Toen ik vanochtend toch weer rond 6 uur wakker werd, besloot ik alsnog naar het viewpunt op CatBa toe te lopen, waar ik nog niet aan toegekomen was. Gisteren tijdens een telefoontje met Peter, zeiden we nog :’je kunt niet alles zien’. Maar het trekt toch. En het is ook een soort van ‘afscheid nemen’ van het eiland, waar ik zo’n mooie dagen/momenten heb mogen beleven. Waar ik vooral dicht bij de natuur gestaan heb.

Het punt ligt op zo’n 2 kilometer (bergopwaarts) van het hotel. Er zijn (uiteraard) nog niet zoveel mensen op straat.
Omdat ik om 8.45 uur geacht word klaar te staan voor de bus die me op zal komen pikken bij het hotel, zit er wel wat tijdsdruk op.
Ik besluit dan ook aan de voet van de heuvel een lift te vragen aan een meisje op een scooter, dat later in het restaurant blijkt te werken op het viewpoint.
Bij het kaartjesloket aangekomen, rijdt zij door. Als er even later, als ik een kaartje heb bemachtigd nog een scooter passeert, herhaal ik mijn verzoek. Want het is nog een hele klim. Op deze manier heb ik alle tijd om ook nog even in het fort/museum te kijken, dat door de Fransen in 1942 gebouwd is, om de zeekust van Vietnam te verdedigen. Nadat de Fransen Door de Vietnamezen verjaagd waren, hebben de Fransen het Cannon Fort nog onbruikbaar gemaakt voor de Vietnamezen. De Vietnamezen wisten de kanonnen echter weer te herstellen en een Frans schip werd hiermee beschoten in de oorlog tegen de Franse kolonisten.

Ik heb geen spijt van mijn vroege klim. Het uitzicht stelt niet teleur. En ik zal toch de rest van de ochtend in de bus moeten zitten, even wat actie is wel fijn.
De vrouw van het hotel geeft me bij het afscheid onverwachts, spontaan een echte hug. Eigenlijk heel Nederlands. Het ontroert me. Ze wijst lachend op mijn reiskloffie. Ze zegt mijn junglejurk die ik gisteren avond aan had, veel mooier te vinden. Alles op z’n tijd.

Het wordt, hoewel met een trage veerpont, een snelle en comfortabele reis. De (kleine) bus zit voor een kleine helft vol. Ieder wordt bij zijn of haar hotel gedropt. Wát een service.
Ware het niet, dat het hotel dat ik vanuit de Lonely Planet uitgekozen had, me erg tegenvalt. Het is een kale, benauwde kamer. Maar vooral, de hoteleigenaar is erg nors. En wilt niet in prijs zakken. De gevraagde 300.000 Dong, vind ik veel te veel voor zo’n naargeestig hok. Ik had gisteren even een dip, ik gun me een fijne kamer. Ondanks dat in grote steden, de kamers vaker kleiner zijn.
Ik besluit wat rond te lopen, op zoek naar iets beters. En kom uiteindelijk bij ‘de buren’ van het eerste hotel terecht. Ook dit is niet écht een grote kamer. Maar de sfeer is prettiger en het 22-jarige meisje dat aan de balie zit, is vriendelijk.
Bovendien raak ik gecharmeerd van de altaartjes die verspreid door de receptie staan. En last but not least. Ik krijg de kamer ook nog wat goedkoper.

Ik installeer me in mijn kamer, doe een handwas en ga de wijk (the Old Quarter) in. Om de buurt wat te verkennen.
Het is een buurt die bij me past. Lekker provinciaals. Hoewel in heel Hanoi zo’n 7,5 miljoen mensen wonen.
Maar in de oude stad hangt nog een Franse sfeer die vooral tot uitdrukking komt in de koloniale architectuur. Ondanks de hevige bombardementen van de Amerikanen tijdens de Vietnamoorlog zijn de meeste koloniale gebouwen bespaard gebleven.
Na de oorlog hoefden deze gebouwen nog niet te wijken voor hoge kantoorflats, vanwege de slechte economische omstandigheden.
Maar hoewel de ontwikkeling van Hanoi achter is gebleven op die van Ho Chi Minh-stad (de huidige hoofdstad), beginnen de hervormingen van de jaren negentig ook hier zijn vruchten af te werpen. Aan de randen van de stad komen moderne wijken, gebouwen. Ik kwam er met de bus langs. Ik voel niet de behoefte hier naar toe te gaan.

Maar waar ik vanmiddag rond slenter, is de sfeer nog authentiek. Vrouwtjes met jukken met manden (meestal vol exotisch fruit en groenten) lopen door straten, hun Vietnamese hoeden maken het plaatje (de foto) compleet. De brommers, scooters friemelen erdoor heen. Het is echt uitkijken met oversteken. Ik kan me gelukkig goed afsluiten voor het lawaai.

Ik beland in een prachtige, Chinees aandoende tempel, waar net een ceremonie bezig is. De kleuren (en het goud) spetteren er van af. Bij de poort van de tempel staan drie levensgrote, felgekleurde papieren dierfiguren. Over het terrein verspreid staan tafels (altaren) met offerandes. Het valt me op dat opgestapelde blikjes frisdrank hier een vast onderdeel van uit maken. Maar ook veel fruit en bankbiljetten en wierook (ook typisch Chinese, grote spiraalvormige). En bloemen, waaronder de gebruikelijke Lotusbloemen. Prachtig.

Als in de avond de stoepen volgestouwd worden met eetstalletjes, waar mensen zich met plastic krukjes omheen verzamelen, is het één food festival. Het is dan ook zondag, het is extra druk door de weekendmarkt. Waar vooral lokale spullen (ook veel kleding) verkocht wordt.

Ik loop al een stuk langs het Hoan Kiem meer, waarachter the OldQuarter overloopt naar de Noordelijke wijk, met z’n vele ambachten. Iedere straat zijn eigen ambacht. Zoals ik dat van Marokko ook ken. En jawel hoor, hier kan dan toch eindelijk geshopt worden. Sowieso een mooie Lucky Cat.
Maar dat shoppen bewaar ik tot na Sapa, waar ik dinsdagnacht (ik heb vanavond met wat haperingen online mijn ticket voor de nachttrein geboekt) naar toe zal gaan. Als ik van de trekking in Sapa terug kom, zal ik nog een anderhalve dag Hanoi hebben.

Ik ben, ondanks dat het alweer laat is, toch van plan met ochtendlicht de straat op gaan. Lekker fotograferen. Ik ga morgen gewoon tussen de middag een dutje doen, er is dan toch wat regen voorspeld. In Sapa zal ik het ook niet droog houden, maar dat zien we dan wel weer. Tot nu toe, heb ik het meer dan goed gehad!

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog