Vandaag een dag in/met alle tinten!

Ik was al om 06.00 aan het ontbijt. Ik weet dus nu waar Mekka ligt, vanuit de hotel-receptie. De hotel’jongen’ had zijn matje uitgespreid en was bezig met zijn (tweede?) ochtendgebed. Hij onderbreekt het even om voor mij het ontbijt te maken en gaat erna weer gewoon verder.
Mijn dagrugzak had ik de avond ervoor al ingepakt. Dus ik kon ook vroeg (door diezelfde jongen) (eenmalige hotelservice, morgen zal ik de kleine 2 kilometer moeten lopen, tot de ingang) weggebracht naar De Ruïnestad (van de Nabateeërs), Petra. Omstreeks 1000 voor Christus drongen Bedoeïnen uit de woestijn tot Petra binnen en vestigden zich alhier. Aanvankelijk lieten de Nabateeërs de grootste bouwmeesters uit Griekenland overkomen, wat duidelijk terug te vinden/zien is. Later ontwikkelden ze hun eigen bouwstijl.
Aangezien iedere vooraanstaande Nabateeër in de hoofdstad (Petra) begraven wilde worden, ontstonden er meer dan 1000 graven, die in de roze/oranje zandsteen van de rotswanden werden uitgehouwen.
In de vele gevels/gebouwen is uiteindelijk een mix van oosterse, bedoeïencultuur en hellenistische architectuurelementen terug te vinden.

Voor je het eigenlijke Petra met al z’n schatten bereikt, moet je eerst een 2 kilometer kloof door. Een Siq genaamd. Vaak nauwelijks 5 meter breed, met wanden van zo’n 80 meter. Je (ik althans)voelt je dan zelf heel klein en nietig. Naarmate je verder de klooft afdaalt, wordt deze steeds smaller. Hetgeen ‘m ook donker maakt.
Het was er gelukkig nog niet druk. Maar dát was natuurlijk ook de bedoeling van het vroege opstaan.
Ik had van tevoren gelezen dat je eventueel op een paard of ezel door de kloof gereden kon worden. Om de paar minuten werden die je aangeboden. Je merkt direct dat het hier heel toeristisch is. En dat zal de hele dag zo blijven. Maar het is niet echt vervelend. En soms is het zelfs helpend. Maar dat is voor later.

Zo vroeg in de ochtend zijn de kleuren nog bepaald niet sprankelend. Dit zie ik vooral als ik foto’s van de vroege ochtend vergelijk met die van de namiddag. Dat is een wereld van verschil. Maar dat zie je ook voor het middendeel van de dag, als de zon hoog staat. Die felle zon slaat de kleuren dood. Of zorgt voor te veel contrast. Ik doe ook niet écht mijn best om dit handmatig te corrigeren. Bovendien gebruik ik voor de kiekjes ook veelal mijn mobiele telefoon. Gelukkig maar. Want bij het in de rugzak stoppen van mijn systeemcamera, heb ik zonder het te weten een draaiknopje verschoven. Wat ik helaas wat laat bemerkte. Maar goed, zo leer je je camera ook kennen.
Al met al zijn er (meer dan) genoeg foto’s over, die een goede afspiegeling geven van de dag.

Het echte werk begon (natuurlijk) met het grafmonument Al-Khazneh. Dit zie je zodra je de kloof uit komt en een ruim plein oploopt. Hoewel dit een zeer bekend ‘beeld’ is (het staat denk ik zelfs vaak standaard op de voorkant van de/een Jordanië-reisgids), zeker als je je voor de reis wat hebt ingelezen, blijkt het tóch grappig genoeg verrassend te blijven werken.
Ik werd op een of andere manier toch overdonderd door de aanblik van ‘The Treasury. Een bijna 40 meter hoge facade, gedecoreerd met Korintische zuilen, friezen en standbeelden. Boven het dak torent een kapiteel uit, met daarop een grote stenen urn. De Bedoeïenen hoopten dat deze urn de ‘schat van de Farao’ bevatte.
Het is echt adembenemend.

Het gaat te ver om nu alle gebouwen te gaan beschrijven. Maar het komt er op neer dat Petra een mix is van fantastische bouwwerken, die veelal in of tegen de rotsen aan gebouwd (uitgehouwen) zijn. Ze maken dan ook echt deel uit van de natuur, de vele rotspartijen die over Petra zijn ‘uitgestrooid’. Bergen en rotswanden, enorm grillig van vorm. Maar ook zachte zandsteen, met vaak extreme tekenen van erosie. Vooral de meest prachtige kleuren.

Maar ook veel klimmen en dalen.
En het is warm. De zon schijnt volop.
Ik zie dan ook opeens twee hagedissen van een centimeter of 20-25, zich koesteren in de zon, op de warme stenen. Ik haal direct mijn telelens tevoorschijn. Maar daar gaan ze niet op zitten wachten, ze duiken weg. Op de laatste foto, kun je nog nét een vaag koppie zien.

Het uitdagende landschap maakt het in ieder geval tot een zeer sportieve dag (33.963 stappen). Want een aantal prachtige trails maken onderdeel uit van Petra. Om het pad naar The Monestry (Al Deir) op te komen, moet je zelfs zowat een uur klimmen. Het ‘klooster’ bevindt zich op een bergterras dat alleen bereikbaar is langs een lange trap.
Het is dus zweten geblazen (direct bij terugkeer in mijn hotel, was ik al m’n kleding). En maak ik met mijn waterkokertje 2 mokken cup-o-soup. Om ff zout bij te tanken. En ik merkte dat ik ook te weinig gedronken had.

Nu hoorde ik net van de Nederlandse Sjanneke en Marenne (die elkaar vanuit hun studie in Maastricht kennen), en die ik weer in ‘ons’ restaurantje ontmoette, dat je dit beklimmen van het trappenpad kon omzeilen door Petra vanaf de Achterin/uitgang te betreden. Ook wisten zij me een manier aan de hand te doen om, zónder opdringerige gids, een plek te bereiken om The Treasery van bovenaf te kunnen zien/fotograferen. Mijn doel van morgen, haha!

Nou, ik heb trouwens vandaag ook even ‘gefoeteld’. Een ezelberijder fluit me letterlijk terug, als ik te ver van het gebaande pad dreig af te dwalen. Ik was inderdaad de richting weer eens totaal kwijt. Hij helpt me met me terug te oriënteren. Én, ik ben erin getrapt, hij ‘verleidt me’ tot een ritje op zijn ezel. In eerste instantie krijg ik m’n eigen ezeltje. Maar gezien ik m’n camera nog om mijn nek heb hangen en het tot flink wat gestuntel leidt met stijgen en afdalen (ik ben eerder bang voor mijn camera, mocht ik eraf donderen, dan voor mezelf), biedt ie me aan op zijn ezel ‘aan te schuiven’. Hilarisch. Maar na een kwartiertje beginnen mijn liezen pijn te doen én, ik wil weer op eigen kracht door.

Na 9 (!) uur ronddolen, moet ik nog terug naar mijn hotel lopen. Bergop. Nu slaat de vermoeidheid toe. Maar, ik heb dus ook al zoveel van Petra gezien, dat ik een derde dag niet (meer) nodig vind.
Ik ga dus toch al zondagochtend hier weg. In eerste instantie had ik me bedacht direct naar Aqaba te gaan. Om meer afwisseling te creëren. Maar de hotel’jongen’ geeft aan dat dit logistiek moeilijker is. Gezien je vanuit WadiRum dat Noordelijk van Aqaba ligt, om terug naar Amman te komen, toch weer eerst naar Aqaba moet bussen. Een beetje het idee van het weer terug moeten vanuit Madaba naar Amman. Het reizen gaat wat moeizamer dan in bijvoorbeeld India, Nepal of Vietnam. Maar, de (Jordaanse) mensen zijn over het algemeen erg behulpzaam in het mee denken. Alleen mijn Guesthouse in Madaba liet het hierin wat afweten.

Maar goed, eerst morgen nog een dagje Petra. Iets minder vroeg beginnen dan vandaag. Het was uiteindelijk nog net iets te donker (qua licht om mooie foto’s te maken, rond 6.30 uur). En ik heb korte nachten vanaf het begin. Even wat slaap pakken, lijkt me ook niet verkeerd.
Maar dus waarschijnlijk ook wat minder stappen. Jullie horen het morgen. Nu ga ik, voor ik de foto’s ga plaatsen, nog even een blokje om. Dus nog wat extra stappen!
Ik voel me overigens érg veilig op straat. Zelf in de avond. Hoewel ik wel altijd goed op tijd binnen ben.
Ik ging vandaag om 21.30 dus nog even de straat op. De dag begon en eindigt met ‘het bidden’. Nu lag de kok van ‘het’ restaurantje op de stoep te bidden.
Ik heb trouwens op een knuffeldrommedarisje (voor Mia) en een kleine blikken afbeelding van SintJoris, nog totaal geen souvenier gekocht. Er zelfs (nog) niet naar gekeken!? Voor mij uniek.

Nu in bed nog even op de iPad, 2-voor-12 kijken.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog