Ik zal me deze (verjaar)dag niet licht vergeten.
Het begon met (een lieve, stoere motorkaart van Peter) en een lekkere pineapple pancake als ontbijt. De spullen die mee moesten, hadden we al bij ons. De bus kwam precies op tijd om ons op te halen om naar de aanlegsteiger te gaan, van waaruit onze boot zou vertrekken voor een dagcruise door Halon Bay. De beloofde zon bleef uit en zou ook de hele dag niet meer komen.

We meren dus af bij mist en zelfs wat miezer regen. Dit geeft het landschap iets extra mystieks. Maar laat ik eerlijk zijn. Ik had mezelf de zon gegund.
Peter was gisteren per ongeluk mét hoorapparaat de zee ingedoken. Gelukkig ontdekte hij ‘t snel en konden we ze snel redden. Peter besluit ze vandaag gewoon niet in te doen. En ik zet mijn reservebril op.
Want, tijdens de tocht krijgen we al snel de gelegenheid wat te zwemmen. De meesten (‘t zijn weer allemaal twintigers zowaar) duiken of springen van bovenaf de boot in het water. Ik doe het rustiger aan, ik laat met zwemmen m’n bril altijd op. Het water is wederom niet warm, maar toch lekker. De omgeving waarin we zwemmen is magisch.
Vanaf dit strandje waar de boot het anker uitgegooid had, varen we naar een plek waar gekajakt kan worden. Het is wel erg massaal, maar toch ook heel bijzonder. We zijn niet super fanatiek, maar maken toch een goede ronde, inclusief een stukje door een grot. En hebben er reuze lol aan. We beseffen toch dat dit uniek is om op een verjaardag te doen.

We proosten hierop tijdens een gezellige en smakelijke lunch. Een mix van de meest uiteenlopende nationaliteiten bij elkaar. Ingrediënten voor mooie gesprekken.

Na de lunch varen we nog een stuk en krijgen dan nóg eens de gelegenheid te zwemmen.
Als Peter en ik alweer terug op het boven dek van de boot zijn en ons afgedroogd hebben, komen de anderen ook langzaam eraan. Een paar mensen zijn nog vlak bij het strandje, maar maken aanstalten.
Opeens gaan mijn antennes aan. Als Social Worker kun je opeens een onderbuikgevoel krijgen en ben je eigenlijk altijd wel bewust of onbewust aan het signaleren. Ik check mijn gevoel, dat een van onze groep niet in de problemen is? De anderen zien dat niet zo, maar het zit me niet lekker.
Ik ga het water weer in en zwem terug naar het eiland. Zo’n 200 meter van de plek waar de boot ligt. En bevraag de laatste drie meisjes die terug aan’t keren zijn als ik hen kruis. Maar ook zij denken dat de (blijkt later Zuid-Koreaanse) jongen ‘gewoon’ aan het zwemmen is. Ik blijf het niet vertrouwen, crawl snel door. En dan wordt bevestigd dat het helemaal niet oké is. De jongen is aan het worstelen met een los (geraakt?) zwemvest. Hij blijkt niet te kunnen zwemmen en blijft maar te nauwer nood (nood dus!) boven.

Ik geef hem aan, dat ik zal zorgen dat hij terug bij de boot zal komen, dat hij zich vast moet blijven klemmen aan het zwemvest. Gelukkig verstaat hij engels. Ik klem hem samen met het zwemvest in mijn armen. Ik weet niet meer precies hoé. Maar ik duw hem al zwemmend steeds verder richting de boot. Steeds benadrukkend dat hij het zwemvest niet los mag laten, dat hij het goed doet en dat het ons sámen zal lúkken. Het wordt mij steeds zwaarder. Het is een forse jongen.
En hij lijkt uitgeput te raken en meer in paniek. Ik zwaai om hulp. Gelukkig reageert éindelijk iemand op de boot. We zullen dan al een meter of 160 overbrugd hebben. Er duikt iemand het water in, een reddingsboei volgt. Samen krijgen we de jongen in de boei. En dan voel ik dat het goed komt.
Ook het trapje (dat vanuit de boot het water inhangt) de boot op, moet ik steeds met woorden blijven supporten en hem min of meer omhoog duwen. Er zit totaal geen energie meer in de jongen. Hij laat zich hangen, wordt steeds zwaarder. Maar van bovenaf wordt hij verder omhoog getrokken.

Ik ben ook ‘kapot’, mijn armen willen niet meer en ik sta te shaken op mijn benen. De jongen wordt benedendeks opgevangen (ik door Peter). Voegt zich later weer bij de groep. In eerste instantie houd ik me ff op mezelf, naar als ik een kwartier later zie, dat hij (gelukkig wel met iemand die psychologe in opleiding blijkt) zit te huilen en zijn adem niet onder controle krijgt, ga ik er toch bij zitten. Sla mijn arm om hem heen en we nemen een moment om het samen wat te verwerken. Om toch weer op z’n social work’s, nazorg te geven.

De groep lijkt nu ook pas door te krijgen dat de situatie écht serieus penibel was.
Kim do Hoon, blijkt hij te heten, vraagt mij en zijn andere ‘redder’ om contactgegevens en we stappen de bus in die ons terug naar Catba town zal brengen. Toevallig wordt Kim in een soort klapstoel naast Peter en mij geplaatst. Ironisch genoeg rijden we weg met een open deur. Hij heeft zijn gevoel voor humor wat terug, hij zegt heel droog: ’it must be my destiny’!? And my flight to Korea is tomorrow!?
Later op de avond kom ik een bericht van hem op Instagram tegen (hij had zich als mijn volger aangemeld). Dit was blijkbaar een dag vol drama geweest voor hem. Ik besef nóg meer hoe traumatisch het voor hem geweest moet zijn.

Ik sluit/wij sluiten onze dag af met een heerlijke (nog steeds koude) douche. Daarna gaan Peter en ik Indiaas eten en proosten op het leven!
Erna nog twee potjes ‘Wormen’ en nu de ervaring van me af schrijven.
Morgen zullen we voor het eerst deze vakantie uitslapen. En lekker gaan doen wat op ons pad komt.
Het was een meer dan bijzondere (maar dus ook wel heftige) verjaardag.
Oja, ik ontvang naast vele lieve appjes, een gewéldig filmpje vanuit het werk (dank jullie wel, Bianca en Andrea!)

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog