Vannacht heb ik dan toch eindelijk mijn uren goed gemaakt.
Ik sliep al iets na 21 uur, werd uit mezelf wakker om 07.15.
De zon is weliswaar net op, maar het licht is prachtig. Ik ga even de rooftop op, om van hieruit naar het strand te kijken.
Waar al een hele bedrijvigheid is.
De vissers zijn juist nú actief met het binnenhalen van de vangst.
Het leuke is dat ze vlak aan het strand blijven. Ze gaan hooguit een meter of 30 de zee in. Een deel van hen werpt ook gewoon vanaf de kant de netten (met een sierlijke boog, zodat het net goed uitwaaiert) de zee in.
Als het net vervolgens binnengehaald wordt, dit gebeurt allemaal in een mum van tijd, komen er al vlug een aantal mannen (en honden, kraaien en witte steltlopertjes) omheen staan, om samen de visjes, garnalen en krabjes eruit te plukken.
En dan start het weer opnieuw.

En dat alles in betrekkelijke rust.
Heerlijk wakker worden, toch zo!?

Ik ga om 07.30 uur nog even naar de kamer.
Ik heb dan nog een half uurtje tot de tuctuc ons op komt halen voor de tocht in de backwaters. Daar waar Alappuzah bekend van is.

We zitten al sardientjes in een blikje in de tuctuc. Buiten mij, 4 meiden, half twintig schat ik in. Wel echt gezellig om weer even te kletsen, over andere dingen dan de standaardvragen van de locals te beantwoorden.
De visgeur hangt in de lucht.
We rijden weer langs het kanaaltje. Hier liggen ook al veel van de house boats (sommige woorden moet je niet wíllen vertalen).

Als we zitten te wachten op onze boot, bij een ‘halte’ langs het kanaal, blijkt dit ook echt een halte te zijn. De locals gebruiken het kanaal om zich binnen de stad, of van de stad naar hun houseboat (en vice versa). Ze varen in ieder geval voor een paar roepies van de ene plek naar de andere. Ook schoolkinderen (in uniform) maken er gebruik van.

Wij starten óók op zo’n taxi.
Een ‘mannetje’ speelt er op een soort luchtorgel/harmonium. Hij zingt er een Hindoe liedje bij. Het zit tegen het vals zijn, aan. Maar het is wel aandoenlijk. Uiteraard maakt hij erna een rondje op de boot voor wat roepies. Ik had hem al wat toegestopt.

Voor de houseboat betalen we 1000 roepies (iets meer dan een tientje) per persoon. Maar we zullen dan ook een uurtje of 6 op het water zijn. Dit blijkt later wel minder te zijn, er zitten twee pauzes in. Maar, weer terug bij het het huisje van de bootman, krijgen we nog een super lekkere lunch aangeboden. Deze is in de tussen tijd dat wij weg waren, door zijn vrouw gemaakt.
Het Zuid-Indiase eten is zoveel verfijnder dan dat uit het Noorden.

Maar terug , naar het begin. We starten met een breakfast bij de shipperman. Het ziet er heel eenvoudig uit, maar het is zó lekker. Vooral de combinatie van pittig en zoet.
Erna starten we onze tocht. Het blijkt niet een houseboat te zijn waarmee we gaan varen, maar een grote 6 persoons roeiboot.
We roeien zélf om toerbeurt, als koppel mee. Dit valt nog niet mee.
Het is zó rustig op het water. Rustig en vredig. Je hoort alleen het geluid van vogels en het gepeddel in het water.
De traagheid van de boot, versterkt dit rustgevende gevoel nog eens extra.

Op een gegeven moment zie ik een insect, dat ik nog nooit gezien heb. Het lijkt wel een zwevend stukje touw.
Maar ook vlinders zweven rond. Er valt op plotseling vanuit een boom een rups naar beneden, in de boot.

Paraplu’s worden als parasols gebruikt. Ook op de bootjes.
Omdat we in een roeiboot zitten, kunnen we ook de smallere kanaaltjes in. Je ziet het dagelijks leven langzaam aan je voorbij gaan.

Plotseling zie ik dan toch, op een electriciteitskabel, ern Kingfisher zitten. Het is erg ver weg. Maar het silhouet maakt duidelijk dat het er absoluut eentje is. Ie is wel een stuk donkerder dan in Nederland. Maar dit kan ook komen, omdat ik zijn rugveren niet gezien heb. Maar ik weet dat er heel veel variaties in ijsvogels zijn.

Als we vanuit de boot met de groep teruglopen, ik loop achteraan, zie ik opeens iets dat ik nog nooit gezien heb. Ik was eigenlijk gefocust op de bloemen die langs het pad staan.
Maar opeens zie ik een heuse kolibrie boven zo’n bloem zweven.
Ik hou mijn adem in. Ok vind dit zo bijzonder. Net als een bij, zweeft ie tussen de bloemen, gaat dan op de ene, dan op de andere bloem zitten. Waarschijnlijk om nectar op te zuigen. Uiteindelijk blijken het er zelfs twee te zijn. Een koppeltje??
Ik héb er eentje op de foto. Niet scherp, maar om de beleving terug te halen, is het al heel leuk.

Doordat ik achter ben gebleven, moet ik weer bij het groepje zien te komen. Maar, het zal weer eens niet Yvonne zijn. Ik loop het huisje van de visser voorbij (ik herinner me zo’n plek dan ook gewoon niet meer) en raak ze dus kwijt.
Uiteindelijk bemérk je dan wel dat je veel te lang (door) aan ‘t lopen bent. Dus dan maar weer terug.
Daar komt de bootman me al tegemoet. De groep zegt achteraf dat ie erg bezorgd was. Ik zelf niet. Het ging ook niet om úren. Hooguit een kwartier.
Ik voel me wel bezwaard. Maar stiekem…..het stukje dat ik nog dóór heb gelopen, was een erg leuk stukje langs de waterkant. Ik heb dus wel zelf ervan genoten. En ik bén eigenlijk ook een einzelgänger, laten we wel wezen.

Ik schuif aan de tafel aan, waar het groepje al zit te eten. De rest is al verteld.

We gaan zonder bootman, de grote watertaxi boot weer op, om terug te keren naar Aluppuzah.
De bootman zorgt er wel voor dat de ‘taxi’ naar de steiger komt, waar we wachten. Door met een witte plastic zak, vastgebonden aan een bamboestok te zwaaien. Een teken dat er iemand mee moet.
Erna zwaait hij ons uit.

In de taxiboot loop ik op het laatste stuk even de stuurhut in. Ik overrompel de stuurman in eerste instantie een beetje. Maar uiteindelijk biedt hij me zelf een zitplek aan. Ik heb er een prachtig uitzicht.

Er ontstaat weer meer bewolking. De ochtend zijn in dit seizoen echt het beste om dingen te ondernemen.
Het was een zéér geslaagde dag (tot 15 uur), met een lekker ongecompliceerd groepje.
Ze zijn allemaal minimaal 6 maanden van huis. Leven dus ook niet met de tijd.

Ik splits me van ze af, als we met de boot weer in Alappuzah aankomen.
Ik besluit, ik ben dan toch in de buurt (2,5 km) van het centrum af. Ik wil even het stadje bekijken.
Ik koop er toch nog 2 plastic parkieten. Toch ook wel geïnspireerd door het feit dat er eentje in het hostel hangt. Ja Esther (schoondochter). Je moet eraan geloven. Indiase kitsch voor de meisjes.

Ik loop ook het stuk van het centrum naar het hostel. Het laatste stuk loop ik over het strand. De zon begint langzaam onder te gaan. Ik breng mijn spullen even naar het hostel en blijf alle tijd tot de zon onder is, op het strand. Alleen get laatste kwartiertje ga ik snel mijn badpak aantrekken en zwem vlak voor de zon onder is, in de Arabische Zee. Hoe bijzonder wil je het hebben!?!

Het strand is een mannenwereld. Je ziet er, op het handje toeristen na, geen vrouwen.
Het is de wereld van de vissers. Ons kent ons.
De hostel eigenaar en zijn familie maken hier deel van uit (van de gemeenschap, niet van de vissers).
Hij geeft dan ook duidelijk aan, dat ik me hier helemaal veilig kan voelen. Dat geeft zo’n vrij gevoel!

Ik ga me na het zwemmen (uiteraard) douchen. Doe schone kleding aan, de kleding van vandaag hangt alweer gewassen aan het lijntje.
Ik ga weer een fruit-curd eten. Dat is voor nu genoeg. De lunch was zéér uitgebreid. Ook met vis-curry.
De bootman is door de hostel eigenaar uitgekozen. Er komen dus ook vaker kleine groepjes uit zijn hostel. Op zo’n moment kun je er wel van uitgaan, dat het eten oké en betrouwbaar is. Ik heb me de vis dan ook goed laten smaken.
Nu dus terug naar het restaurant aan het strand, waar ik gisteren was. Toen duurde het even voor ze begrepen wat ik wilde eten. Ze kenden de term curd gek genoeg niet!?!

Ik weet zeker dat als ik nu weer binnen stap, ze bij wijze van spreken, de curd al op tafel hebben staan.

Even een stuk gezelligheid, in het hostel. Het verhaal dat ik de groep kwijt was geraakt, zorgt hier voor veel hilariteit. Ik zie er de humor helemaal van in. Zelfs mét medicatie (die zéker helpt) blijf ik gelukkig Yvonne, dat is toch alleen maar mooi!
Ik heb me vandaag intens gelukkig gevoeld. Ik heb het ook even kunnen delen met Peter. We hebben even gebeld via Whatsapp vanmiddag. Hij weet nog niet, dat ik Pieter gezegd heb, een vacature te plaatsen voor mijn functie/baan. Ik blijf hier, in Alappuzah.
Ik kreeg zo’n leuk compliment, net van de hostel eigenaar (vooral ook leuk in relatie tot mijn ZelfbeeldGroep):

Ze vroegen net in het hostel, of ik niet wilde blijven, of ik liever niét overmorgen weg zou gaan; ze vonden mn energie zo leuk.
En ik ben minstens 35 jaar ouder dan de oudste in het hostel. Maar het ís ook zo relaxed. De dag en net even op de rooftop.
Ik heb me toch na een kwartiertje los gerukt.
Ik heb inmiddels in t restaurant van gisteren, weer zo’n massa fruit/curd gegeten.
Als ik wil betalen, heb ik geen beurs bij me. Ik had de tas voor morgen al klaargemaakt. Daar zit ie in.

Morgen ga ik per trein op en neer naar Varkala. Nog een stukje zuidelijker. Dit door de inspiratie die de Ierse meisjes me gaven. Dus dan ook nog gaan betalen in het restaurant wordt moeilijk. Dus ik ben toch maar even terug gelopen om te betalen. Het werd zeer gewaardeerd, dat ik het vandaag nog was komen brengen. Maar het had echt niet gehoeven, zeggen ze.
Ook dit gaat heel relaxed.
Net zoals de muziek die bij de horeca gedraaid wordt. Ook dat geeft echt zo’n hippie vibe.
Het uitzoeken van de foto’s lukt me niet meer. Dus het verslag komt een dag later.
En dat is jammer. Want ik héb me toch een serie mooie foto’s van de zonsondergang, al zeg ik het zelf. Maar ook zóveel, dat ik heel lang bezig was om ze uit te zoeken en er óók weer een heel aantal naar de prullenbak te verwijzen.

Wat zál ik lekker slapen, na deze top dag.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog