Gisteren was een fijne dag.
Ik begon met een ontbijt, waar extra iemand voor opgetrommeld werd, omdat ik me om 08 uur al voor de boottocht moest melden. Normaal beginnen ze pas om die tijd met ontbijten uit te serveren.
Na het ontbijt smeer ik me extra goed in met DEET. Ik ben hier conscientious in. Ik zit niet op malaria te wachten. Zeker wetende dat de gezondheidszorg in Laos erg slecht is. Er is 1 arts op 3500 bewoners. En er is een schrijnend tekort aan medische apparatuur en medicijnen.

Een beetje slaperig nog, zit ik in de boot die ons naar de Pak Ou grotten zal brengen. Het past wel een beetje in de sfeer waarin de boot vertrekt. Er hangen nog wat mistflarden over de Mekong heen. De heuvels in de verte vervagen in een nevel. We varen onder de spoorbrug door- het treintraject binnen Laos is door China gedoneerd (de invloed van China verspreidt zich wereldwijd)-, waar ik vrijdag met de hogesnelheidstrein overheen zal rijden naar Vangvieng toe.
Af en toe schiet ik overeind als ik een leuk tafereeltje langs de oever ontwaar. Wat spelende kindertjes, een visser in een bootje. Buffels. Ik zie opeens een felblauwe Kingfisher vliegen. Ik vlieg ook opeens klaarwakker overeind. Dit zijn van die gratis geluksmomentjes.

De Mekong (Nam Mae Khong = Moeder aller Wateren) is verreweg de belangrijkste waterweg van Laos. De rivier ontspringt op de Tibetaanse hoogvlakte en stroomt door China, Myanmar, Laos, Cambodja en Vietnam, alvorens in zee uit te monden. De lengte van de Mekong in Laos is 1800 km en de rivier vormt voor een belangrijk deel de grens tussen Laos en Thailand.
Door het ontbreken van redelijke verkeerswegen speelt de Mekong ook een belangrijke rol als verkeersader.
Aan het eind van het droge seizoen, waarvan het nu sprake is, wordt de Mekong op veel plekken onbevaarbaar, zelfs gevaarlijk. Onder de wateroppervlakte bevinden zich rotspartijen waar de boot gemakkelijk op kapot kan slaan. De ‘weg’ wordt dan ook gemarkeerd met lege jerrycannen of schuimrubberen blokken geankerd aan touwen.
Waar bekend is dat veel rotsblokken liggen, worden betonnen ‘torens’ gebouwd, om te waarschuwen.
Het ene moment is de rivier makkelijk drie, vier keer zo breed als de Maas. Een stuk verder kan dat opeens weer een stuk smaller zijn. Het fluctueert.

De boot ligt laag in het water. Ik kan mijn handen door het water laten glijden. Heerlijk verfrissend. Zoals het windje dat we vangen, ook voor verkoeling zorgt.
Op een gegeven moment legt de boot ‘even’ aan, de schipper zigzagt een steil paadje op en verdwijnt uit zicht. Het duurt een half uur, eer ie weer verschijnt. Met een grote jerry can op zijn schouder. Sorry, sorry mompelend. Hij vult de tank van de boot bij en we vervolgen tuffend onze weg.
We doen nog een dorpje aan, waar ze bekend staan om het whisky brouwen en het weven. Ik geloof het wel, ik zoek het tempeltje van het gehuchtje op.
Erna door naar de grotten, die zich 25 kilometer van Luang Prabang bevinden. Eén ligt direct aan de oever, waar we aanmeren. De ander ligt zo’n 60 meter boven de Mekong. Er bevinden zich (naar gezegd) zo’n 4000 boeddha beelden in de grotten. De Laotianen noemen de grotten de ‘Tam Ting’, ook wel de ‘grotten van de duizenden boeddha’s. In de 8e eeuw werd hier ook al Phi vereerd, de ‘geest van de natuur’. Ik snap weer even helemaal waaróm ik me in mijn eigen huisje zo zielsgelukkig voel, tussen al mijn boeddha's en Ganesha’s.

Terug varen we stroomafwaarts en zijn we al binnen ruim een uur weer terug (de heenweg duurde wel zo’n anderhalf uur).
En duik ik het stadje weer in. Ik ken mijn weg er inmiddels vrij goed. Het is hier ook allemaal niet zo ingewikkeld. Écht een ‘stad’ voor mij.

Op de avondmarkt zie ik souveniers liggen gemaakt van resten/scherven van gevonden (en uiteraard onschadelijk gemaakte) bommen.
Laos werd na de burgeroorlog tussen 1964 en 1973, meegezogen in wat de Vietnamoorlog is gaan heten. De gevolgen van deze luchtoorlog waren verschrikkelijk. De (Amerikaanse) luchtmacht voerde meer dan een half miljoen bombardementsvluchten uit en wierp twee miljoen ton bommen (ook niet gebruikte bommen die na een luchtaanval op Noord-Vietnam terug keerden) op Laos. Tijdens deze oorlog, leefde de bevolking van Noord Laos overdag in grotten en bewerkte ze ‘s nachts het land. De rest van de wereld wist lange tijd niet, wat er zich in Laos afspeelde. Het werd de ‘Vergeten Oorlog’ genoemd. Ik moet zeggen, dat ik er tot nu toe (buiten de confrontatie ermee op de markt) niets van mee heb gekregen.
Laos heeft momenteel een betrekkelijk ontspannen politiek klimaat.

Ik heb vandaag een úiterst ontspannen dag.
Ik begin met een heerlijke ochtendwandeling. Langs de oevers van de beide rivieren.
Er klinkt geregeld uiterst aangename muziek. Je wordt er haast door gedragen.
Ik fotografeer huisaltaartjes langs mijn weg. De foto’s geven hier wel een beeld van.

Erna mijn (zwem)spullen bij elkaar zoeken en om 11.20 uur naar het startpunt, waar vandaar het busje (ik ben op vakantie eigenlijk een echte einzelgänger, maar om ff in/met een groepje mensen een onhandige afstand te overbruggen is uiterst effectief) naar de Kuang Si Watervallen zal vertrekken. Zo’n 40 minuten rijden van Luang Prabang. Dan worden we gedropt met het verzoek om 15uur weer terug te zijn. Ik maak voor de zekerheid een foto van het kenteken van het mini-busje. En loop vol verwachting door de entree. Waar we nog een klein stukje door een electrisch karretje omhoog worden gereden.

Waarna ik in een betoverende natuur sta. Ik had wel iéts gezien op wat foto’s. Maar dit overtreft mijn verwachtingen.
In eerste instantie begin je bij de ‘lagere watervallen’, die in een bizar blauw bekken uit komen. Waar ik later in ga zwemmen. Als ik voorzichtig over de keien het water in ga, beginnen er spontaan weer van die zuigvisjes (nu in het wild) aan mijn tenen te knabbelen. Gelukkig houden deze zich alleen langs de oever op. Ik duik vlug verder het water in en schud ze van me af.
Bij de inmiddels ruim 40 graden is het zwemmen -dan ook nog in deze fabuleuze omgeving- werkelijk paradijselijk.
Iedereen geniet ook zichtbaar en hoorbaar. Een mix van (vooral) lokale bevolking en toeristen.

Ik lees op een van de informatieborden, dat volgens een lokale legende de Kuang Si watervallen gevormd werden toen een wijze oude man er diep in de aarde groef. Waarna een prachtig gouden hert er zijn thuis maakte onder een grote uitstekende rots. Het geluid van de watervallen die op deze rots viel schiep een betoverend geluid dat mensen wel tot China naar deze plek toe trok. Tat (waterval) Kuang (hert) Si (graven).
In het park staan stenen gouden herten, die als klimtoestel door de jeugd gebruikt worden.

Ik loop verder omhoog, naar het meest indrukwekkende deel. De hogere waterval, die over meerdere levels naar beneden komt.
In het busje reisde een Nederlands (met Vietnamese roots), meisje mee. Ze biedt aan wat foto’s van me te maken. Zodat ik morgen niet denk dat ik het allemaal gedroomd heb!?!

Ik doe in de namiddag nog een manicure (voor 1,50 euro) en eet een simpel groentegerecht met een grote pineapple juice. Gisteren was de ananas op, de vrouw van het restaurant is extra voor mij nieuwe gaan halen. Dat roept ze me direct toe, zodra ze mijn inmiddels wat gebruinde neus ziet.

Nu loop ik nog even het centrum in. Ik moet mijn treinticket op gaan halen bij het boekingskantoortje; en af gaan spreken hoe laat ze me vrijdag op komen pikken met een taxi vanaf het hotel. Goed geregeld toch weer!?! Ik heb er geen aandeel in, het hoorde bij ‘de deal’, mooi toch!?

Morgen mijn laatste dag Luang Prabang. Wat ik ga doen, weet ik nog nog niet. Ik heb het Nationaal museum nog altijd niet gehad. Maar ik heb ook wel zin een paar uur een fiets te huren om het platteland op te gaan. We zullen zien.

Ik zal ook zien of de Gekko’s vandaag hun werk gedaan hebben. Ik had afgelopen nacht voor het eerst een mug op mijn kamer!?
Ps:gisteren was de wifi nog razendsnel. Nu gaat het uploaden van alle foto’s heel traag. Dus die zullen 1 voor 1 binnen druppelen.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog