Beste thuisblijvers,

Hoewel ik gisteren nog zei vandaag geen verhaal te sturen, is er alweer zóveel gebeurd dat ik, ondanks dat m’n wekker voor morgen op 06.00 staat, toch ‘in de pen duik’. Maar het deels ook met foto’s ga vertellen. Die zullen genoeg zeggen (hoop ik).

Maar eerst nog een stuk verhaal.
Over mijn reis van Madaba, via Amman naar Petra.
Ik word weer voor de wekker wakker, dus besluit dan ook maar op te staan en in te gaan pakken.
Ik word steeds bedrevener in het goed verstoppen van mijn kostbare spullen, in een hotelkamer, zodat ik niet telkens met alles hoef te sjouwen. Dit betekent dat dus ook dat ik, bij het verlaten van de kamer, nóg beter moet controleren of ik wel daadwerkelijk alle spullen compleet heb.
Zo had ik een envelopje met contant geld (deels euro’s, deels Jordan Dinar) uit het zicht, óp de vierkante platte douchekop (20 bij 20 cm schat ik) gelegd. Mijn iPad ónder het nachtkastje en mijn systeemcamera met de tas aan de gordijnrail (ook uit het zicht natuurlijk) gehangen. Als ik zoiets gefabriekt heb, kan ik echt trots op mezelf zijn. Tegen het genieten aan.

Nou, genoten heb ik vandaag ten volle.
Hoewel, de tweede rit van Amman naar Petra was oprecht een dollemansrit te noemen.
Terwijl het eerste stuk vanuit Madaba juist heel relaxed begon. Een local bus (vol locals dus ook, maar ook vol hangende ‘friemeldingen’, als versiering), die me voor 1 JD naar Amman bracht. Zelfs naar het goede busstation, hoewel de chauffeur met mij alleen nog in de bus, nog best een stuk moest rijden naar het Southern Busstation. Maar toen we er aankwamen, werd dan ook nog even een selfie gemaakt, van hem, z’n busmaatje die het geld ophaalt en mij dan natuurlijk. Dat zie je eigenlijk ook ‘altijd’ in India en Nepal. Daar worden ze altijd (blijkbaar) heel blij van. Wat ze er uiteindelijk mee doen, géén idee.

Maar daarna begon het. Ten eerste ontstond er al een misverstand. Omdat de chauffeur van een busje waarvan me gezegd werd dat die naar Petra zou rijden, op mijn vraag of het een direct-bus was en hoeláng ie er over zou doen, met ‘7’ antwoordde. Ik zei, dat ik wist dat de Jett-bus er maar drie uur over zou doen. En waar ik dié dan kon vinden?
Het duurde écht een poos, eer we beiden door hadden, dat hij 7 JD bedoelde in plaats van 7 uur.
En ja, hij máákte de uiteindelijk beloofde drie uur wáár. Maar vraag niet hóe.

Het was een meer dan pittige rijstijl. Misschien was de plastic haai die voor z’n autoruit hing, hier symbool van!?
De Italiaan (wij waren de enige ‘buitenlanders’, we werden dus ook direct vooraan in de bus, naast elkaar gezet), wist dit wel te waarderen. Ik een stuk minder.
Ik keek de chauffeur dan ook letterlijk op de vingers. En zag alle actie’s: rechts inhalen, bumperkleven (laatst nog een spannende film gezien met deze titel). Werkelijk om de 5 minuten met de gsm in de hand, bellen.

Op een gegeven moment pikt ie nog iemand van de straat op. Het lijkt zijn broer te zijn. De chauffeur wordt enthousiast gekust (Corona lijkt ver weg?). Ze hangen constant tegen elkaar aan te kletsen. Grijpen (beiden) herhaaldelijk onder de chauffeursstoel op zoek naar ‘spullen’: telefoonkabeltjes, aansteker, fles water, ed.
De chauffeur communiceert ook geregeld al schreeuwend over zijn schouder heen, met mensen in de bus. Ons kent ons!?
Verder toetert ie vaak en hard. Het lijkt India wél. Hoewel hij hier in Jordanië, toch vrij alleen in is!?

De ‘broer’ heeft meerdere tics (zijn rechterarm gooit ie telkens opzij, hij trekt met zijn ogen en maakt grimassen). Ik word er bepaald niet rustiger van, ondanks mijn ‘sociaalworker-achtergrond. Nu ff niét, lijkt het binnen in me te ‘schreeuwen’. Hij zit ook pal voor mijn neus, het is té indringend. En dan begint ie op ‘n gegeven moment ook nog wat te kuchen, na het aansteken van een sigaret. Niemand draagt in deze bus een mondmasker. O, jawel, ikzelf, ik heb ‘m direct opgezet. Een onderbuikgevoel?

De chauffeur en broerlief zetten beurtelings, om de paar minuten de muziek harder, zachter. Of wisselen van nummer. Bizar.
Ik probeer maar zoveel mogelijk naar buiten te kijken, maar het eerste lange stuk is saai. We rijden op de Dessert Highway. De naam zal genoeg zeggen. Een dorre vlakte, met af en toe wat gepleisterde huizen.
De laatste 45 minuten slaan we gelukkig de King’s Highway op. Het uitzicht wordt direct een stuk aantrekkelijker. En ik lijk zelfs wat gewend aan de manier van rijden.
Ik word dan weer wel netjes voor een van de hotelletjes afgezet, die ik van te voren vanuit de Lonely Planet als optie opgeschreven had.

Ik krijg hier (Hotel Cleopetra) een heel warm welkom. Er gaat uiteindelijk nog twee JD van de kamerprijs (inclusief ontbijt) af.Ik betaal nu 18 JD. En voor 15 JD biedt de hotel’baas’ (blijkt uiteindelijk de zoon ván, te zijn) me een tour naar Little Petra aan. Ik ben normaal niet zo van tours, maar dit geeft de middag (ik kwam rond 13.30 uur aan) wel nog een goede invulling.
En, het wordt een hele verrassing. Ik krijg echt een voorproefje voor komende dagen.

Ik heb meer dan genoten.
We zijn er met (uiteindelijk) een prachtig warm namiddag/avondlicht. Zeer bijzonder om te fotograferen. Mijn hart klopt er sneller van.
Alleen, de verhalen die hij in het complex vertelt, laat ik maar wat van me afglijden. Al die info trek ik niet. Mijn hoofd zit snel te vol. Maar ik knik en hum geregeld en zeg oprecht ‘ooo’ en ‘aaa’, bij telkens weer opduikende nieuwe pracht.

Een zeer speciale dag. Met als afsluiting een heerlijke maaltijd in het restaurantje van ‘de buurman’.
Dit wordt mijn vaste eetplek, voel ik meteen. Lekker eten, hartelijke mensen. De mensen van het restaurantje én twee gezellige Nederlandse ‘meiden’, die naast me neerstrijken. Aan wie ik mijn schaaltje overgebleven salade (Tabolah), die ik bij de vegetarische Sawani at, doorgeef. We wisselen verder wat ervaringen/tips uit en ik zal m’n verslag met hen delen. Leuk. zo’n spontane ontmoeting(en)!

Ik loop nog een rondje door downtown Petra. De Barbershops draaien op volle toeren, net als de waterpijpen in/buiten de Shisha-bars. Deel van de cultuur hier. Net zoals op een groot plein, bijna alleen mannen in groepen bij elkaar zitten.
Heerlijk, eindelijk weer in zo’n heel andere wereld te mogen rondlopen.

Morgen zal ik vanaf 06.30 uur (mijn plan om al om 06.00 voor de poort te staan, heb ik los gelaten) naar Petra gaan. Om 06 uur is het nog niet eens licht.
Dus ik kan eerst om 06.00 ‘netjes’ ontbijten in het hotel.
Ik kijk er enorm naar uit. Hoewel ik mijn eerste portie dus al ruim gehad heb!

Groetjes uit Petra, speciaal aan Peter. M’n Whatsapp- bellen doet het op een of andere manier niet!? Net zoals mijn Bluetooth niet z’n ding doet.Er zijn ergere dingen. Peter en ik hebben ons lijntje tóch wel.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog