Gisteren was mijn plan, om Peter de Medersa (‘n Koranschool) Ben Youssef te laten zien. Gelegen in de Medina. Maar al vlug hoorden we dat deze dicht was, in verband met een tweejaarse renovatie. Dikke pech, want ik was hier anderhalf jaar geleden wel van onder de indruk. Maar ik wist ook nog, dat het museum van Marrakech qua gebouw ook heel mooi was/is. Dus gaan we dit doen als alternatief. En we genieten inderdaad. De collectie, deels moderne kunst, is niet bijster indrukwekkend, maar de hele entourage wél. De grote zalen, met mozaieken en het houtsnijwerk zijn een lust voor het oog.
Om rond de voormiddag wat uit de felle zon te blijven, plakken we er een bezoek aan het fotografie museum aan vast. Het ligt allemaal dicht bij elkaar in de Medina. Het zijn veelal zwart-wit foto’s gemaakt tussen 1880 en1940. We herkennen plekken uit Tanger, waar we de dag ervoor nog waren. Daarnaast ziin er vele portretten. Verder zijn er voorbeelden te zien van de eersten foto’s in kleur: photochromy.

Tussendoor de bedrijven door is het genieten van de sfeer in het doolhof van steegjes.

We eten in het eet’tentje’ waar ik tijdens mijn vorige vakantie al vaker gegeten had. De herkenning in de ogen van de man van het restaurantje is leuk te zien. Dit had ik bij het inchecken van het hotelletje ook al bemerkt bij de eigenaren van het hotel. Maar zeker bij de poetsvrouw, waar ik anderhalf jaar geleden altijd veel ‘contact’ mee had. We begroetten ons altijd , als we elkaar tegen kwamen in het kleine Riad. Ze omhelst me nu zelfs allerhartelijkst. Bijzonder.

‘s Avonds lopen we van ‘het Plein’ af, richting de Joodse wijk, waar de Kashba ook ligt. Bij Het El-Badi paleis staat een soort Efteling-rij (gevormd door dranghekken), waar de gegoede Marokkaanse burgerij staat te wachten om binnengelaten te worden voor een benefietavond (blijkt bij navraag). Vrouwen in mooie avondjurken, veelal dikke make-up op. De heren in kostuum.
Peter is aan zijn tax, wat slenteren betreft. Die gaat in het hotel bovenop de rooftop wat puzzelen en lezen. Ik kan het niet laten om nog even (je bént in Marrakech of je bent het niet) over het Jeema El Fna-plein te lopen (het is zo’n twee minuten lopen) van ‘het’ plein. Waar ‘het’ ‘s avonds allemaal te doen is: danseressen in kleurige gewadden met belletjes en glittertjes. Acrobaten (vaak heel donkere Afrikanen), ook deze in kleurrijke prints. Vooral de verhalenvertellers verzamelen een dikke kring mensen om zich heen. Terwijl ze het louter met hun stem en mimiek doen. Je kunt er met aapjes op je schouder, voor een foto (!?). Er zijn slangenbezweerders. Vrouwen die Henna-paintings doen.Er worden zonnebrillen, horloges, balonnen, bellenblazers, Arganolie, van alles wat verhandeld. En dus in de avond (overdag is het plein eigenlijk vrijwel leeg) de eetstalletjes en grote kramen waar verse jus d’orange, fruit, vijgen, dadels, noten worden verkocht.

Als ik terug kom in het hotel, ben ik doodmoe van alle indrukken. Ik probeer nog wat te lezen in bed, maar val al snel als een blok om. Ik slaap een weldadige slaap. Klaar voor een nieuwe dag.

Vanochtend blijkt dat om de reden van de benefietgala van gisterenavond, het paleis El Badi vandaag ook nog gesloten is. Jammer, missen we weer een mooie bestemming.
Maar het maakt wel, dat we voor de drukte in het Bahia-paleis aan komen. Hier dus nog in alle rust door de prachtige zalen kunnen rond zwerven. Genietend van mozaieken, prachtig bewerkte plafonds (kleurig beschilderd houtsnijwerk uit cederhout), marmeren vloeren en gangen vol tegelwerk. Fonteintjes vol kleurrijke bloemen. En natuurlijk een prachtige tuin.
De bouw van het complex duurde zeven jaar en er werden zo’n duizend kunstenaars ingezet, die vooral uit Fes kwamen.
Het mooiste vond ik de vele glas-in-lood ramen. De zon staat net aan de goede kant, waardoor een spel van prachtige kleurprojecties in de zalen ontstaat. Goed voor (vele) bijzondere foto’s.

Erna hebben we nog wat rondgeslenterd rond de moskee in de Kashba. Ik fotografeer de ooievaars die op de lemen hoge muren hun nest hebben. Ik loop, terwijl Peter wat op een bankje bij de moskee blijft rusten, nog wat door de straatjes van de wijk. Dan nemen we een paar uurtjes op de rooftop om plannen te maken voor komende dagen.

We maken een spannende keuze. Waren we eerst nog van plan met bussen naar Quarzazate en uiteindelijk Erfoud te gaan (vanwaar we de woestijn in willen), al oriënterend ontstaat de wens het op eigen gelegenheid te gaan doen. Dat wil zeggen, met een huurauto. Dat geeft nog meer vrijheid (wat routes te combineren en om te stoppen waar je wil). Maar vooral ook zal het voor Peter (hoewel hij natuurlijk zal ‘moeten’ rijden, mogelijkheid geven om te stoppen wanneer hij er behoefte aan heeft. Lang lopen is soms te vermoeiend. Maar te lang in één houding zitten, kan nog vervelender (hij krijgt dan pijnlijke, stramme spieren) voor hem zijn. Hij ziet op tegen het lange zitten in een bus.
We laten ons informeren over een auto bij Avis. ‘Nemen’ de kleinste met een totaal verzekeringspakket. En nemen dus ook het besluit, het te dóen. We zullen 8 dagen op avontuur gaan!
Waar we eerder nog dachten, vanuit Erfoud (het stuk de woestijn in, zullen we wél georganiseerd gaan doen, overigens) met de bus door te rijden naar Fez. We besluiten via een andere erg mooie route toch de auto (hoewel een constructie om met de huurauto door te rijden naar Fez wel mogelijk was), terug te brengen naar Marrakech. En van hieruit met de trein dan naar Fez te gaan.

We beklinken onze deal (met ook dank aan Jannie!) in een café, met een heus glas bier (niet erg gebruikelijk in een Islamitisch land; het terras is dan ook door een flinke omheining voor het oog van passanten verborgen) voor Peter. En, een cola Zero voor mij.
Erna lopen we terug naar het hotel, waar ik de bezwete kleding (het was vandaag voor het eerst goed warm; ons hoor je niet klagen) met een handwasje weer opfris. We beginnen al wat in te pakken. Eten erna een eenvoudige Tajine op het plein.

Dan splitsen we ons weer even. Dat wil zeggen: ik ga wat shoppen in de Medina. De poezen gebruiken mijn Marokkaanse poef geregeld om hun nageltjes in te zetten. Om de twee jaar vervang ik de hoes dus. Ik wil een nieuw reserve exemplaar mee nemen. Ik had gisteren al wat opties gezien. Dus vrij gefocussed loop ik door de Medina. In de eerste winkel vragen ze wel heel veel. Mijn uiteindelijk tegenbod wordt niet geaccepteerd. De volgende onderhandeling, een stuk verderop dreigt ook op niets uit te lopen. Ik loop weg en hervat het spel als ik 10 minuten later terug loop. Uiteindelijk sta ik met drie mannen om me heen stevig te argumenteren. Waarom ik niet meer wil betalen dan wat ik in mijn hoofd heb. Ik ben dus al snel niet meer bereid mee te gaan in hun tegenboden. Ik houd voet bij stuk. En (denk te) win(nen). Wat in hún hoofd om gaat, weet je natuurlijk nooit. Misschien denken zij óók te hebben gewonnen. Maar ik meen bewondering in hun ogen te zien. En ik ben tevreden. Meer dan tevreden. Dus ik snel (ik vraag een paar meisjes nog even op een leuke plek een foto van mij met mijn trofee te maken), met mijn buit terug naar Peter. We sluiten de meer dan geslaagde dag gezellig samen af.

Morgen zullen we met de rugzakken naar het Plein lopen voor een ontbijt. En vandaar even een taxi naar de Avis nemen. Waar we rond 09.00 uur in de auto hopen te stappen.
Ik heb geen idee hoe het bereik komende dagen zal zijn. En hoe mijn inspiratie om te schrijven. Maar, ik zal proberen in ieder geval af en toe wat foto's online te zetten.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog