Ik begon gisterenavond na mijn overvloedige maaltijd aan ‘n kort avondwandelingetje in ‘mijn’ buurtje. Eigenlijk was het meer korte gesprekjes aanknopen met de mensen op straat, zodat hun honden aan mijn geur konden wennen. Ja, als reiziger wordt je inventief. En/of, het mes snijdt aan twee kanten. Want ik merk zeker dat de omwonenden van het enige guesthouse in deze buurt het waarderen dat je even een praatje aan gaat. En ik kan dan zelfs op de man af vragen, óf de honden wel eens bijten. Ik word gerust gesteld, maar het helemaal vertrouwen, doe ik het niet.

Maar, ik schuifel dapper langs de huizen af. Ik zal hier tenslotte vier nachten zijn. De honden negeren me. Hoe mooi. Misschien kom het wel door het Limburgse accent dat door mijn engels heen klinkt!.
Maar vannacht namen ze direct wraak. Met een intens (véél is intens in India) concert. Dat maar bleef duren en duren. Maar ook dit ben ik wel gewend. Maar blaffende honden bijten niet. Hoewel ik dat óók niet geloof.

Slecht ervan geslapen héb ik niet. Wel nog altijd (te) kort. Ik heb het drukker dan ooit.

De tuctuc driver, waar ik een héle dag mee op pad zal gaan, is meer dan op tijd. Ik roep van bovenaf dat ik nog 10 minuten nodig heb. De gebruikelijke vrouwendingen. Waar goed insmeren tegen de zon en muggenbescherming uiteraard ook toe hoort.
Maar dan gaan we op pad.
Ik heb het gisteren goed aangevoeld. Het is een intelligente (ook dat voél je), zeer rustige, vriendelijke man.
Hij spreekt goed engels, zodat ik ook van alles kan vragen.
We zie de kinderen (in uniform) richting school lopen. Wat direct maakt dat ik informeer of alle kinderen in Hampi naar school gaan?
Hij vertelt dat er hier een groot probleem is met het volgen van onderwijs. Government geeft free education en geeft gezinnen die het niet kunnen betalen ook geld voor het uniform en de boeken. Maar 3 van de 10:arme gezinnen houdt de kinderen thuis. Om te werken. Of de kinderen willen zélf games spelen of buiten rondhangen.
We zien net een groep jongens met hun bat langs de weg lopen, die cricket gaan spelen. Zo jammer voor hun toekomst. Zo blijven ze in de cirkel van de armoede hangen.
De driver heeft ook geen onderwijs gehad. Hij heeft engels geleerd, puur door met toeristen te converseren.

Hij stopt even aan de kant van de weg voor zijn ontbijt. Ik had ‘thuis’ al een echt Indiaas ontbijt gehad. Pittig, dus ik krijg omdat ik toch niet 100% uitgerust ben, in ieder geval direct ‘een peper in mijn kont’.
Handig, want hij vroeg me net of ik, telkens als ik ergens wilde stoppen dat zou willen aangeven (perfect). En of ik het goed en leuk zou vinden een berg op te klimmen.

Dan gaan we over een brug naar de noordzijde van de rivier. Voor mij ook vrij onbekend gebied.
Eerst naar de Hanuman tempel op de berg, 585 trappen op. Dan naar de Rama temple, de paddi’s en de natuur. Het klinkt geweldig. De zuidzijde van Hampi, aan ‘mijn’ kant van de rivier, kan ik gemakkelijk zelf doen, met de fiets of te voet.
Uiteindelijk zal de volgorde van de activiteiten omgegooid worden, maar ik heb in ieder geval ‘n idee. Het klinkt veelbelovend en ik heb nog geen van de tempels die hij noemt ooit gezien.
We vangen een lekker windje terwijl we rijden.

Hij vraagt naar wat voor werk ik doe. Social worker. Ik vertel dus dat ik werk met mensen met mental problems.
Hij vraagt of ik dan doctor ben? Ik zeg dat ik dán waarschijnlijk niet met een tuctuc zou reizen en leg uit dat ik een midden inkomen heb. Hij zegt: rijke mensen zijn vaak arm in hun hoofd en gevoel.
Zelf laat hij op mooie wijze ook emotionele intelligentie zien. Daar houd ik zo van.

De driver blijkt Tappa te heten en is 44 jaar. Hij heeft een gezin, een vrouw. En een zoon van 12 en dochter van 18. Zijn dochter wilde na haar middelbare school parttime gaan werken. Maar is toch naar college gegaan. Daar is hij blij om.
Hij vertelt dat hij zich met power uit de armoede geknokt heeft.
Zijn ouders hadden niets. Nu heeft hij zijn tuctuc business.
Ik krijg het verhaal achter een gezicht te horen. Ik ben dankbaar, dat bij toeval zo’n mooie dingen op mijn pad komen.

We rijden langs een steenhouwerij. Een gebied met grijs, keihard gesteente. Maar dus ook keihard werken In de zon. Ik zie gelukkig geen kinderen.
Tappa weet me ook hier weer the background information te geven. Dat er een soort fonds is dat de arbeiders betaalt. Deels in natura (steen), om een eigen huis te bouwen.

Na een week Mumbai (hoe geweldig dan ook), is het natuurlijk heerlijk hier door de natuur te rijden.
Frisse lucht en nu nog fijne temperatuur.

Tappa geeft me telkens alle tijd om rustig rond te kijken en foto’s te maken.
Ik vertel dat ik niet meer weet hoeláng geleden dat ik in Hampi was. Around ten years. Ik begin in het engels te denken, automatisch ook te schrijven. Sorry. Ik tik al in de tuctuc wat dingen uit. Neem dit dan natuurlijk over vanuit een engels gesprek. Sorry als ik soms wat engelse zinnetjes ertussen heb zitten.

Ik vertel over mijn slechte geheugen. Wat dat met me doet. Privé, maar ook op het werk.
O my god, hij legt (ik ken hem koud n uur) de vinger op de (zere) plek: ‘als Social Worker zit je hoofd vol, zegt hij. Is er geen plaats meer in je hoofd om dingen te onthouden’. Ongelooflijk. Ik voel dat ik ontroert raak. In ieder geval geraakt erdoor ben.

Ik zeg dat India me altijd zo goed doet. India levelt met mijn brains.

Ik zeg dat hij een goede Social Worker zou zijn.
Hij zegt dat hij in zijn inner circle zeker een social worker ís. Hij help zijn arme familie. Brengt soms bedelkindjes naar n restaurantje om hen te laten eten. Hij geeft hen nooit geld.
Hij klinkt, is zo oprecht. Dat voel je. Dat zie ik aan zijn gezicht.
Het is een kwestie van balans in het leven zegt hij.
Deze man moést hier op mijn pad komen vandaag.

We rijden naar een dorpje vlak bij Hampi, Annegundi. Langs de weg staat een grote houten kar. Voor religieuze feesten, met name het Rama festival. Het is een Chariot kar. Die tijdens een festival met oa bloemen wordt versierd.
Elk dorp heeft n kar. Hoe groter het dorp, stad, hoe groter de kar.

Voor hem is het niet het goede seizoen om tuctuc te rijden. Er zijn momenteel weinig toeristen. Voor mezelf vind ik dit totaal niet erg. Ik krijg nu veel beter het echte India te zien. Zeker op deze tour vandaag. Het meer toeristische stuk ligt meer aan de andere kant van Hampi.

We komen aan bij de Sri Ram temple; opeen prachtige locatie langs de rivier. Het terrein loopt langzaam omhoog, waardoor je een mooi zicht op de rivier met z’n bedrijvigheid krijgt. In een tempeltje op de oever, vindt net een religieus ritueel plaats. Het bellen geklingel klinkt me als muziek in de oren.

Erna komen we aan bij een groot Waterbekken. Er lopen veel apen rond. Als Tappa een foto van mij wil maken, zet ik mijn tas éven op de grond. In no time schieten er twee apen op af en ze nemen bijna mijn tas mee. Gelukkig had ik zélf een goede reactie. Ik zet er snel mijn voet op. Tappa schudt zijn hoofd. Ik voel me naief. Maar kan er ook om lachen. This is me!

Waar je ook rijdt, keien, keien, nog meer keien. Ik wist natuurlijk dat ik dit in Hampi ging ‘tegenkomen’, maar het blijft fascinerend. En de andere jaren was ik alleen te voet of per fiets op pad. Nu is onze actie radius veel groter. Dus ook het besef van het grootste van het landschap.

Het voelt echt als een Gouden zet. Dit dagje tuctuc. ‘Normaal’ ben ik helemaal niet zo van het georganiseerde. Maar het verloopt allemaal zo vanzelf, gelijkwaardig. En het biedt toch ook veel, van wat ik anders dus ook wel soms mis loop.
Voor zo’n dagje is het gewoon heel fijn.

De wekker gaat, voor mijn medicatie. Met wat mineraalwater neem ik ‘m in. En leg het ook maar direct even uit.
Tappa is vooral ook geïnteresseerd welke medicatie het is en wat de werking is. En welk voordeel, ik eruit weet te halen.
Vlak erna stoppen we even aan een klein beekje. Midden in de rijstvelden. Ik ga er een kwartiertje op een grote steen zitten. Naast de medicatie is dít natuurlijk ook goed voor de geest.
Tappa weet precies wanneer hij zich terug moet trekken.
Het geluid van het water, de krekels. Wat weldadig.

Bij het zien van een reusachtige Happy Stone (Bianca maakte bij het zien van de foto de koppeling met Happy Stones; ze beheert zelf een website van/met Happy Stones)), langs de weg, roep ik om een stop. Dit vraagt om een foto moment. Hoe leuk. En ook toepasselijk. Ik bén happy.

Ergens langs de kant van de weg bijneen klein winkeltje, zie ik twee typische Indiase grote Maskers hangen. Ze dienen to keep away the evil. Janneke heeft er al enkele uit Delhi. Ik probeer er nog te vinden voor haar. Tappa zal me vertellen waar ze in Hampi te kunnen kopen. Sorry Janneke, dit is er niet meer van gekomen. Ik ga uiteraard zélf op zoek. Ik héb ook nog drie weken.

Ik krijg het verhaal te horen dat ouders soms zwarte kleurstof (een heel klein beetje) op het gezicht van heel knappe kleine kinderen doen. Ook om ze te beschermen tegen kwade invloeden van buitenaf.

We gaan in een door Tappa uitgezocht restaurantje lunchen. Zo’n echte hippie backpackers-chill-plek. Mét een grote vlag van Bob Marley aan het plafond. En lekkere relax muziek.

Ik moet zeggen, in de geest van de variatie vind ik dit wel erg leuk en inderdaad relaxed.
Ik besef dat dit eigenlijk na 9 dagen, mijn eerste écht uitgebreide lunch is.
Ik verwen mezelf totaal. Een verse Mangolassie (eindelijk dan toch). En een enorme bak fruit, muesli en honey.
Erbij een klein bakje curd. Zo grappig, die verhouding.
Ik ben zo vrij om direct al om een tweede bakje curd te vragen. Ik zal ‘m uiteraard betalen. Net als de lunch voor Tappa (die bij een aantal andere mannen in een andere hoek zit). Ik vind dit wel zo netjes en zeer verdiend.
Die bezorgt me toch maar deze heel speciale dag.

Bij de tempel van Hanuman moet ik die 575 trappen op. Ik tilde mn jurk n beetje op om niet te struikelen. Een heel klein beetje bloot onderbeen; neen neen, foei, foei. Ik krijg direct van twee Indiase oudere dames, die net de trappen áf lopen, te horen dat dit écht niet kan. Ze kijken er behoorlijk misprijzend bij!! Terwijl ik dit zó onbewust deed.

De trappen op, gaat me makkelijk af. Er is niets mis met mijn basisconditie. Bovendien ben ik erg nieuwsgierig wat ik boven zal aantreffen. Er is me een mooi uitzicht beloofd. En uiteraard de tempel, waar je geen foto’s mocht maken.
Het uitzicht boven is inderdaad indrukwekkend, het is echt 360 graden rondom. Adembenemend.
Overal zitten, lopen, klimmen apen rond. En de honden ontbreken ook niet. Een totaalplaatje.

Vanuit deze tempel rijden we, er worden nog even vier extra klanten (mij wordt wel even gevraagd of ik het goed vind) een eindje mee genomen, naar een mooi sunset uitkijkpunt. Op een tempelcomplex. Hier komen uiteindelijk wel wat toeristen samen. Maar ook localo's die even rustig de dag af willen sluiten. Een mooiere afsluiting van mijn dagtour kon ik niet hebben!

Thuis nog een home made maaltijd. Mum weet die van gisteren nog te overtreffen. Zo lekker heb ik dus echt nog nooit Indiaas gegeten. Ik ben ook nog altijd de enige gast. Ik kan dus in alle rust op het dakterras bij het diner wat bij komen.
Ik ga niet meer wandelen. Anders zou het ook maar weer snel weer later worden.

Morgen vroeg zou er om 08.30 uur een fiets mét slot voor me geregeld worden. Dan heb ik zelf weer de regie. En dan ga ik dan ook eindelijk op zoek naar de Bazaar. Volgens mij is Hampi eigenlijk de enige plek (op mijn reis route) om echt souvenirs te scoren.
Hoewel, in de Hanuman tempel héb ik drie vliegende Hanuman God (de apen god) figuurtjes gekocht. Ook voor Peter en Janneke eentje. De mijne hangt nu wat oneerbiedig aan de douchekop. De enige plek waar ik hier iets op kon hangen.
Hoewel. De was hangt ook alweer netjes aan de waslijn.
Hopelijk morgen nog een droge dag. Zodat ik er lekker met de fiets op uit kan.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog