Als ik dit type, zitten we op de luchthaven van Tanger. Het is hier, Marokkaanse tijd bijna half 11. Over een minuut of twintig hoop ik te mogen boarden. Het inchecken ging soepel en snel. De bagage kon makkelijk in de flybag. De breekbare dingen (met name de tegeltjes en wat schaaltjes uit Marrakech) in het kleine rugzakje. Het is gelukt mijn drinkfles met mineraalwater door de douane te smokkelen. Transavia is namelijk zó sober, dat je niet eens meer een glas drinken krijgt tijdens de vlucht. Het is compleet uitgekleed. Maar goed, het ticket was ook goedkoop. En bij Ryanair zal ‘t hetzelfde zijn.

Gisteren niet meer veel gekocht. Het is in Tanger niet echt ‘the place to shop’. Ze importeren hier de spullen vanuit Marrakech en Fes. Dit moet natuurlijk betaald. Ik heb de keuze gemaakt aan het begin van de reis (toen we in Marrakech waren) nog niet veel te kopen om tijdens de rest van de reis niet te veel te hoeven sjouwen. En in Fes, gingen we eigenlijk onverwacht een dag eerder terug. Er is enige spijt, maar tegelijkertijd is het goed. Ervaringen gingen dit keer boven spullen. Zo zou het eigenlijk altijd moeten gaan. Maar ik vind het heerlijk om de sfeer van de bezochte landen mee naar huis te nemen, (dat moge bekend zijn). Ach, in oktober ga ik alweer naar Kathmandu.

Gisterenochtend dus wel een poging gedaan, te winkelen in de Medina. Het werd eigenlijk meer afscheid nemen van (inmiddels) bekende plekjes. Hoewel ik soms nog maar nauwelijks wist, wat (en waar) we drie weken geleden in Tanger allemaal gedaan hadden. Er zitten zoveel plekken en ervaringen tussen. Alleen daarom al, ben ik blij met mijn eigen verslagen. Om het nog eens allemaal terug te kunnen halen.

In de middag hebben we ervoor gekozen naar het strand van Tanger te lopen. We zijn er zelfs neergestreken en hebben voor de vierde keer deze reis (werkelijk een record) gezwommen. Het was geweldig te zien, hoe de commercie (op een niet vervelende manier) op het strand gewoon doorgaat. Met name het verkopen van eten en drinken natuurlijk.
Wij bewaren onze honger voor een laatste (even iets duurder: wel 10 euro pp, haha) etentje. We hadden eergisterenavond al gereserveerd voor een Paella. Dit in verband met de lange bereidingstijd. Ie overtreft onze verwachtingen. En ziet er bovendien prachtig uit!

Gisterenavond de rugzakken gepakt. Ik laat een oud vestje, de (ooit op een rommelmarkt voor 1 euro gekochte) gebloemde wijde broek (je kon bijna door de stof heen kijken) en mijn uitgeleefde lievelings boxershort (met vrolijke stippels, sniksnik) achter. We slenteren nog wat over Petit en Grand Socco. (Weer) een soort afscheidstourtje om nog even wat sfeer te snuiven. Eigenlijk is het een behoorlijk louche buurtje (ook waar het pension ligt). Er wordt weer geregeld gevraagd of we drugs willen kopen. En ook wordt er veel gebedeld. Er lopen flink wat verlopen figuren rond, die duidelijk aan de ondergrens van de maatschappij leven. We beseffen, dat wij het erg goed hebben.
Terug kijkend op een goede vakantie, gaan we op tijd slapen. De wekker op 07.50 uur. Ideaal tijdstip.

Bij het ontwaken (ik heb, vannacht iets minder, maar toch goed geslapen afgelopen drie weken), nog een snelle douche. We hebben gisterenavond wat broodjes en losse 4 puntjes La Vache qui Rit gekocht die we net op het vliegveld hebben gesmeerd en gegeten.
Het was een dolkomische taxirit naar de luchthaven. Met een in Nederland geboren Marokkaan. Zijn vader was in 1961 als gastarbeider naar Nederland gekomen. Vader was 30 jaar geleden overleden, toen is de chauffeur teruggekeerd naar Marokko, naar zijn moeder die al eerder teruggekeerd was.
In eerste instantie moppert ie erg over de prijs die ik afgedongen had. Maar eigenlijk kan ie er ook wel om lachen. Hij zegt wel 5 keer dat ik de eerste passagier ben, die hij voor 60 Dirham (hij vroeg 100) naar het vliegveld gebracht heeft. Onzin natuurlijk, maar ik laat hem in de waan. Beroepsdeformatie.
Hij zegt op een gegeven moment tegen Peter, dat ik een moeilijke vrouw ben (vanwege mijn harde onderhandelen). Maar na zo’n 10 minuten rijden is er de switch dat hij mij wel als vrouw zou willen hebben!? Ik herinner hem aan zijn eerdere uitspraak en zeg zeer tevreden met Peter te zijn.

Hij praat nog heel redelijk Nederlands. Het wordt een leuke rit. Maar ook een mooie conversatie. Hij vertelt over zijn dochter, die bijna haar Bachelor (in Marokko) heeft. Een technische opleiding. En over een andere zoon, doe ook studeert.
Wel benoemt hij, dat ‘de jeugd’ in Marokko weinig toekomst heeft.
Hij spreekt meermaals uit, dankbaar te zijn voor de kansen die zijn vader destijds in Nederland kreeg.
Wij zijn Marokko dankbaar voor onze mooie reis!

Al we opstijgen, zien we naast ons drie ooievaars tegelijkertijd met ons de lucht in gaan. Alsof ze ons uitgeleide doen.
Mooi!
Minder vind ik het als al vrij snel, terwijl het weer heel rustig is, het vliegtuig onverwachts een stuk zakt. Ik zie de mensen om me heen hier ook op reageren. Ik vlieg zo vaak, maar blijf toch altijd een béétje bang. Peter begint een uitgebreid verhaal te vertellen, om me af te leiden. Ik zoek uiteindelijk zelf afleiding door nog wat te typen.

Ik kijk wel weer uit naar het thuiskomen. Peter benoemt het ook al: om niet meer met de moneybelt onder de broek, rond te hoeven lopen. De alertheid, die hier ook bij hoort. ‘Heb ik alles nog’? Mijn hand gaat gedurende de dag geregeld het rijtje af: ’voel ik de moneybelt (met paspoort en pasjes er nog in), de telefoon (die heeft een vast plekje in mijn super-handtas), de iPad (op sommige plekken durfde ik die wel in het hotel achter te laten, in het laatste pension duidelijk niét) en het fototoestel? De belangrijkste dingen. Hoewel gezondheid en veiligheid natuurlijk voorop blijven staan.

Ik kijk ernaar uit weer in mijn heerlijke huisje te zijn. Hoewel ik komende week al best veel afspraken in de agenda heb staan :maandag corvee zwembad Jekerdal, dinsdag tandarts, woensdag contract tekenen, donderdag werken?.

Ik kijk er toch ook wel naar uit, eerst nog even een dagje in Rotterdam op Janneke’s kittens te passen.
Maar ik kijk zeker ook uit naar Guus en Wouter. Luud heeft hier met veel zorg op gepast. Maar ik voel me toch wel schuldig ze zo lang alleen te laten. ‘Normaal’ was/kwam Janneke toch ook altijd nog wel veel thuis als ik op reis was. Of Peter, als ie vanwege zijn werk niet mee kon. En Camiel en Esther stonden ook altijd klaar.
Maar met Mia, nog zo klein en het net weer opstarten van het werken van Esther, was dat nu net wat veel.
In het laatste pension, zag je nooit een kip (aan personeel). Wel waren er twee huiskatten, die je geregeld in het trappenhuis tegen het (magere) lijf liep.

Ja, waar ik het meeste naar uitkijk, is om hen en Mia weer te zien. En te horen. Want ze schijnt inmiddels al flink te ‘kletsen’, appte Esther eergisteren.
Ik kon het laatste verslag vanuit Janneke’s etage niet versturen. Ze heeft hier geen internet. En afgelopen dagen waren eigenlijk al direct druk. Mijn vader, die flink ziek is. Het huisje wat aan de kant maken. De poezen wat extra aandacht.
Nu is het opeens alweer dinsdagavond. En zie ik het onverstuurde verslag (ik wilde even het adres van ons hotelletje in Chefchaouan opzoeken, om een bedankkaart te sturen) opeens staan.
Ik verstuur het toch nog maar. Kan ik direct nog even zeggen, dat ik net in mijn paarse Djellaba naar het zwembad ben gelopen. Even een frisse duik. Wellicht begint donderdag mijn nieuwe baan!?

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog