MHet werd onverwacht nog even spannend gisteren.
(Gelukkig) ruim op tijd, loop ik bij mijn guesthouse weg. Met volle bepakking en de mobiel in de hand om via de gps-app het opstappunt van de bus te zoeken, vinden, bereiken. Om van hieruit naar het vliegveld te gaan.
Ik besluit met een oud hempje aan, de reis er naar toe te maken en me pas op het vliegveld echt om te kleden voor de vliegreis. Het hempje daar dan weg te gooien.
Het is op het heetst van de dag, het is echt zweten geblazen. Zeker met al het gesleep. Er is die ochtend welliswaar nog een flinke moesson bui gevallen, maar het weer heeft zich erna hersteld.

Ik ben inmiddels vrij handig in het omgaan met de navigatie-app. Hoewel ik wel met momenten ruzie met ‘het pijltje’ heb, dat het beginpunt en de richting aan geeft. Zeker op punten, waar soms vijf wegen, weggetjes bij elkaar komen. En op momenten dat het pijltje langzamer reageert op mijn dynamische wendingen, dan mijn snelheid. Maar, het maakt het je verplaatsen in een vreemde stad (die langzaam steeds vertrouwder werd en ook al als ‘thuis’ ging aan voelen) toch wel een stuk makkelijker.

Vlak voordat ik het eindpunt van het busstation bereikt heb, zie ik een groepje Europeanen lopen. Ik besluit toch voor de zekerheid even na te vragen of zij de buslijn naar het vliegveld kennen. Ze hebben een gids bij zich, die de ligging in de buurt bevestigt en tevens aangeeft dat zowel bus 86 (die me 2en halve week geleden (wat lijkt dit al weer enorm láng geleden) vanaf het vliegveld naar de oude stad bracht) als bus 17 naar ‘The Airport’ gaan.

En laat, als ik het laatste hoekje om loop, nu net bus 17 aan komen rijden. Wat een mazzel. Ik trek een spurtje, vraag nog even aan de chauffeur of zijn einddoel inderdaad het vliegveld is en klauter na een overduidelijk ‘ja’knikken, wat onhandig de bus in.

Het verkeer is rustig op dit uur van de dag, de bus kan goed vaart maken. Dit voelt lekker, tot het moment waarop de kaartjes-jongen me komt vragen of ik niet naar International Airport moet? ‘Uiteraard’.
Ik voel nattigheid. De jongen spreekt nauwelijks Engels, hij begint via een vertaal-app met me te ‘praten’.
Deze bus, waar ik nu mee reis, is op weg naar Domestic Airport. Ik zal nog eens moeten over stappen.
‘Oef’. Niet fijn, er schieten direct doemscenarios voor mijn ogen voorbij.

Via de vertaal-app communiceren we over en weer. Een shuttle-bus rijdt tussen de twee vliegvelden op en neer, daar zit het grootste probleem niet. Dat zal me hooguit een kwartiertje (extra) tijd gaan kosten.
Maar, het probleem zit ‘m (voor mijn gevoel), in het feit dat de bus iedere 5 minuten stopt en werkelijk de hele ring om Hanoi op de route mee lijkt te nemen.

De mij bekende bus 86 was/is een Express-bus.
Dit is gewoon de lokale bus, waar inderdaad mensen met rolkoffers in stappen (dit geeft me nog enigszins de geruststelling dat het einddoel toch heus het vliegveld zal zijn), maar ik word onrustig van de voorbij vliegende tijd. Waarom heb ik me in godsnaam niet aan het vooropgezette plan gehouden? Wat een domme, beetje impulsieve zet.

Ik maak de afweging om uit te stappen en een taxi te nemen. Ware het niet dat mijn goede boekhouding als resultaat heeft, dat mijn Vietnamese Dongs, netjes opgesoupeerd zijn, op wat kleingeld na. Nu heb ik altijd voor noodgevallen extra euro’s op zak, maar gelukkig voelt het nog niet als noodgeval. Maar echt relaxed is het zeker niet. Bovendien staat een airco loeihard overuren te maken. Het reizen in het hempje maakt het er nu niet aangenamer op. Of is het klam zweet van de onrust om op tijd op het vliegveld te komen?

Maar goed, om een lang verhaal/zeer lange busrit (uiteindelijk doet de bus er ruim anderhalf uur over, tegenover de kleine drie kwartier die de express-bus nodig had) wat korter te maken. Ik word op een gegeven moment dan toch eindelijk overgedragen door ‘mijn’ bus-jongen aan de schuttle-bus chauffeur.
Maar niet nadat beide partijen nog even gezellig aan een soort waterpijp gaan staan lurpen. Wát een situatie. Het lijkt wel een film. Met gelukkig met een happy end.
Ik had de jongen (hij zal een jaar of 16 zijn geweest) nog even via de vertaal-app laten weten dat ik hem aller vriendelijkst vond en hem bedankt. Hij zal gedacht hebben: ’wat een stress-kip’!?
Gelukkig dat ik altijd ruim van te voren, richting vliegveld ga. Dat blijkt nu wel broodnodig te zijn geweest.
Maar uiteindelijk kan ik dan toch nog op tijd (ik had me al online ingecheckt) mijn bagage gaan droppen. En zelfs met de allerlaatste Dongs een broodje kópen.
En dan begint dan toch de terugreis. Uitgespreid over drie vluchten.

Waar zich ook nog even een rare situatie voordoet. Waarin ‘iedereen’ op de eerste vlucht, die naar Doha moet vanuit luchthaven Bangkok in het vliegtuig mag blijven zitten. Behalve, juist, ik. Ik ‘zit’ om een of andere duistere reden op een andere connect vlucht.
Mijn naam (jaja, ik héb een foto gemaakt als ‘bewijs’, ook omdat ik het wel ludiek vond) hangt dan ook op een A-4-tje geprint, op aan het einde van de slurf bij het verlaten van het vliegtuig. Een grond stewardess sjeest met me over het vliegveld, sluist me opnieuw door de douane (al mijn breekbare spullen weer door vreemde handen).
Samen met mijn chaperonne snel ik vervolgens naar de juiste gate. Waar het boarden al begonnen is.
Ach, reizen gaat zo wel vlug. En na deze opstart-avonturen, verloopt de rest van de reis verder heel soepel. En vooral, ik slaap uitzonderlijk goed.

Na alle korte nachten gedurende de hele vakantie, voel ik me zelfs erg goed uitgerust als ik in Zaventem uistap. Mijn rugzak kan ik zo van de rolband oppikken.
Het pinnen van een treinkaartje in de aankomsthal van het vliegveld lukt even niet, daar ik te traag de pincode in toets. Omdat ik de Franse text die op het scherm verschijnt, toch even wil lezen, eer op ‘okee’ te duwen. Geen impulsieve acties meer.

Ach, dan maar op het perron opnieuw een poging doen, er staan wat mensen achter me bij de kaartjes automaat te wachten. Die wil ik verder niet ophouden.
Dus ik sleep mijn flybag met me mee -de rest van mijn bagage over de schouder- op weg naar de trap die naar het station moet leiden.

Als ik opeens mijn naam hoor roepen, ‘waar ik op weg naar toe ben’!?
Staat Peter daar opeens voor mijn neus. Big surprise. Wat ontzéttend lief! Hij heeft (weer) een Greenwheeler gehuurd en is in alle vroegte naar Zaventem komen rijden.
Wat een geluk bij een ongeluk, dat het pinnen van de treinkaart was mis gegaan.
Wat ontzettend leuk. En gezellig. En fijn, om weer samen te zijn! En om lekker in de auto mijn verhaal al te kunnen delen.

Op weg naar huis. Naar de poezen (nadat we pa even ‘dag’ zijn gaan zeggen, alvorens de auto weer in te leveren).
Om een plekje te vinden voor de souveniers (Peter vond de hoeveelheid bepakking nóg wel mee vallen, zei ie)!??
Om de eerste souveniers uit te delen.
Om wat te eten. En een was aan te zetten.
De rugzak op zolder te leggen, voor vast weer een volgende reis.
Zeker weten, mét Peter samen dan. Waarschijnlijk Equador, Galapagoseilanden.

Maar niet voor ‘de kleine’ van Camiel en Esther geboren is. En ook met Jannie’s verjaardag zullen we deze keer nu eens niét weg zijn.

En eerst maar eens na genieten van déze reis!
Wat zijn de opmerkelijkste ‘dingen’ voor me geweest, in Vietnam? Tijdens mijn reis?!

Niét het feit, dát er zoveel scooters, brommers rondrijden in met name Hanoi. Ik wist me, zeker ook door alle eerdere Azië-ervaringen aardig te manouvreren in het verkeer. Ik heb daar wel gevoel (en wat bravoure) voor ontwikkeld. Weet mee te bewegen met het verkeer.
Ik had meer last van de werkelijk overal, in rijen dik, gestalde exemplaren. En van nét voor jouw neus parkerende of juist wegdraaiende drivers. En dat gebeurde constant.

Niet de vriendelijkheid van de Vietnamese bevolking. Ik ben heel aardige mensen tegen gekomen, maar ook heel gesloten, zelfs norse mensen. Ik kan niet zeggen dat ik de Vietnamees in mijn hart gesloten heb, zoals ik dat bij ‘de’ Nepalees in het algemeen wél doe. En ook de Birmese mensen vond ik veel opener en vriendelijker.
Ach, Peter zei waarschijnlijk terecht:’ de Vietnamese mensen hebben een heftige, traumatische geschiedenis, verleden. Met name wat betreft strijd met, tegen buitenlanders.

Zoals ik gisteren beschreef: de sfeer op straat, in het openbaar, tussen de mensen zelf vond ik wél heel ontspannen en vredig. De mensen komen in het algemeen gelukkig en tevreden over.
Ik ben het Vietnamese verleden zijdelings wel tegengekomen, maar niet heel nadrukkelijk. Ik ben het wel bewust gaan opzoeken (in het Vietnamese Women Museum), omdat je hier naar mijn gevoel, ook als toerist niet om heen kan.

Ik vond het geweldig dat ik in de kleine drie weken tijd zoveel verschillende dingen heb kunnen doen, verschillende stukken Vietnam heb kunnen zien. In al z’n diversiteit.

Het openbaar vervoer vond ik heel goed op peil. De wegen goed (en alles is op straat veel schoner dan in met name India; hoewel ik misschien stiekem (nog juist wel) meer houd van de chaos en het extremere van India). En het verkeer kwam ook georganiseerd en veilig over.
Ook heb ik me altijd veilig op straat gevoeld (als vrouw zijnde). Zowel overdag, als in de (voor)avond. Ik ben nooit vervelend toegesproken, benaderd.

Wat eten betreft. Ik heb heel basic gegeten en omdat ik geen vlees, nauwelijks vis gegeten heb, heb ik de diversiteit van de Vietnamese keuken wellicht ook wat te weinig geproefd. Hiervan mee gekregen. Misschien een beetje een gemiste kans.
Het was wel erg leuk, om in de Homestay met het gezin, met de pot mee te eten. En ook de maaltijd aan boord van de boottocht op CatBa, als die tijdens de jungle tocht en trekking waren echte (smakelijke) ervaringen.

Wat enorm op viel waren, ondanks dat het offseason was, de grote groepen toeristen. Vooral ook Aziaten (veel Chinezen) zélf. Die voortdurend selfies makend, door locaties renden.
Daar tegen afzettend was ik rustig aanwezig en fotografeerde ook nog niet eens zo extreem.
Ik had ook niet het beste foto-weer. Maar, wat niet is, is niet. Dan doe je het met wat wél mogelijk is. Ik merkte dat ik makkelijk kon mee bewegen, met hoe omstandigheden waren. Daar relatief erg relaxed in stond.
Geen goed zicht in de bergen, dán genieten van de sfeer die mist óók met zich mee brengt.
Geen optimale snorkel-omstandigheden, dán genieten van het feit dát rond dobberen, rond drijven in het water al super ontspannend is.

Ik heb veel voor niets mee gesleept. Maar dat siert de kwaliteit van de onderkomens: overal wáren handdoeken en toiletpapier aanwezig. En overal was het beddegoed zo schoon, dat ik mijn lakenzak niet heb hoeven gebruiken. Ook de meegebrachte klamboe kon in het zakje blijven. Er waren nauwelijks muggen, dus ook DEET heb ik amper gebruikt. En zonnebrand heb ik ook nog veel over. Er was niet overdreven veel zon. Hoewel, het al allemaal veel slechter gekund had.

Ik ben niet ziek geweest, dus al de meegebrachte medicatie had achteraf thuis kunnen blijven. Ach, dat weet je allemaal van te voren niet. Het had net zo goed anders kunnen zijn.

Maar, het waren mooie weken. Weer helemaal ondergedompeld in de mij zo geliefde Aziatische cultuur. Een goede balans tussen de hectiek van de stad, de rijkdom van de pagodes en architectuur en de stilte van de natuur. Met veel afstand tot mijn werk. Dat me (misschien daarom) wel inzicht heeft gegeven, hoe ik het komende tijd niét meer wil op werkgebied. Ik ga proberen dit in de praktijk om te zetten en evt te zoeken naar wat beter voor me is.
Maar tegelijkertijd voel ik de dankbaarheid, dat mijn werk het me mogelijk maakt, dit soort ripeizen te maken. Mijn wereld groter te maken. De rijkdom van ervaringen op doen te proeven. De kunst zal liggen in de balans zoeken. Die de tijd tussen het reizen in, ook prettig houdt. Zodat de drive óm weg te ‘moeten’, ook minder zal worden.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog