Eigenlijk wilde ik vanavond écht vroeg onder zeil om morgen dan ook weer met de kippen op te staan. Voor het mooie ochtend licht. Maar, ik voel nu al dat ik mijn slaap nodig ga hebben. Ik was pas laat in het hotel gisteren en eer ik sliep was het 03.00 uur.
Maar, een mooie kamer, nu zelfs een aparte toilet en douche óp de kamer. Lekker (groot) bed. Dat dus ook een lekker rommeltje aan het worden is. Reisboek, landkaart, iPad, opladers. Leesboekje. Alles verzamel ik gewoon lekker om me heen. Eens een hamster? Altijd een hamster.

Als ik de receptie/eetzaaltje wil ingaan, voor het ontbijt, maak ik bij vergissing de poort naar buiten open. De vrouw komt net naar t binnenplein, er willen ook twee mannen dus wél naar buiten. Hilariteit al om. Heerlijk, zo echt ontspannen lachen. Gelukkig kán ik goed om me zelf lachen.

Het ontbijt viel eigenlijk best tegen (zeker afgaande op de foto’s op Booking.com).
De communicatie gaat moeizaam. Er is dus ook maar één vrouw (die geen engels spreekt en vannacht niet echt blij was met mijn late aankomst), met een peutertje van twee jaar, schat ik. Die óf aandacht vraagt, of op een telefoontje bezig is.
De kleine, wel te verstaan.
Wat doén Camiel en Esther het dan goed!! Ik ben super trots op hen.
Ik vroeg de vrouw (omdat ik zélf zo’n trotse oma ben) of zij ook de oma was. Maar goed, dat ze het dus waarschijnlijk niet helemaal begreep. Hoewel ze uiteindelijk wel met handen en voeten aan gaf, de moeder te zijn.

Als ik naar buiten loop, rond 09.30 liggen er super grote plassen. En het regent ook nog.
Dat kan de pret niet drukken. Ik ga welgemoed en vol verwachting op pad. Ik had gelukkig nog zo’n dun festival-regenjasje in mijn grote backpack. Want, een ‘echte’ jas heb ik niet bij me.
Ik was ‘bang’ een tweede Khiva met vooral ‘mijn’ kleur Turkooise aan te treffen. Maar, Bukhara heeft werkelijk een totaal andere vibe en karakter. En een ander kleurenpallet.
Ik geloof dat ik straal van zoveel schoonheid. Ik slurp het op.

Ik houd mijn verslag bewust kort vandaag. Even niet te laat slapen.
Ik denk dat de beelden ook wel spreken. Ik ben me wel bewust, dat de kleuren net wat minder sprekend zijn, dan als de zon geschenen zou hebben.
Maar dat gaan we morgen beleven. Er is goed weer voorspeld.

Omdat het regende ben ik vanochtend naar het museum van Fine Art geweest. Even een idee krijgen, wat in Uzbekistan gecreëerd wordt.
Vrij traditioneel, maar anderzijds best ook wel krachtig.
Waar ik helemaal van genoten heb, was een expo in een Photo Gallerie, met foto’s van een ‘jongen’ die ik op Instagram volg. Ik dacht dat hij er met zijn broer exposeerde, maar het blijkt zijn vader te zijn. De appel….

Ik koop een paar mooie ansichtkaarten van enkele foto’s om thuis op te hangen.
Er werd trouwens heel mooie muziek op de achtergrond ‘gedraaid’. Prachtig.
Ik heb het vanavond direct ook op Spotify opgezocht/opgezet.

Vanmiddag nóg zo’n lekkere blooper. Ik was op het belangrijkste plein, het Po-i-Kalyan complex, waar zich dus ook de mooiste Moskee, Madrassa en Kalyan Minaret bevinden. Een Minaret van 45 meter hoog, die boven de hele stad uittorend. Het schokkende verhaal achter de ‘Toren of Death’ is, dat lang geleden criminelen hier geëxecuteerd werden, door ze van de toren te gooien.

Ik zie op een gegeven moment, dat er zich geen mensen meer vóór de Moskee samen drommen. Een perfect, míjn fotomoment.
Om even iemand te vragen een foto van mij te maken. Ik sprint op een vrouw af, duw haar al rennend mijn telefoon in de hand. Ik sprint alweer naar een strategische plek om te poseren, ware het niet dat mijn telefoon aan de Powerbank ‘hangt’ in mijn Kiplingtas, met de rits dicht. Het werkt min of meer als een katapult. Ach, de foto’s zijn uiteindelijk gelukt. Ik heb er erna óók van haar gemaakt.

Nu ga ik mijn foto’s in het verslag gooien. En dan toch het licht uit. Door het van me af schrijven, is wel mijn hoofd leger, slaap ik dus ook waarschijnlijk beter.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog