Ik schrijf het verslag van de 25e mei pas op donderdag. Peter is nu fietsen. Ik ben ‘de stad’ in.
En ben nu neergestreken bij een leuk drinktentje, waar we eerder twee keer gezeten hebben. Vaak ontdek je op vakantie zo’n ‘vast’ stekje, waar je je direct goed voelt.
Ik heb mijn iPad meegenomen en begin dus nu aan een klein tafeltje buiten op het terrasje, mijn verhaal van onze laatste prachtige wandeling van gisteren. ‘s Avonds heb ik wel nog de foto’s uitgezocht. Maar daarna had ik geen puf meer. Ik ben bovendien al langzaam begonnen de spullen bij elkaar te zoeken. Het appartement is zo groot. Overal ligt wel wat. Wel fijn dat we een wasmachine hadden. Een groot deel van de kleding kan gewassen de rugzak in. Dat is wel eens anders geweest.

Gisteren hadden we een vlakke wandeling uitgezocht van zo’n vijf uur. Van Boa Morte langs de Levada do Norte.
Ie staat wel bekend als een gevaarlijke wandeling. Mensen met hoogtevrees zouden ‘m niet moeten lopen. Ie is dan ook compleet ongezekerd. Terwijl het waterkanaal op spectaculaire wijze langs de steil afdalende oostrand van het Ribeira-Brava-bassin leidt. En je geregeld op een paadje van 40 cm, direct langs de afgrond loopt.
Maar, het is er wonderschoon. De oude Madeira huizen. Het pittoreske gehuchtje Eira do Mourão, dat tegen de bergen aangeplakt ligt. Iets verder ligt nog een gehuchtje, waar we later, zo blijkt via een (erg natte) tunnel onderdoor lopen. Bizar.

Boven de grond druipen ook stroompjes water het pad op. Soms loopt het pad onder de rotsen door.
En een echte waterval ontbreekt ook niet.
Ongeveer halverwege staat een bord en hek, dat de route niet meer begaanbaar is. Wij besluiten er toch langs te klimmen. Zorgen wel dat we extra voorzichtig en alert zijn. Dat moet ook beslist. Er waait een stevige bries en het pad is inderdaad soms erg smal, drassig op verschillende plekken en het laatste stuk is compleet overwoekerd.

Dan zijn we inmiddels alweer op acrobatische wijze langs een ander hek weten te komen. De afgrond diep onder ons. Peter eerst, waarna ik de rugzakken over het hek heen, aangeef. Dan volg ik Peter’s voorbeeld. Op de terugweg (de route gaat heen en dan weer terug) neem ik het voortouw.

Het is een zeer ‘rijke’ wandeling qua natuur. Een gemengd bos van eucalyptussen (een bedwelmende geur), acacia’s en dennen. En later ook cactussen en vijgenbomen.
Kikkers, bijen, hagedissen die weer telkens voor je voeten wegschieten. Een stuk waar de zwaluwen om je oren schieten. Allemaal heel sprookjesachtig. En ook wel de meest bloemrijke wandeling. Zelfs de madeliefjes (een mix van witte en rode) zijn lieflijker dan in Nederland.
Ik heb de systeemcamera bij me. Ik ga los. Peter moet geregeld op me wachten. We hebben gelukkig een goede conditie opgebouwd. Sommige stukken ren ik even (als het pad het natuurlijk toe laat), om de achterstand op Peter in te halen.

In totaal zijn er ongeveer 760 in het wild groeiende plantensoorten op het eiland. Hiervan zijn er 143 endemisch. Deze komen alleen op Madeira voor en nergens ander ter wereld. Vaak denk ik nadat ik een foto van een mooie bloem gemaakt heb, ‘nu stop ik even met fotograferen’, maar dan ga je een bocht om en zié je weer een nieuwe beauty!
Vermoeidheid voel ik tijdens de wandeling dan ook helemaal niet. Ik krijg telkens een kick. Maar ik ben uiteraard wel opgelucht dat we uiteindelijk de tocht zonder kleerscheuren volbracht hebben.

Om de goede afloop te vieren, drinken we iets in de dorpskroeg. Peter eet een fors broodje, om alvast energie te tanken voor de beklimming van de Pica Arieiro.

Nog indrukwekkender wordt het als we besluiten aansluitend nog wat met de auto rond te touren. Deze moet donderdagochtend immers ingeleverd. Het is een route met aan één stuk haarspeldbochten en ontzettend steile stukken. Geregeld een stijgingspercentage van meer dan 25 procent. Ik hoor Peter dan ook om de haverklap roepen: ‘wát een wegen’! Op sommige stukken mag je maar 20 km/uur, vanwege de smalle weg.

We komen bij toeval bij een ontzettend mooi en indrukwekkend uitkijkpunt. De Boca da Corrida.
We bevinden ons tussen een mix van brem, andere kleurrijke bloemen, met rotswanden, maar ook de zee (zelfs de haven van Funchal) op de achtergrond.
Groene terrassen (ik moet steeds vaker aan Nepal denken, voel me hier dus ook helemaal thuis). Madeira is natuurlijk ook subtropisch.
Het gezoem van tientallen (en meer) hommels (of zijn het toch grote bijen?) trekt de aandacht. En dat gemixed met vogelgezang en verder geen aanwezigheid van mensen. We worden er stil van.

Onder de indruk en zeer tevreden over de dag zetten we met de auto de afdaling in naar het appartement. We doenog wat boodschappen in het buurtsupermarktje, waar ze ons inmiddels goed ‘kennen’. En gaan aan het strand (ook ons eigen stekje) weer heerlijk eten.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog