Omdat het vandaag toch verrassend goed weer was, was het eigenlijk wel aangenaam om van het ene naar het andere monument toch echt wat te moeten zoeken. En ook soms een beetje te verdwalen. Want het zou zonde zijn geweest om de hele dag binnen te ‘moeten’ vertoeven.
En het was weer goéd vertoeven. Wat een heerlijke dag.

Het begon rond 09.10 uur met een vrolijk dansje (met Uzbeekse dames in een jolige bui) voor één van de Madrasa in de Itchan-Kala (het historische centrum). Dit waren vroeger scholen waar alleen jongens, die hier rond hun veertiende naar toe gingen, Koran onderwijs kregen. Bij hun plaatselijke moskee. Er zijn er dus ook heel wát in Khiva. Hoewel sommige inmiddels omgebouwd zijn tot hotel of restaurant. Een hiervan, nu een sjiek hotel (het Orient Star hotel), gaf vroeger onderdak aan 250 jonge studenten. In 125 kleine dorms (kamertjes).

Ik zal vandaag naast een aantal van deze Madrasa’s (waarbinnen vaak ook een klein museum is ingericht), ook de Juma moskee (oorspronkelijk uit de 10e Eeuw) met de fraai bewerkte (218) houten pilaren en een mausoleum bezoeken. Veel pracht en praal. Dus ook veel foto’s.
Vooral in het Tash Khauli Paleis, met de prachtig bewerkte, gekleurde houten plafonds.
Dit in combinatie met het blauwe tegelwerk en bewerkte ramen, maakt het een feest voor het oog.

Tussen de middag, als ik even terug op mijn plek ben, krijg ik een foto van Peter, die op de vaste zaterdag-oppas-ochtend toch even bij Camiel en de meisjes is binnengestapt. Voor ie ging wielrennen.
Goede gelegenheid om even te videobellen. Ik loop met mijn telefoon door mijn kamer (dat kán in een super grote kamer) en door het guesthouse. Dat kan makkelijk in een piepklein guesthouse. Ook buiten heb ik nog bereik, dus ik kan ook de Yurt laten zien, die er staat.
De meisjes krijgen weinig kans iets te vertellen, oma houdt een monoloog. Maar volgens mij vonden ze het best interessant. Hun oma in Verwegistan.

Erna slaap ik nog wat bij. Twintig minuten, ik zet de wekker.
En dan weer op pad. Ik weet inmiddels in het oude centrum aardig mijn weg te vinden. Ik ga wat van tevoren uitgezochte plekken af. Maar beland ook spontaan op verrassende, wat minder bekende plekjes. Zoals de Kunya Ark. De reünies van een oud (17e eeuws) fort. Met allerlei verborgen hoekjes.

Ik loop ook spontaan tegen een mix van een muziek en theateruitvoering aan. Op een van de pleinen, prachtig bij een Madras gesitueerd. Het publiek bestaat ook uit een mix. Van Uzbeki en toeristen, die volgens mij uit alle windstreken komen. Ik ontmoet vandaag kort ff een koppel uit Leuven.

Dat is als ik neergestreken ben in ‘mijn’ rooftoprestaurant (ik eet er een vegetarische versie van het typische Uzbeekse Plov, een rijstgerecht met rozijnen en abrikozen), met het mooie uitzicht op de nooit voltooide minaret. In 1851 werd door Mohammed Ammin, destijds heerser van Khiva, opdracht gegeven deze te bouwen. Ie zou een hoogte van 70 meter moeten bereiken. Zó hoog dat hij hier vanaf, Bukhara zou kunnen zien liggen. Helaas stierf de beste man al in 1855. De toren is toen niet verder afgebouwd, is op 29 meter blijven steken. Maar is werkelijk prachtig met z’n Turkooise kleuren. Ik heb ‘m op diverse tijdstippen gefotografeerd, met telkens een andere uitstraling.

In tegenstelling tot Mohammed slaagde de grootvizier Islam Khoja er in 1910 wél in om in Khiva een pracht van een minaret te realiseren, ook al is deze ‘maar’ een slordige 57 meter hoog. De ranke minaret torent overal bovenuit. En is een beetje mijn ‘anker’ om de richting en weg te vinden.

Net ontdekte ik, dat er ook nog een paleis op 10 minuten lopen van mijn hotel, maar wel buiten de stadsmuren moet liggen. Daar loop ik morgen nog even heen, voordat ik wat ga shoppen. Vandaag heb ik trouwens al een soort zijden open lang ‘vest’ (lijkt ook wel op een peignoir?) gekocht. De spits is dus eraf. Ik moet wel nog een aantal keren de trein in, dus ik ga alleen iets kopen dat naar mijn idee typisch uit Khiva is. Zodat ik niet met spullen ga sjouwen, die ik uiteindelijk ook later op mijn reis nog kan ‘scoren’. Hoewel het altijd een gok blijft of je iets dat je nú mooi vindt, later nog zult tegen komen.

Morgenvroeg zal ik om 09 uur mijn ontbijt krijgen, om 11 uur moet ik uitchecken. Ik mag de grote backpack nog laten liggen tot ik de twintig minuten naar het station zal moeten lopen. Waar morgen om 17.15 uur mijn ‘langzame’ trein naar Bukhara zal vertrekken. Ik zal hier om 0.18 uur aan komen. Dus zal ik een taxi (het station ligt ff buiten de stad), naar het hotel moeten pakken. Om middernacht valt er niet zo heel veel te onderhandelen, dus ik zal t komende hotel nog even appen om een richtprijs te vragen.
Morgen zal een blog er niet inzitten.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog