ruig en verweerd, ik geniet weer net zozeer als gisteren, zeker omdat er een beetje een mistige waas over het water valt, die het geheel nog mystieker maakt.

Het stuk terug naar het eindpunt, merk je dat het bootje meer moeite krijgt door het onstuimigere water. Ik zit wat te rillen op het dek. Ook wel van vermoeidheid, denk ik. Ik droog niet meer op, moet mijn kleren over de natte bikini aantrekken. Maar een lekkere warme douche in het hotel maakt alles weer goed.

Ik krijg een bevestiging dat de bus me morgen om 8.45 op zal komen pikken bij het hotel. Allemaal erg goed geregeld, voor weinig geld. De excursies waren ook spotgoedkoop. En nog altijd niet geshopt. Ik krijg het geld niet eens op, haha!?

Ik loop nog even wat over de boulevard. Het is er rustig, er is hier op Catba ook weinig verkeer. Ik denk wel een eiland eigen. De sfeer is ontspannen.
De hotels zijn vaak gefinancierd door de bootvluchtelingen uit de jaren 70 en 80. Die veelal vanuit CatBa de zee opgingen voor hun hachelijke poging de oversteek te maken in een ware Exodus. Vanuit hun nieuwe thuislanden (met name Verenigde Staten, Canada en Australië) hebben ze veel geld naar hun familie gestuurd, die in Vietnam achterbleven. Er is dus zeker een toeristen industrie, maar toch ademt het eiland (nog) een rustige sfeer uit.
Ik heb me er nooit onveilig gevoeld, nog helemaal niet tot nu toe in Vietnam. Morgen terug naar ‘de grote, drukke stad’. Ik ben benieuwd hoe ik dit ga ervaren.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog