O my god, ik heb wat ontdékt. De jongere generatie, garde onder ons en wat slimme oudere, de niet computer analfabeten zullen me wel(licht) uitlachen. Maar, ik heb net ontdekt dat ik de aantekeningen die ik soms overdag op mijn iPhone in de notities maak, naar mijn Pindatverslag kan kopiëren. Wat geweldig. Dit gaat me veel tijd schelen.
Dan kan ik als ik ergens wat zit te observeren, genieten, al wat ‘weg’schrijven. Ik ben best trots op mezelf.
Ach, dat wás ik al. Dat heb ik ook tijdens mijn Zelfbeeld groep ‘geleerd’. Vooral kijken naar wat allemaal goéd gaat. En dat is veel, héél veel op het moment.

Ik heb de rommelige start achter me gelaten. Ik ben letterlijk en figuurlijk geland.
Ik had ruim anderhalf uur vertraging bij de vlucht naar Mumbai. Maar gisteren rond 10.45 uur, Indiase tijd (het is hier 3en half uur later), landde ik veilig op Indiase bodem. Een spatje regen, maar ik kom (in eerste instantie) voor het Ganesha-festival en om rond te gaan trekken in Zuid-India. En niet om te zonnen.

Maar even terug naar gisteren.
Na het sturen van mijn eerste verhaal woensdag, in een half leeg vliegtuig gestapt dat vanuit London rechtstreeks naar Mumbai zal vliegen.

Ik heb een plekje helemaal achterin in het vliegtuig. Ideaal, dan kan mijn stoel naar achteren zonder dat degene achter me er last van heeft. Of in mijn rug gaat trappen. Of nog een variant. Bij het uit de stoel klimmen om naar het toilet te gaan aan mijn stoel sjorren. Dat doe ik zélf vast ook, bij een ander. Maar in deze situatie zal ik er dit keer geen last van hebben.

En ik zit aan het raampje. Dit, óf aan het gangpad, ik ben tevreden.
Naast me twee Indiase jongens , ergens in de twintig. Leuke, open gezichten. Ze waren door een cricketteam uit London voor een half jaartje ingehuurd. Nu zat het cricket seizoen erop en gingen ze terug naar Mumbai. Ze hadden het Indiase eten ‘t meest gemist. En hun familie, vrienden. De oudste was zelfs getrouwd en had zijn vrouw al die tijd niet gezien.
Dus Peter, het kan nog erger.

We hebben, zo blijkt, want het leek eerst juist heel voorspoedig te gaan (vanwege dat half lege vliegtuig), ruim anderhalf uur vertraging. Plus dat er geen internet bereik meer is.
Maar hoewel we dus niet voor 20.25 uur vliegen, vliegt de tijd wel voorbij.
Ik heb volop gelegenheid de jongens uit te horen over het Ganesha festival.
Het schijnt ‘crazy’, geweldig te zijn. Het start, de eindfase van het festival, de 17e september rond 03.00 in de ochtend. Dan lopen de gelovigen met de kleinere beeldjes richting zee. Het lopen met de grote Ganesha-beelden gaat stukken langzamer. Dus die komen dan ook pas rond 08-09 uur aan bij de kust.
Hoé leuk, deze inside information!!!
Hoewel we als het vliegtuig vliegt, lege plekken/stoelen mogen gebruiken om eventueel comfortabeler te zitten of zelfs te liggen, besluit ik te blijven zitten, waar ik zit.

De jongens hebben niet veel aan mij, want buiten de maaltijden om, die érg smakelijk (en Indiaas) zijn. En buiten wat fragmenten van twee films (het aanbod is heel ruim) die ik eerder al ‘ns bij Lumiere gezien had, heb ik vooral geslapen!
Hoe heerlijk en vooral ook bevorderlijk voor een goede start van mijn reis is dát!

En ja, die reis begint dus na het kopen van de eerste Indiase roepies en een Airtel simkaart, in een taxi.
Wat gevraagd wordt ligt beneden dat, wat ik als bovengrens in mijn hoofd had. Dus het slepen met mijn bagage sla ik lekker over.
Ik stap in bij een bebaarde, oudere chauffeur. Ís ie wel ouder dan dat ík ben? Ik kan leeftijden van Indiërs vaak moeilijk schatten. Zeker van die met baard.
Hij spreekt niet veel engels, maar na een kwartiertje ontdooit ie. En wordt het een ontspannen, maar/en veel kortere rit dan dat ik gedacht had. We nemen een tolweg, deels onder een zee-arm door. ‘Mijn’ chauffeur mompelt af en toe wat onverstaanbaars. Wijst dan met zijn arm. Waarna ik knik en wat hum.

India is en blijft toch echt míjn land. Alleen zo’n taxi rit al, als poort naar de avonturen die gaan komen, maakt mij al helemaal gelukkig. De taxi mag de straat van het hotel niet in, maar dat maakt niet. Even de benen strekken. Ik heb die nacht, met het anderhalve uur wachten erbij 11 uur in de vliegtuigstoel gezeten.
En het is uiteindelijk nog maar 200 meter, vanaf de plek, waar ik uit stap. Dat geeft mijn Maps.me me aan. Hoewel, met het zoeken erbij (de ingang van het hotel moet ergens áchter het gebouw liggen, gaf de beschrijving van de boekingssite me aan), wordt het toch wat langer en later. Maar dan héb je ook wat.

Het hotel ligt zó mooi. Recht tegenover het prachtige, vroeg-Gotische Victoria Station (nu heet het CSMT: Chhatrapati Shivaji Maharaj Terminus). Boven de daken cirkelen kleine roofvogels. Ik zie hier bovendien heel veel mussen, dit terzijde.
Ik zal zo even informeren bij de jongens van het hotel (er mogen trouwens geen single Indiase vrouwen in het hotel verblijven, ik verzin het niet), wat voor roofvogels ‘t zijn. Als ik vraag waarom die vrouwen er niet mogen verblijven, , krijg ik geen echt antwoord. Maar ik meen te ‘proeven’ dat ze bang zijn voor prostituees!

Het hotel van buiten is eigenlijk best grauw en wat afgebladderd. En de achterom is ook niet echt fris en uitnodigend. Maar ik loop te glunderen en stralen. De locatie is gewoon top. In een erg fijne, gevarieerde en heel authentieke stadsbuurt. Er zijn veel kleine restaurantjes en stalletjes, eettentjes. En kleine winkeltjes.
Ook veel lawaai, getoeter (van met name de zwart-gele, typisch Mumbaise taxietjes). Maar dat is júist voor mij India. Hoewel ‘vroeger’ de taxi’s nog prachtige Fiat Padmini’s waren.

Aan 1 kant onwerkelijk; aan de andere kant alsof ik er gisteren nog liep; terwijl mijn laatste Mumbai/Zuid-India -reis toch echt van jaren terug is. Ik ben ooit met Janneke geweest. Maar eerder ook al twee keer.

Ik ga dit jaar nu ns écht rustig beginnen aan het opstarten van de vakantie. Ik had me dat voorgenomen. En tot nu toe lukt dat wonderlijk wél. Ik installeer me in mijn fijne, grote, voor mijn doen echt luxueuze hotel kamer. De hotelprijzen in Mumbai zijn het dubbele van, dan elders in India. Dus ik betaal ook wel veel meer dan dat ik gewend ben. Maar na de Corona is India ook wel duurder geworden. Maar het is nóg niets in verhouding met Europa. Voor 169 euro ‘zit’ ik er 6 nachten. Ik hoorde vandaag zelfs mét ontbijt. Dan ‘moet’ ik wel even naar een ander hotel lopen, hier vlakbij, alleen maar leuk.
Volgens mij wilde ze eerst kijken of ik wel aardig was, want ze zeiden het vanochtend pas. Maar ik kwam ook pas rond 10.30 uur mijn kamer uit, juist, ja rustig opstarten. Het ontbijt wás tussen 07-11 uur. Morgen dus wél, komende 5 ochtenden.

Maar even terug naar gisteren. Toen ben ik zo tussen 15.30 uur en 20.30 uur nog lekker op pad geweest.
Ik was begonnen met een wandeling naar Colaba, aan de zee. Hier staat de India Gate en het beroemde/beruchte Taj Mahal hotel. Er was ooit, in 2008 een gigantisch aanslag door terroristen die via bootjes aan land kwamen in Mumbai, via de India Gate. En die op nog meer plekken in Mumbai, op diezelfde dag aanslagen pleegden.
Bizar dat ik dan óp dat plein bij de India Gate een dansje doe met een oudere, vriendelijke Indiër.
Ik merk in Mumbai, dat ik júist door het fotograferen (ik doe dan ook heus heel vriendelijk en neem geregeld tijd voor een kort gesprekje), makkelijk in contact kom met de locals.
Zo ook als ik wat verder door loop en in een heel eenvoudig, maar wel heel kleurrijk achterbuurtje kom. In eerste instantie zijn ze wat achterdochtig. En ook de honden slaan aan. Maar als ik de tijd neem en ook wel het Ganesha festival als ijsbreker gebruik (ook hier staat een prachtige Pandal), breken ze open en zijn ze júist heel lief en geloven ze ook dat ik hun kleurrijke, sjofele huisjes écht veel mooier en persoonlijker vind, dan de flats die áchter het buurtje gebouwd zijn. En waar ze met afgunst naar wijzen.

Als ik verder loop moet ik even schuilen voor een korte, felle moessonbui. Ik doe een lesje Engels via de duo-Lingo app. Eergisterenavond was ik hier (net voor internet in het vliegtuig wegviel), nét op tijd mee. Toen was het echt op de valreep, toen ik met de cricketspelers vol verbazing naast me, vlug een lesje afraffelde. Anders was ik mijn mooie reeks van 218 opgebouwde dagen kwijt geweest.

Ik slenter wat door de straten. Waar ik vanzelf de Pandals tegen kom. Er zijn er duizenden van in Mumbai, gedurende de festival tijd. Ieder buurtje heeft er wel eentje. Prachtig gedecoreerde, tijdelijke ‘tenten’, constructies, waarin een Ganeshabeeld met offerrituelen vereerd en bezongen wordt. De beelden en complexiteit van de ruimtes verschillen enorm. Van heel eenvoudige tot giga grote.

Maar, het zit ‘m echt niet alleen in de grootte.
Vandaag kreeg ik in een relatief kleine tent, zélf een soort bedank offer. Dit gebeurde even ervoor ook al. Toen kreeg ik een zakje met twee bananen, een sinaasappel en nog wat (nu nog, ik moet het nog opzoeken via google) voor mij onbekende vruchten. De mensen vinden het echt een enorme eer, dat ik hier belangstelling voor toon. En extra hiervoor naar Mumbai ben gekomen. Het is hartverwarmend. We delen de liefde voor Ganesha. En ze zien ook dat ik enorm geniet.
Ik heb nog geen enkele toerist op mijn pad gezien. Ten minste niet op mijn ronde op zoek naar de Pandals.
Voor de rest, misschien vier, nog geen handvol. Nu is Mumbai natuurlijk ook wel een enorme stad, maar toch.
Gedurende het vervolg van mijn reis, wordt het vast veel toeristischer. Dit steek ik in mijn zak.

Ik krijg nog tips voor 4 Pandals in Lal Baugh, de wijk die ik vandaag als doel heb, van mijn 6 en halve kilometer wandeling.
Maar daar aangekomen, kom ik bij bizarre taferelen uit. Enorme mensenmassa’s. Die in een soort ‘kooi’, van enkele rijen, zoals de wachtrijen bij de Efteling, richting de Pandals met (het schijnen ook enorme, indrukwekkende) Ganesha beelden schuifelen. Soms met kinderen, af en toe zelfs zie ik babietjes. Ze schijnen hiervoor zo’n vier uur in de rij te moeten staan.

Neen, ik deel dan wel de liefde voor Ganesha, maar hier begin ik niet aan. Zeker niet omdat het in India niet de eerste keer zal zijn, dat mensen door verdrukking tijdens festivals sterven.
Ik maak, ook wel omdat ik het gewoon niet kan geloven wat ik zie, wél foto’s en verbaas me over de entourage er omheen.
DeGanesha beelden van hier, hoop ik bij het naar de zee brengen nog wel te aanschouwen. In de openheid en ruimte van de natuur. En ook dan blijf ik op mij quivive, voor risico’s. En ook uiteraard voor zakkenrollers.


Mijn eerste indruk van Mumbai: waar ik het, buiten het festival gebeuren en de stroom mensen na, die naar het station langs mijn hotel spoedden, eigenlijk nog best rustig vind. En heel authentiek. Het bevalt me hier enorm. Ik slurp het op.
Maar wel op rustige wijze.
Ik voel me ongekend rustig. Ik geniet heel intens, maar op een meer bezonnen wijze. Het is moeilijk uit te leggen.
Net zoals het nauwelijks uit te leggen is, hoe het ADHD brein functioneert. Of juist niét functioneert.
Ik ben mét mijn medicatie en mét de medicatieverklaring, zelfs door de Rechtbank van een stempel voorzien, het vliegtuig ingestapt.
Peter benoemde het van te voren al een paar keer. Dat het een heel ándere reis zou (kunnen) worden dan alle andere.
En dat klopt, tot nu toe.

Ik ben vooralsnog kalm, bedachtzamer, minder chaotisch. Ik voel me zoveel meer relaxed.
Ik heb ook meer geduld om écht even naar mensen te luisteren.
Ik heb niet die stroom van door elkaar buitelende gedachtes, die constant door elkaar leken te flitsen. Waar ik al mijn hele leven mee liep. Ik voel me zoveel beter.
Zelfs nog veel meer dan de laatste weken op mijn werk. Waar ik al veel vooruitgang ervaarde. Maar soms (afgelopen maandag) nog wel hyper was. Ook juist mét het vooruitzicht van de vakantie. En ook wel door het vlak van tevoren nog naar vader gaan en de situatie van Wouter.

Ik heb nu natuurlijk ook geen verplichtingen en verantwoordelijkheden. Ik voel me nóg meer vrij dan op mijn andere reizen. Ik voel me gelukkig en genietend. Op andere reizen had ik dit óók wel, jullie horen/hoorden niet anders. Maar nu klopt het nog meer.
En, met Wouter gaat het goed, appte Peter vanochtend nog. Dat geeft ook rust.
Deze reis voelt een beetje als een beloning voor heel veel met mezelf en tegen de onrust in mijn hoofd worstelen, de laatste 50 jaar.

Na het uittikken van het verhaal ben ik wat gaan eten. Ik ga weer bij het kleine eettentje waar ik gisteren ook was geweest. Ik neem een kleine variatie op mijn Thali van gisteren. Nu met Paneer in plaats van linzen. Nóg lekkerder.
Erna loop ik nog wat rond in de aangrenzende straten van waar de meeste eetgelegenheden zijn. Ik kom nog bij een Pandal die ik gisteren blijkbaar over het hoofd gezien heb.
Ze zijn er helemaal niet gewend dat toeristen ze bezoeken. Ze reageren telkens heel positief, zelfs blij krijg ik de indruk. Maar zelf ben ik ook blij.

Omdát het gebied rond het station niet op toeristen ingespeeld is, duurt het lang eer ik Cola zero vind, of iets soortgelijks. Uiteindelijk is er nog een drogist open met een gedeeltelijke heel kleine supermarktafdeling. Hier zie ik een paar flesjes (400ml, perfect) Pepsi Max staan. Precies samen voor 100 Roepies. Ik neem ze allemaal en zet ze ‘thuis’ in mijn erg koud afgestelde koelkastje. Ik verheug me er al op!
Ik ga proberen foto’s te uploaden en dan proberen of de wifi sterk genoeg is om het hele verslag mét foto’s te versturen. Het telefoneren met Peter lukte net nauwelijks/niét, dus ik vrees het ergste.
Ik kies er nu voor niet té veel foto’s toe te voegen. Uiteindelijk zal ik proberen dit morgen nog wat uit te breiden.

Het zijn dus tóch veel foto’s geworden, maar de wifi was echt niet sterk genoeg op mijn kamer, om het verslag de deur uit te doen. Hopelijk lukt het morgen, wat het eigenlijk al is. Het is al 01:59.
Oeps, ik ga vlug slapen, anders mis ik mijn ontbijt weer.
In de hoop dat ik morgen, twee etages lager, beter bereik heb.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog