Beste mensen.
Ik was zowaar een dag offline.
Ach, als je je daar op instelt, is er natuurlijk niets aan de hand. Zeker als het hand in hand gaat met een meer dan prachtige dag/nacht in de Wadi Rum woestijn. Het niet je mails/apps kunnen lezen, voegt dan zelfs wat toé. Als was het maar dat het je met de neus op de feiten duwt, je weer eens keihard ervan bewust maakt, hoé afhankelijk je inmiddels bent geworden van dat internet,
Natuurlijk tegelijkertijd ook wel weer heel mooi. Want nu kan ik jullie thuisfront weer op de hoogte brengen van onze avonturen.

We reden rond 08.30 uur weg vanaf het resort. De staff is er nog niet. Wel kunnen we afscheid nemen van de jongens van de keuken (waaronder de Egyptische Gamal), die eigenlijk ook het aardigst waren.
Als ik met de rugzakken uit de kamer wegloop, vliegen er wat slanke duifjes van de balustrade de bomen in.

Op naar Wadi Rum, de woestijn in. Mét de auto, wat een luxe. Ik hoef vanaf dinsdag niet meer met mijn spullen te sjouwen. De blauwe plekken op mijn bovenarmen getuigen nog van het op en áf doen en het slepen van de zware rugzak de eerste week.

Peter rijdt lekker rustig. Er zijn veel drempels op de weg. En geregeld moet hij een kuil in de weg omzeilen. Maar rond 9.45 uur rijden we de parking van het kantoortje van Wadi Star Camp, aan de rand van de woestijn op.
Hier moet ik eerst drie keer met mijn ogen knipperen, voor ik Yousef, mijn gids van twee jaar geleden herken.
Destijds was het nog een ‘jongetje’. Inmiddels is het een echte man van de (woestijn)wereld. Hij is van gids opgeklommen naar manager.
Maar wel op een leuke, prettige wijze.
Hij vervult de rol van gastheer op een warme, attente manier, vol zelfvertrouwen.
Hij maakt kennis met Peter en laat ons, ons echt welkom voelen.

Onze nieuwe gids is Abdella. Een beetje een stille ‘jongen’, die wat op routine zijn verhaaltjes afraffelt.
Maar wel óók aardig is.
Hij is tevens chauffeur van de jeep, waar we met 6 andere toeristen in zitten. Vier koppels:Duits, Italiaans, Tawainees en ons tweetjes. Een prettig groepje.
Binnen no time is Peter met de Italiaanse dertiger druk over Italiaans voetbal aan ‘t praten.

Wadi Rum. Een indrukwekkend en inspirerend gebied waar pelgrims, kooplieden en herders duizenden jaren doorheen zijn getrokken.
Grote rotsformatie’s in een (deels) rose getinte zandwoestijn. Rijen pieken en verweerde rotswanden rijzen uit het zand op.
Het gebied is vernoemd naar de grootste en indrukwekkendste van een heel netwerk van wadi’s (dalen) die duizenden jaren lang de doorgangsroutes vormden van rondtrekkende bedoeïenen en handelskaravanen op weg naar en van het Arabische schiereiland. Rum betekent ‘hoogtes’. Aan de rotsen van Wadi Rum kan de geschiedenis van de aarde worden afgelezen: de opeenvolgende lagen die samen ongeveer 600 miljoen jaar beslaan.

Het ‘programma’ bestaat uit een combinatie van jeeptour en korte hikes in het gebied van Wadi Rum.
We gaan oa naar the Lawrence’s Spring, genoemd naar T.E. Lawrence (Lawrence of Arabia). Hij beschreef de woestijn in Seven Pillars of Wisdom.
We komen op de plek, waar de bron op een berg te vinden is, na een korte pittige klim. Dit wordt wel beloond met een prachtig uitzicht.

Verder bezoeken we de Jabel Khazali Canyon, waar 2000 jaar oude inscripties en schilderingen van de Nabateeërs en Thamud bevolking in de rotswanden te vinden zijn.

We gaan ook naar de Rode Zandduinen, waar gezandboard wordt. Dit zou Janneke leuk vinden.

In een schaduwrijke kloof wordt (op gedrapeerde grote kleden) een verse, heerlijke lunch voor ons klaargemaakt, waarna we min of meer allemaal een middagdutje doen. Weer energie voor een volgende hike.

We rijden erna met de jeep naar de Mushroom Stone. Zo gevormd door jarenlange erosie.
Na nóg weer een wandeling door een mooie Canyon, komen we uit bij de Jebel Burdah rock bridge, een ideale plek voor foto’s, door de gids, die beneden blijft gemaakt. Dit wordt nog eens herhaald op de Um Fruth Bridge.

Helaas is er teveel bewolking voor een mooie zonsondergang. Dus ook geen schitterende sterrenhemel.
Wel een meer dan heerlijk buffet. De kip en verse groenten en aardappels zijn twee uur van tevoren in een grote stoofpot op een vuur in een groot gat in het zand ‘begraven’. Een ondergrondse barbeque. De Zarb methode.

We drinken thee rond een kampvuur. Er is live muziek en dans (ik zie Peter voor het eerst in dertien jaar dansen, zo leuk!).
Daarna lopen Peter en ik nog een stuk de pikdonkere woestijn in.

Ik was tussendoor stiekem ballonnen op gaan hangen in de Bedoeïen tent, waar we zullen slapen. En overhandig al in de avond mijn cadeau voor zijn verjaardag.

In de ochtend komen de ballonnen aan de jeep te hangen. En erna op schoot van het Duitse koppel, dat we een lift naar Petra geven, zo’n 110 kilometer van Wadi Rum af.
Een gezellige rit (dus). Hoewel ik spierpijn heb van de dag ervoor. Door het vele klimmen (ook op en af de jeep telkens). Ik heb ook weer méér blauwe plekken van het hotseknotsen van de jeep.

We arriveren rond 12 uur in Petra, waar we nog tot 14 uur moeten wachten, tot we de kamer van Rocky Mountains op mogen. We verkennen het stadje Wadi Musa, waar Petra ligt.
Peter doet erna een kort middagdutje. Ik geniet van de foto’s. En begin aan het eerste deel van het blog.
En ik maak Peter om 15 uur wakker om bij mooi zonlicht naar Little Petra te gaan. Een opwarmertje voor morgen. Het grote genieten hier is begonnen.

Peter’s verjaardag vindt een climax, als in het kleine restaurantje waar we (ze kennen me nog van twee jaar geleden, toen ik er vier avonden at) een heerlijk feestmaal aan het eten zijn, opeens de lichten doven. En het voltallige personeel met een taart met kaarsje en zingend en klappend Peter toezingen. Van de ‘zenuwen’ mislukt mijn filmpje. Het was ook zo verrassend en ontroerend.

Erna wordt hij ook nog door de hoteleigenaar naar een geheime kamer meegenomen, waar hij een gratis blik (‘verboden’) bier krijgt aangeboden, vergezeld door sterke verhalen. Ik type in de tussentijd mijn verhaal.

Wát een dag!!

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog