Nu ik dit typ, zit ik in mijn hostel, in de kleine receptie ruimte. Ik heb net uitgecheckt. Mijn spullen, traditioneel over the top ( daar heb je ‘m weer), staan naast me. Ik zal over een half uur naar het busstation lopen, waar ik een bus naar het vliegveld kan nemen. Mijn eerste vlucht vertrekt om 17.30 uur naar Bangkok. Zoals ik al zei, twee stop overs, maar dat maakte het ticket zo goedkoop. Wel korte overstaptijden, dat is ook wat waard.

Mijn laatste dag Sapa heb ik benut om op eigen gelegenheid nog wat te wandelen. Nadat ik de traditionele markt bezocht had. Ik had het grote geluk het punt te vinden waar we eerder tijdens de trek gepasseerd waren en waar het mooiste viewpoint zou zijn. Maar dat lag toen in nevelen gehuld.
Nu breekt net een zonnetje door, dat de laatste slierten mist doet oplossen. En ik word getrakteerd op het beloofde mooie uitzicht. Ik voel me als een kind zo opgetogen. Helemaal tevreden sluit ik deze dag af met nog wat shoppen.

Ik word om 17 uur bij het hotel opgehaald voor mijn bus naar Lao Cao, waar ik om 21.30 uur de nachttrein zal hebben, terug naar Hanoi. De man die me op komt halen, heeft maar één arm. Ojee, hoe kan hij in hemelsnaam (veilig) het busje besturen? Hij spreekt geen woord engels. Dirigeert me wat voor mij onverstaanbare (want eerlijk is eerlijk, ik spreek geen woord Vietnamees) snauwen, het hele dorp door. Tot de uitvalsweg, waar een groepje mensen staat te wachten. Samen zullen we het busje vullen. En het mannetje blijkt (gelukkig) niet de chauffeur te zijn, maar de bijrijder.

Het is een prachtige rit van ongeveer een uur. We worden in Lao Cai (met lichte dwang, want uiteraard vangen ze commissie) bij een restaurantje naast het station gedropt. En daar begint het lange wachten. Ik maak kennis met Katie uit Singapore, een stewardess van 28 jaar (van oorsprong is ze Birmese). Ze heeft twee dagen geklommen in Vietnam.
We kletsen erop los, de tijd vliegt. En ik kan even lekker een kwartiertje rondlopen, Katie past op mijn backpack.

De treinreis gaat ook snel. Onze wegen splitsen zich, Katie zit in een ander rijtuig.
Ik kan al een klein uurtje voor vertrek in de cabine. Dit keer geen kakkerlak. Ik ga snel onder het heuse dekbed. De eerste twee uur lig ik alleen. Dan komt nog een andere vrouw erbij, waar ik helaas van wakker word. En erna slaap ik onrustiger.
We komen om 5.30 uur aan. Op weg naar het hostel (ik had gereserveerd), heb ik de mazzel dat net de trein die door de huizenrijen heen tuft (en die maar tweemaal daags rijdt) eraan komt. Prachtig om te zien hoe de felle koplampen me tegemoet komen in het eerste ochtendlicht.
Ik ben nu al tevreden over wat de (nog lange) dag me zal brengen.

In de ochtend loop ik naar het Westlake, het grootste meer van Hanoi. Het heet zo, omdat het ten westen ligt van de Rode Rivier. Op een klein schiereilandje staat de oudste pagode van Hanoi. De Tran Quocpagode (Pagode die het land beschermt).
‘S Middags doe ik ook nog een poging een Pagode te bezoeken, maar dat mislukt jammerlijk. Ik kom op geen enkele manier door het terrein van de ambassades en het Mausoleum van Ho Chi Minh heen. Overal staan veiligheidsmannen, die me van hot naar her sturen. Maar niet heus naar de Pagode.
Dan maar de laatste souvenirs zoeken (met wat moeite) en kopen.
Om erna nog even langs het Ho Hoan Kiem meer te lopen. Waar een werkelijk aller aardigste sfeer hangt. Alsof de tijd heeft stilgestaan. Er wordt nog heus gespeeld, gedansd (in groepen, voornamelijk jeugd) en muziek gemaakt. Het ademt vrede uit. Maar dat mag ook wel, na al die lange, tientallen jaren oorlog!

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog