Vanochtend weer vroeg uit de veren, na een heerlijke nacht.
Ik trek direct mijn zwemkleding aan. Doe een brillenkoker in mijn Susan Bijltasje (waarmee ik eerder als Nederlandse herkend werd), ónder mijn sportlegging. Doe mijn reservebril op (jaja, er gaat een heel systeem aan het snorkelen vooraf) en loop een stuk Noordwaarts.

Daar ga ik weer een poging doen the sea-turtle te zien. In mijn hoofd probeer ik me in zo’n schildpad te verplaatsen. ‘Waar zou ik dan het liefste rondzwemmen’?!? Het mag niet baten.

Ik laat me in ieder geval (weer) heerlijk met de stroom meedrijven. Weer meer naar het zuiden, zodat ik uiteindelijk ter hoogte van het resort uit kom.
Ik blijf genieten. Van ‘doorzichtige’ kleine, groene visjes, die telkens het wuifende koraal induiken om te eten, knabbelen.
Een pràchtig klein dieppaars visje, dat in het koraal blijft hangen (er is trouwens toch ook best veel koraal beschadigd, in slechtere conditie; en geregeld zie je afval op de bodem liggen, zó zonde).
Weer, zelfs 3 (!) Schorpioenvissen bij elkaar gezie . Maar zodra ik er naar toe zwem, duiken ze een ‘grotje’ in.
Boven een zanderig stuk, dicht bij het strand, een bollig kleine vis, met een prachtige schutkleur.

Ik bedenk me als ik bezig ben, constant de prachtigste ‘verhalen’/stukjes, voor in het verslag. Maar zodra ik het water uitstap, is dit alles weer vervlogen. Wat ik me wel bedacht, door alle metaforen die tijdens het snorkelen in mijn hoofd opkomen, zou het actief zijn in de onderwaterwereld (voor mij) niet een mooie leidraad voor een jaargesprek zijn!? Pppff, waar héb ik het over, tijdens een/de vakantie!?

Oja, over vervlogen gesproken, Peter vliegt vandaag. Hij komt morgen dus in Aqaba aan.
Het weer slaat hier júist wat om. Bizar. Na maanden en maanden louter zon.
Zolang ik een zonsondergang in de woestijn van Wadi Rum (trouwens, Peter zal jarig worden/zijn in Wadi Rum) heb, vind ik het oké.
Ik zal morgenvroeg mijn hotelkamer (vooral mijn bed) maar eens wat op gaan ruimen. Anders kan Peter niet eens slapen.

Na het ontbijt, spreek ik een Nederlands koppel aan, dat op het punt staat hun tocht te vervolgen. Of ik het stukje tot Aqaba stad, niet even met hen mee kan rijden.
Geen probleem.
De vrouw blijkt trouwens oorspronkelijk uit Ijsland te komen. Direct een aanknopingspunt. Peter is van plan om in juni 2024 een fietstocht door Ijsland en de Faroereilanden te gaan maken. Vanaf half juni wordt de temperatuur hier geschikter voor, hoor ik. Hiervoor kan het nog vriezen.

En terwijl ik dit schrijf, lig ik hier bij het zwembad, met (inmiddels nog maar) 33 graden.Tja, je hebt allerlei soorten vakantie’s.

Maar goed, ik beland dus in Aqaba stad, waar ik twee jaar geleden ook een overnachting had. Dus ik kan me er redelijk oriënteren. Ik loop er langs het strand af (waar Glass-boats telkens aangeboden worden) en waar ik op meerdere plekken uitgenodigd word om met ‘picknickende’ mensen/ families, mee te eten.

In het algemeen zijn de mensen érg gastvrij. Hoewel (gek genoeg, omdat ik hier wel weer terúg gekomen ben) de mensen van het resort niet eens zó aardig zijn. Ach, ik zit hier voor mezelf. Ik amuseer me. En het ligt werkelijk op een prachtige locatie en het huisje en het ontbijt zijn perfect.

Maar, ik sla (ik héb immers uitgebreid ontbeten) de uitnodigingen af en slenter verder. Even langs de winkeltjes. Vooral Jordanese mannen lopen er met grote (en veel) plastic zakken rond. Ik denk uitgebreid taxfree geshopt.

Ik ga the Aqaba Castle even in. Maar daar is niet veel te zien.
En ik besluit eigenlijk al (ik ben al zuidelijker aan ‘t lopen) na twee uurtjes weer richting South Beach te gaan. Ik had het plan Aqaba-stad nét wat uit te lopen en dan voor de overige kilometers een korte taxi rit te nemen.
Hoe verder ik wandelend kom, hoe goedkoper het zal worden. Ik vind het wel een uitdaging.

Maar, ik loop verkeerd, hoe is het mogelijk. Als ik me dit begin te realiseren (eigenlijk door het vele vrachtverkeer dat langs me dendert), is er een punt dat ik weer op de goede weg denk te komen.
Maar, daarvoor moet ik een steil talud opklimmen. Ik begin hieraan, maar blijk weinig grip te hebben. En besluit me na een poosje (ik hang tussen hemel en aarde) weer te laten zakken. Blijkbaar trekt het de aandacht, er stopt een auto. Een vijftiger, met zijn zoon van 11. Die de autoraampjes laten zakken.
Ik kan niet anders dan mijn gekke gedrag, op een gekke plaats, te verklaren. ‘Ik was op weg naar South Beach’.
Ze stáán erop me met de auto te brengen. Toch weer ‘liften’ dus.

Vader is supertrots dat zijn zoon zo goed Engels spreekt. Ze vertellen nog wat leuke bijzonderheidjes. Laten me zien, waar je met de boot naar Egypte kunt.
Wijzen Eilat in Israel aan, ik zie dit vanuit mijn resort ook. Maar ik laat hen in de waan (ik gun hen dit) dat het een nieuwtje voor me is.
Wat ik niét wist, en ze me ook zeggen/laten zien, is dat er een stuk strand is, waar niet gezwommen mag worden. Er wordt aan gaswinning gedaan, in connectie met the Arab Gas Pipeline.
In 2022 was er nog een ernstig ongeluk. Een dodelijk gaslek, in de haven.
Kortom, ondanks dit zware verhaal, wel een gezellig ritje. Waarvoor ik hen uiteraard hartelijk bedank.

Ik neem een goede break. Lees wat (jaja, gisteren aan een boek begonnen en het gaat best goed met de concentratie). Was mijn linnen broek (en nog wat andere dingen) even voorzichtig op de hand uit. Het is hier allemaal zó droog.

Ik lunch, schrijf alvast een stuk van mijn verhaal.
En als Peter aan geeft ‘de lucht in te zullen gaan’, ga ik offline. En ga ik nog een ‘duik’ nemen. Vanaf dinsdag zal er niet meer gezwommen kunnen worden. Maar, dan worden mijn avonturen wel gevarieerder.

Omdat de zon min of meer achter de wolken verscholen is en het inmiddels 16 uur is, permitteer ik me om ‘gewoon’ in bikini de zee in te gaan. Ik sla mijn superhandige, dunne, maar grote Didi-doek om.
Tactiek 2: spullen neerleggen en bedekken met deze doek. Dikke keien zoeken (het is hoofdzakelijk een stenen-strand). Soms lijkt het wel bouwpuin. En de doek verzwaren met deze keien, anders is ie zo weggewaaid. Ik leg er mijn rode zwemtas altijd pontificaal bovenop. Als herkenningspunt. Zonder bril zou ik mijn spullen anders moeilijk terug vinden.

Ik achtervolg een bijna meter lange zeenaald.
Ik merk dat het zwemmen met camera me moeiteloos af gaat. Maar besef ook direct dat dit een valkuil is. Juist door nonchalance, zou ie zó de diepte in kunnen duikelen.
Het zwemmen in bikini voelt toch wel lekkerder. Je voelt opeens heel goed het contact met het water.
Genieten.

Zoals ik nu zit te genieten van mijn avondeten. En ik merk dat ik bij moet drinken. Je verliest hier ongemerkt veel vocht.
Er zijn gelukkig totaal geen muggen. Dat is wel erg relaxed. Maakt het nóg relaxter.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog