Vandaag eerst om 08.30 uur ontbeten (volgens mij lagen de dames nog te slapen toen ik me meldde) en erna nog wat plekjes langs om ‘afscheid’ te nemen. Dat doe ik vaak als ik ergens een paar dagen geweest ben. Bewust mijn favoriete plekjes nog even ‘voelen’.
Nu is Bukhara goed beloopbaar, dus dat was realistisch.
Bovendien kon ik nog even een bazaar meepikken, die ik toen ik de vorige keer een tip van een localo kreeg, uiteindelijk gewoon vergeten was te bezoeken. Omdat het reuzenrad me letterlijk even deed draaien.

Ik heb precies het goede aantal dagen voor Bukhara getimed. Ik kan het mooi rond maken en met een heel tevreden gevoel ook afscheid nemen van oma. Ze kwam tijdens het ontbijt al met een klein briefje, met daarop haar geboortedag. Ze had op de kopie van mijn paspoort gezien dat we van hetzelfde bouwjaar zijn: 1961!
Misschien dat we daarom wel zo’n goede klik hadden. Ze geeft me dan ook een warme omhelzing als ik met mijn rugzakken om ‘dag’ ga zeggen. Moeder is niet zo van het knuffelen. Ook oké natuurlijk. Madjonna ligt een middagdutje te doen.

Ik loop (idioot hoe ik altijd bepakt en bezakt ben) richting hoofdweg, waar ik eerst een drietal taxichauffeurs laat staan, tot ik met de vierde tot een goede deal kom. Het is 14 kilometer, ik heb even geen zin om te bussen. Voor 1,85 euro, laat ik me bij het station afzetten.
Een uur te vroeg. Maar zoals ik inmiddels gewend ben, ik moet nog door de scan en enkele controles. En je kunt een half uur voor vertrek al de trein in.

En dan gaat het ‘fout’. Als ik langs de trein afloop op weg maar ‘mijn’ coupé, merk ik opeens dat ik mijn ticket, keurig verpakt met de prints van het hotel in een plastic mapje niet meer heb!? Oeps. Het moest natuurlijk een keer gebeuren. Maar anderzijds:’hoe krijg ik het toch telkens voor elkaar?’
Ik vraag me af of ik het ticker bij de laatste controle wel terug gekregen heb?? Dus ik loop weer helemaal terug. Daar weten ze me te vertellen dat er net iemand van de staf met mijn ticket alweer naar coupé 9 is gelopen.
Zo kom ik wel aan mijn stappen.
Maar uiteraard ben ik gewoon erg opgelucht, dat t mapje me in mijn handen gestopt wordt.
Want bij het instappen van de trein wordt het ticket nóg eens vergeleken met je paspoort.
Dus, ik kán/mag erin.

En ik kom in de luxe (business-klasse) van de Afrosiyob (dit was het enige ticket wat nog te boeken was), de hogesnelheidstrein van Uzbekistan. Ie zou zelfs op sommige stukken 210 km/uur kunnen halen, maar ik zie op een digitaal schermpje als hoogste snelheid 159km/uur voorbij komen.
Ik zit extreem ruim en behaaglijk. Leuk om de diverse treinen te hebben meegemaakt. Van een oude Sovjettrein tot deze ultra-moderne.
Na 1:43 minuten rijden we, na een rit door een steeds groener wordend landschap (met heuvels aan de einder) Samarkand binnen.

Waar ik toch weer een taxi ‘moet’ nemen. Het hotel ligt op 7 kilometer. Hoewel ik een oud trammetje zie en ook bussen, heb ik geen idee hoe er te komen. Ik heb me eigenlijk van te voren niet voorbereid op Samarkand. Over de praktische zaken. Omdat ik er 5 volle dagen zal blijven, dacht ik ‘dat komt nog wel als ik daar ben’.
Maar ook nu weer lukt het me een taxi te krijgen voor minder dan 2 euro, die me netjes afzet bij mijn erg leuke, ‘groene’ hotel (met aanzienlijk meer kamers dan de eerdere guesthouses). Waar ik met thee en cakejes verwelkomd word. De weegschaal staat al klaar!

Ze schenken de hele dag gratis thee. Aan een lange tafel, waar ook gesocialized wordt (de eerste week zag ik nauwelijks gasten).
Er staan mini-koekjes op mooie schalen. Het is gewoon echt het paradijs.
Ook op een mooie locatie. Zo’n 10 minuten lopen van het bekende en zeer bijzondere Registanplein.
Ik loop er direct al even heen. Kom er het 27 jarige Belgische ‘meisje’ tegen, dat gelijk met mij incheckte en achteraf in dezelfde trein gezeten had. Ze is franstalig en komt uit….Luik. Een erg leuke meid.

Ik kom niet verder dan a-cup-of-soup op mijn kamer, met ook (de laatste) Nederlandse volkorenkoekjes.
Omdat ik me dus nog totaal niet ingelezen had in Samarkand, heb ik dus ook (nog) geen idee waar goed te kunnen eten. Morgen zal ik de scha inhalen. Wat volwaardig eten betreft én dingen op een rijtje zetten.

Tot mijn verrassing krijg ik wel, als ik van de lichtshow op ‘het’ plein terug ben, van twee niet-engels sprekende gasten (ik kon ook niet verstaan waar ze vandaan kwamen), die voor zichzelf een salade gemaakt hadden - en inderdaad een reuze bak aardbeien op hun tafel hadden staan-, een schaaltje vol hiervan aangeboden. Volgens mij was dit de langste zin tot nu toe in mijn blogs!?!

Ik laat Peter (die simkaart geeft zóveel mogelijkheden) een impressie van Registan zien. We kunnen samen lachen om de bizarre vertoning die daar blijkbaar een paar keer per week plaats heeft. Maar, het is volgens mij echt niet alleen voor de buitenlandse toeristen. Ik heb het idee dat er ook veel Uzbeken zélf op af komen. En die hoúden wel van kitsch!

Morgen meer details. Ik ga dan proberen om 07 uur op het plein te staan. Het échte vroege de straat opgaan, hetgeen ik van te voren van plan was, is er nog niet zo van gekomen tot nu toe.
Dat is ook wel weer mooi. Ik doe alles lekker op mijn gevoel. Moet niets. Voel me er happy bij.

Vandaag, hier in dit geweldige hotel, in deze bijzondere stad, voel ik me zielsgelukkig.
En tot nu toe wás het al één groot feest.
Reizen blijkt toch telkens weer voor mij het beste anti-depressivum te zijn!!!

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog