Omdat ik gisteren geen internet had (sowieso zeer gepast bij de sfeer van Wadi Rum), nu dus een verslag van twee dagen.

‘s Avonds had ik al betaald en afscheid genomen bij het Resort. Wat uiteindelijk toch op zeer hartelijke toon gaat. Mét het verzoek om, mocht ik nog eens terugkomen, dan Old Amsterdam kaas mee te nemen. Én stroopwafels. Zíj zullen het uiteraard vergoeden. Ik had eerder al eens gezegd dat ik zeker nog eens ‘with my husband’ naar Jordanië zou komen, vandaar.

Ik sta vroeg op. Heb de avond ervoor al alles ingepakt. Terwijl ik weg wil lopen richting de weg naar Aqaba, word ik teruggeroepen. Ze willen dat ik eerst even ontbijt. Gift van het resort.
Hóe aardig! En ik maar denken dat ze me liever kwijt dan rijk waren. Maar dat had er dan toch alleen mee te maken, dat ze mn kamer in het weekend voor minimaal het dubbele wilden/konden ‘vullen’.

Uiteindelijk dan toch de weg op. Waar nog nauwelijks verkeer is.
Gelukkig is de eerste taxi bereid me voor 2 JD naar het busstation te brengen. Waar al een bus naar Junction Wadi Rum klaar staat. Dat gaat voorspoedig. Over de Dessert Highway. Het laatste stuk naar het ‘Visitors Centre’ is ook geen probleem. De weg loopt deels parallel met de spoorlijn richting Deisiy. En wordt gebruikt als fosfaatsvervoer.

De Jordan Pass geeft (gratis) toegang tot het gebied. Waar ik in contact word gebracht met de eigenaar van het tentenkamp Rum Stars.
Ik kan aansluiten bij een Spaans koppel, dat wat later op de dag een jeeptour zal doen. En net als mij, in het kamp zal overnachten. Ideaal.

Wadi Rum, een woestijngebied, een vallei (die op 1000 meter boven de zeespiegel ligt), die bekend staat om de schitterende, in allerlei pastel-en rood/oranjekleuren getinte en hoog oprijzende rotsformaties. Van zandsteen en graniet.
Het is een doolhof van monolithische rotsformaties, dat op rijst uit de zanderige vlaktes. Soms zijn het tafelvormige bergen, soms kegelvormig. Ze kunnen 1750 meter hoog worden. In de rotsen zijn op sommige plaatsen oude inscripties te vinden.

De legendarische film ‘Lawrence of Arabia’ uit 1962, is hier deels opgenomen. Ik ga deze dus zeker kijken.

Het jammere is, dat de Spanjaarden een stuk later (ze waren nog in Petra, blijkt later) arriveren, dan aangegeven.
Ik loop wat rond in WadiRum village. En mag in ‘the Office’ van het Rum Stars, dat nog in het dorpje lig, vertoeven. Onder het genot van de gebruikelijk mierenzoete thee. Geserveerd in kleine glaasjes. Ik kan hier ook nog even mijn telefoon en twee powerbanks opladen. Dit om te voorkomen, dat door waarschijnlijk veel fotograferen, mijn iPhone (die al ouder is, de accu loopt snel leeg) de geest zou geven op het moment surprème.
Ik rijd met de gids alvast naar een Nabatese tempel. Althans de overblijfselen ervan. We kletsen wat. Hij vertelt dat hij in het dorp beneden woont. Een Bedoeïenen dorp. Zijn vader heeft twee vrouwen (vier is hierin de max), er zijn 14 kinderen in totaal. Zijn ‘echte’ broer Achmet runt de business.

Als het koppel zich uitgebreid excuserend aankondigt, kan een superleuke dag/avond beginnen. Zowel de gids (bestuurder van de jeep), als Anna en Andres zijn heel erg aardig en sociaal. De sfeer zit er al gauw in. Hotseknotsend door de woestijn. ‘’Jella, Jella’ (let’s go!) roepend als we vanaf een hotspot weer wegrijden. Prachtige plekken, waardoor een goed beeld van Wadi Rum ontstaat.
We leggen elkaar telkens op de foto vast. Delen elkaars emailadressen/telefoonnummers om de foto’s als we weer online zijn, te kunnen delen.

We kletsen honderduit, maar zijn ook stil op de plekken die om stilte vragen. Dan genieten we intens. In een kloof. Op een zandduin. Op een rotsbrug.
Bovenop een rots, genietend van de zonsondergang. De gids maakt op een vuurtje thee.

Net zoals we genieten van een gezamenlijke stoofmaaltijd, die terwijl we weg waren, met behulp van een Jordaanse techniek onder het zand wordt bereid. Kip (de eerste keer niet vegetarisch), aardappelen en een keur aan groentes. Daarbij nog een aantal salades. Uit de kunst.

Erna wordt nog thee gedronken. Hoe meer thee, hoe meer sterren. Omdat de maan nog uitbundig schijnt, zijn nu nog niet zoveel/zo goed (de) sterren te zien. Deze zullen, als de maan gezakt is, rond 03.00 uur, optimaal schitteren.
Toch meestal rond die tijd m’n plaspauze.
We slapen in Bedoeïenen tenten. Onderaan de deur hangt een flinke flap, om ongedierte (schorpioenen, insecten, slangen) tegen te houden.

Om 7 uur hebben we ontbijt (een kudde dromedarissen komt nog even bij het kamp aan) en dan rijden we weer naar het dorp terug. Anna en Andres, die naar Aqaba gaan om te duiken, nemen mij mee. Ze droppen me in het centrum. Ik ken hier de weg inmiddels een beetje. Ik zoek nog snel even een cafeetje waar ik van de wifi gebruik kan maken. De Nederlandse meisjes, die me eventueel een lift wilden geven tot Madaba even laten weten dat ik voor de bus gekozen heb. Ik app uiteraard Peter ook, dat mijn woestijnavontuur goed verlopen was (op wat flinke blauwe plekken na, van het tegen de stangen van de jeep aan staan om te fotograferen. En waarschijnlijk ook van al het geklim en geklauter).

En dan een ticket kopen.
Zodat ik uiteindelijk al om 11 uur in de Jett-luxe-bus naar Amman zit. De chauffeur blijkt Corona-ontkenner, meent hij mij voor we vertrekken te moeten zeggen. Tja, als hij maar veilig rijdt (en dat dóet ie). Een mannetje komt kranten in de bus verkopen, voor we vertrekken. En mondkapjes, voor diegenen, die ‘het’ wel serieus nemen. Ik zet mijn kapje ‘braaf’ op.
Halverwege hebben we een stop in een mega souvenierswinkel. Ik ben nog niet gezwicht.
De chauffeur en bijrijder zitten stevig te roken. Er wordt véél gerookt in Jordanië.

Ik heb een bank voor mij alleen. De grote backpack zit in het ruim, dus ik zit zelf ook ruim.
Er komt nog een politie check. Dit is standaard. In Aqaba kan taxfree geshopt. Maar daar zitten limieten aan. Alle bagage moet de bus uit en wordt op grote tafels (summier) gecontroleerd. Toeristen worden hierin niet meegenomen. Dat zal de douane bij de terugvlucht doen, zullen ze denken!? Nog 4 dagen, dan is het zo ver. Maar die dagen zal ik zeker nog gaan genieten in Amman.
Morgen meer. Ik ben inmiddels te moe om door te typen.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog