Nou, dan is het dan toch de 17e september. De dag waar ik zo naar uitgekeken heb.
Gisterenavond, het uploaden van alle foto’s ging weer heel traag en moeizaam, heb ik ondertussen al alles klaargelegd om mee op pad te nemen.
Want hoewel ik tot nu toe alleen met de iPhone heb gefotografeerd, gaat vandaag toch heus mijn systeemcamera mee. Al was het maar om goed in te kunnen zoomen. Want ik heb geen idee hoe dichtbij het spektakel ik mag komen. En hoe ‘veilig’ het ook is om er met de neus bovenop te gaan staan. Want ik zal hier geen risico’s in gaan nemen. Maar het is natuurlijk al een goed idee dat het in de vrije natuur is, waardoor terecht komen in de verdrukking van de mensenmassa al minder kans maakt.

Ik ben de dag rustig opgestart.
Ik heb al wat spullen ingepakt. Morgen zal ik om 12 uur uit gecheckt moeten hebben.
Dan heb ik (gelukkig) nog een hele dag, om in Mumbai te besteden, voor om 21 uur mijn nachttrein naar Hospet zal vertrekken. Ik hoef maar de straat over te steken (of eigenlijk via het toekomstige metrostation er onderdoor).
Ik zal alle bagage mee moeten sjouwen, dus dan is dat gelukkig luxe.
Ik héb wel ‘ns langer en verder met mijn volledige bagage moeten sjouwen. Dan zaten de souvenirs er ook vaak nog bij. Ik heb geen idee hoeveel, ik zal hebben als ik hier over drie weken weer aan ga komen.
Ik heb tot nu toe nog niets gezien waarvan ik dacht dat het leuk zou zijn om mee te nemen. Maar goed. Ik verwacht in Hampi wel het een en ander te kunnen scoren. Morgen avond zal ik die richting uit gaan.

Ik dacht eerst dat ruim 6 dagen Mumbai misschien te lang zou zijn. Maar ik wil nog zoveel doen. Goed te weten dat ik op het einde van mijn reis dus ook nog een volledige dag hier zal hebben.
Waarschijnlijk gebruik ik die dan om met de boot naar Elephanta eiland te gaan. Dan is de moesson voorbij, is het veilig om de grotten in te gaan. We zullen het zien.

Als ik tijdens het ontbijt om ‘mijn’ curd vraag (dit zit niet standaard in het buffet), wordt er vol humor gereageerd (je voelt dit waarschijnlijk alleen als je ook de mimiek en lichaamstaal van de kelner kunt lezen), dat hij de prime Minister zal bellen om toestemming.
Het is een (voor mij) bizarre en ongekende hoffelijkheid, maar op deze manier krijg je in ieder geval de indruk dat ze er zelf toch ook lol aan hebben. Ik speel het spelletje uiteraard met een uitgestreken gezicht, maar met glimmende ogen, mee.
Ik mág dit soort (Engelse?) humor wel.

Het is een groepje van 6 telkens dezelfde mannen, ik het ontbijt hotel. Met heel specifieke gezichten en verschillend postuur.
Je zou er zo een realitysoap van kunnen maken. Ik zie het al helemaal voor me.
Het is in ieder geval de dag gezellig beginnen.

Na dit overvloedige ontbijt zet ik Chowpatty beach als doel in mijn Maps.me en begin ik écht aan mijn dag.
Mijn hielspoor heb ik vooralsnog onder controle. Dus niets belet me om op pad te gaan.
Om vandaag van elk moment te gaan genieten.
Ik ga het intens opzuigen.

Overal, werkelijk overal op straat wordt er gegeten. Aan kleine eetstalletjes, soms alleen een tafeltje onder een parasol.
Het is natuurlijk voor de Indiërs ook een vrije dag. Ze starten laat op. Het straatbeeld is nog leeg.

Ik heb mijn dunne spijker reisbroek aan, met elastiek in de pijpen. Heerlijk comfortabel.
Zo’n zelfde had ik jaren aan op vakantie, maar moest ik in Jordanië achter laten. Ie was totaal op, uitgescheurd.
Ik miste ‘m echt.
Vlak voor mijn reis vond ik exact dezelfde op marktplaats. De vrouw die ‘m verkocht, paste er niet meer in. Happy me.

Zolang de metro, die nog volop in aanbouw is, nog niet rijdt, worden de ingangen die wel al klaar zijn, gebruikt voor voetgangers om drukke kruispunten ondergronds over te steken. Je moet dan natuurlijk wel de goéde uitgang kiezen. Wat voor mij met mijn slechte richtingsgevoel soms wel een uitdaging is. Maar an sich ideaal.
Maar omdat het zo rustig is, ‘dans’ ik wel bovengronds de straat over.
Ik voel me juist dán licht en vrolijk. Eén met de stad.
En ik voel me, ondanks dat ik me wat opgewonden voel, hoe ik de dag zal gaan beleven, toch wel rustig. Ik neem zelfs de tijd om kleurrijke bloemen te fotograferen.

Er is nog steeds weinig verkeer op straat.
Stilte voor de storm?
De lucht is gelukkig stralend blauw. Geen vuiltje aan de lucht. De goden zijn me en Mumbai gunstig gezind.

Ik kom om 11.11uur, hoe leuk is dat, aan bij de kust.
Nu nog de ruim 3 kilometer langs de promenade af lopen, naar Chowpatty Beach.

De vorige keer, zaterdag, liep ik hier in de namiddag. De zon staat nu richting de zee, het oogt veel opener.
Helaas alleen, drijft er veel afval in het water.
Hier zwemmen is dan ook echt niet aan te raden. De waterkwaliteit is ook slecht. Hoewel, zo vuil en verontreinigd zoals de Ganges zal het hier niét zijn.
Er staat een lekker, enigszins verfrissend zeebriesje. Het leven is goed.
Langs de kade lopen bedelaars!? Dus zeker niet voor iedereen.

Ik heb een blouse met lange mouwen aan. Kan ik telkens het zweet dat tussen mijn neus en bovenlip parelt, wegvegen.
En het beschermt me tegen de brandende zon.
Ik heb nog geen idee of er schaduw op het stukje strand voor de foreigners is. Ik weet ook niet óf ik daar zal blijven zitten.
Dat hangt van het zicht op de ceremonies af. En sowieso wil ik wel wat in beweging blijven. We gaan het zien.

Ook op het strand is het nog rustig. Er hangt een sfeer van verwachtingsvolle afwachting. Of projecteer ik mijn gevoel op de ander !??!
Er staan een flink aantal mensen van de reddingsbrigade op het strand en in het water, varen een aantal boten. Ook zie ik een aantal zelfgebouwde vlotten.
Voor mensen die niet kunnen zwemmen gaat het Ganesha beeld (in dit stadium van de dag nog kleine beeldjes) op een vlot mee de zee op. Na zo’n 20 meter wordt het beeld dan door de brigade aan de zee gegeven.
De mensen aan de kant scanderen op dat moment leuzen en zwaaien het beeld letterlijk na.
Bij de eerste foto die ik wil maken, krijg ik al kletsnatte voeten. Een golf rolt heel verrassend over mijn schoenen heen.
De rest van de dag zal ik constant door het water waden. Mijn broek zal er ook aan geloven.
Dat is dus goed opletten de balans te houden. Als het langzaam eb wordt, worden de voeten soms gewoon de grond in gezogen. En af en toe stap ik onverwacht op een of ander hard iets.
Een brok van een beeld (blijkt achteraf), als het water totaal weg getrokken is.

De reddingsbrigade zwemt ook soms de zee in met beelden, voor mensen die dit zelf niet durven, kunnen. Het komt tot mijn verbazing eigenlijk heel georganiseerd en gecontroleerd over. Systematisch zelfs. Alsof er van tevoren een lijst is gemaakt van de volgorde waarop de beelden het water in gaan. Dit zal zich ook wel over de dag verspreiden.

Het levert prachtige taferelen op. Jongeren doen het meer in groepsverband. Veel uitbundiger met veel en lang gezang. Ook hebben zij vuurwerk. Althans er klinken geregeld knallen. En er wordt met gekleurd poeder gestrooid. Het lijkt wel het Holi festival. Ik krijg twee vliegen in één klap.
Als het beeld in zee verdwijnt, worden Kokosnoten erachter aan gegooid.

Oudere mensen doen het meestal wat rustiger, meer ingetogen.
Je ziet hele families.

Of t nu een kleine of iets grotere Ganesha is, het afscheidsritueel gebeurt met een intense devote intentie. Ondanks de hitte voel ik af en toe een koude rilling van ontroering en dankbaarheid. Ik begin automatisch de leuzen (‘Jai Ganapati, GaGaGaGanapati’) mee te zingen. Hoewel dit vanzelf gaat, wordt dit wel gewaardeerd. Ik voel dat en ik word ook geregeld door een groep uitgenodigd om erbij te komen.
Er zijn nauwelijks westerlingen. Heel uniek.

Het wordt steeds moeilijker om in het terugtrekkende tij niet mee omver getrokken te worden. Met mijn camera zou dat niet écht fijn zijn. En het gore water lijkt me ook niet echt fijn om in terecht te komen. Dit werd Janneke ook al gezegd door een nieuwe collega van haar, die oorspronkelijk uit Mumbai komt. Janneke had gezegd dat ik hier voor het festival naar toe was.

Geregeld hoor je weer getrommel en gezang, de muziek dichterbij komen. Dan komt er weer een familie, een stoet aan die aan hún ritueel begint zodra ze op het strand zijn. Het wordt nu toch allengs drukker.

Ik had het niet zo gecontroleerd verwacht, maar dit voelt meer dan goed en veilig. Voor mij én voor de mensen die hun Ganesha terug naar de zee brengen. Voor een ieder is er volop ruimte en respect voor hun eigen feestje op een stukje strand

Ik word er dus echt bij betrokken, mag mee offeren, ontvang ook constant speciale koekjes. Modak heten ze, het zouden Ganesha’s lievelingskoekjes zijn. Gemaakt van rijstmeel en kokos. Ik proef ook vaker gember erin.
Niks (tot nu toe) foreignersplek, het is júist de ervaring, het mét de Indiërs te vieren.
De telefoon (het geheugen ervan) is nú al vol. Ik stuur snel, telkens volgens afspraak wat filmpjes naar Peter. Dan kunnen die bij mij van de telefoon af. Peter zal ze ergens safen.

In het museum heb ik een mooi filmpje over wolspinnen en verwerken (verven en weven), van/door een Indiase oudere kunstenares, samen met de plaatselijke vrouwen gemaakt. Dat was een filmpje van bijna 10 minuten.
En dat krijg ik niet verstuurd. Proberen of t me lukt dit te comprimeren. En anders, Lia, ik had het speciaal voor haar gemaakt, helaas. Als ik het echt eraf zal moeten gooien om ruimte te creëren. De intentie wás er.

Ik houd soms mijn hart vast voor al die mensen die waarschijnlijk nauwelijks kunnen zwemmen. Maar toch in hun gedrevenheid met de Ganesha de zee in gaan.
De reddingsbrigade is wel heel alert. En er loopt veel politie rond, geregeld wordt er ook gefloten.
Ook op mij!? Opeens blijkt er een regel te zijn dat je niet (meer) mag fotograferen.men zelfs een bepaald stuk strand af moet.
Ik heb blijkbaar (ach, dat wist ik ook wel) een autoriteitsprobleem. Komaan, ik kom er extra voor uit Nederland. Dat zég ik hen dan ook.
Ik hoor meerdere mannen boos zeggen, dat ze me al vaker gewaarschuwd hebben.
Ik speel ermee, maar neem ook hierin maar geen risico’s. Ik wil niet een nacht in de Indiase gevangenis eindigen, haha.

Het lijkt van het ene op het andere moment opeens bizar druk te worden. Alsof ze een lading blikjes Indiërs opengetrokken hebben. Ik voel dat ik hier niet tussen wil belanden. De schemer begint ook in te vallen.
Ik neem een wijs besluit. Want teruglopend naar mijn hotel (bijna vier kilometer), ontstaan steeds flinke ophopingen. Er blijven rijen feestende mensen, volgeladen auto’s met Ganesha’s, karren met Ganesha’s richting Chowpatty trekken.
Ik heb nog nooit zulke mensenmassa’s gezien. Veel hard getrommel en intens gedans.
An sich geweldig dit mee te (mogen) maken. Het is absoluut uniek. Maar enorm intens.

Ik merk dat ik langzaam in aan het kakken ben. Ik ben natuurlijk ook al heel lang op de been.
Ik vond ook júist de intimiteit van de ceremonies van de eerste uren heel erg bijzonder.
Het is goed zo. Ik heb een heel goed beeld van het festival gekregen. Ik geloof niet dat me in het feestgewoel storten voor míj nog iets toé zou voegen. Ik sluit het liever met een intens fijn en dankbaar gevoel op het juiste momént af.

Ik probeer me dus in tegengestelde richting een pad naar mijn hotel te banen. Ondertussen, krijg ik nog veel leuke indrukken mee. Ik kom er niet onderuit.
Tegenover mijn hotel neem ik bij de eenvoudige eetstal een lekkere warme hap. Een Pulav Thali. Goed gekruid en erg smaakvol. Omdat ze me niet terug kunnen geven (het kost nog geen euro), krijg ik er in plaats van wisselgeld een glaasje Chai bij. Hoe leuk is dat.
Het eerste wat ik in het hotel ga doen, is mijn schoenen, sokken en broek in geconcentreerd wasmiddel zetten.
De rest moet ook even door een sopje, van al het gezweet. Hopelijk krijg ik het nog op tijd voor het uitchecken droog!?
Na zelf me schoon gespoeld te hebben, ik heb een heerlijke douche, ga ik de foto’s bekijken die ik met mijn camera heb gemaakt.
Soms stond de zon niet goed. Maar ik ben eigenlijk erg tevreden.
Dus ik kan niet anders zeggen dat mijn verwachtingen méér dan uitgekomen zijn.

Ik lig op mijn buik op het bed dit verhaal (deels had ik het overdag al voorbereid) te tikken. Buiten is het één feestgedruis. Heel Mumbai (en meerdere gebieden in India) staat/staan op zijn/hun kop!!!!!

De nieuwsgierigheid wint het. Ik ga rond 23 uur tóch heel even de straat op. Even een glimp opvangen.
Op weg naar het horeca straatje schieten er een paar ratten weg.
Het kan niet missen, ik hoef de dreun van de muziek maar tegemoet te lopen. Het zijn maar 10 minuten dat ik er ben, lekker gewoon op straat, buiten vóór een grote Ganesha (toch leuk ook dit nog mee te maken, zeg ik nu achteraf), maar ik socialize even met een groepje meiden, er worden selfies gemaakt en ik dans zelfs even met ze. Ze moesten ns weten dat ik gewoon mijn nachthemd had aangehouden. Wel even netjes een sportlegging eronder aangeschoten.

Ik kan niet goed inschatten of er van de feestvierders veel aangeschoten zijn. Of er überhaupt alcohol in het spel is. Hier in deze setting heb ik het idee van niet.
Ik zou wel eens stiekem, héél even willen weten/zien hoé druk het uiteindelijk op het strand geworden is!? En hoe het er dáár aan toe gaat. In ieder geval, kleine kinderen feesten gewoon méé.

Ik zal morgen proberen of er niet iets in de krant erover terug te vinden is.

Overigens. Rond 02.00 uur valt er toch (weer) even een korte bui.
Het wordt te laat. Ik stuur een paar foto’s op. Morgen vul ik ze aan

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog