Beste volgers,

Ik weet niet of mensen die het blog gisteren gelezen hebben, alle foto’s hebben gezien. Want bij het uploaden van het blog, gingen maar een beperkt aantal foto’s ‘mee’. Nu duurde het uploaden sowieso al heel lang, het internet is hier erg traag.
Dus de iPad gisteren maar aan laten staan en onder het bed gelegd, zodat de foto’s één voor één binnen konden ‘druppelen’.
Tot mijn verbazing had ik toen weer een gedeelte dubbel ontvangen. Blijkbaar zaten die nog in de ‘pijplijn’!?

En ik lag bij te tanken. We waren ‘kapot’ gisteren na twee héél korte nachten. Maar inmiddels zijn we weer fris en fruitig op.
Heerlijk geslapen. Met de reis waterkoker een kop thee gemaakt (heerlijk voor de keel, die nog niet helemaal oké is) en koffie voor Peter.
Een paar Liga ‘bevita’ granenbiscuits, om de dag met wat energie te starten.
We starten vandaag in de Franse wijk. Daar valt vast een echt goed ontbijt te scoren.

We bezoeken het Vietnamese Women’s Museum. Een museum opgericht en beheerd door de Vietnam Women’s Union. Het laat de rol en bijdrage van de Vietnamese vrouw zien in de historische en culturele ontwikkeling van Vietnam.
De vrouw in haar rol als moeder, werk, religie. Maar het meest interessant en indrukwekkend vonden we toch de rol en de kracht van de vrouw in de Vietnamese oorlogen.
Tijdens de Franse bezetting en de Amerikaanse invasie.
Ik zal dit stukje later nog eens herschrijven en wat verder uitdiepen. Wat meer achtergronden geven. Daar ontbreekt nu even de tijd voor. Ook moet ik evt typfouten er nog uithalen.

We namen ons wel de tijd om in een mega leuk authentiek en lekker ‘restaurantje’ neer te strijken. Er werd totaal geen Engels gesproken. Een gewezen student kon ons verwijzen naar het gedeelte waar een vegetarisch buffet was. Zeer uitgebreid en bizar goedkoop. We kregen er zelfs soep bij en een banaan (niet te vergelijken met de Nederlandse bananen qua smaak).
Buiten koop ik nog wat (voor mij onbekend) fruit. Peter vindt het niet zo lekker. Ik zal het zakje dus (ik heb nog wat over voor morgen bij het ontbijt) zelf op moeten eten. Als ik op internet op zoek ga wat het is, blijken het Chinese Organic Red dates te zijn. In Europa blijkbaar een nieuw trendy superfood!

We hadden toen weer energie om de Hoa Lo Prison (momenteel een museum) te bezoeken.
De gevangenis werd in 1896 opgericht door de Franse Kolonisten. De grootste gevangenis in IndoChina destijds.
Er is een grote cel te zien waar de politieke gevangenen (die zich verzetten tegen het Franse regime) tussen 1930 en 1945 gevangen werden gezet. In de ruimte werden op onmenselijke wijze 100 personen ‘gestopt’.
Maar ook was er een vrouwenvleugel.
In de Vietnam-Amerika- oorlog werden er gevangen genomen Amerikaanse piloten opgesloten. Die verbleven er onder verbazendwekkend goede omstandigheden!?

Via het Lenin Park, lopen we nog eens door het French Quarter. We proberen een plek te vinden om de Rode Rivier te gaan zien. Maar hier lopen we vast. Omdat het al begint te schemeren besluiten we dat plan los te laten en nog even een tempel te bezoeken, die gisteren gesloten was. Het is alsof het zo moest zíjn.

We vallen er midden in een ceremonie. Om binnen te komen moet Peter even zijn overhemd (het zat in zijn tasje) aanschieten.
Het is geweldig. Een vrouw wordt door 2 mannen gekleed, voor haar religieuze rol. Een ‘bandje’ begeleidt het geheel met Chinees-achtige muziek. Peter zei het later vreeslijke klanken te vinden.
Ik ben inmiddels door een aantal vrouwen uitgenodigd om erbij te zitten. Er wordt door de vrouw gedanst en met geld (letterlijk) rond gestrooid. Ik krijg ook een aantal biljetten in mijn hand gestopt. Bizar.
Ik kan het allemaal vastleggen, men lijkt dat juist te waarderen. Zeker als ik ook méé ga klappen en dansen met de anderen. Echt geweldig. Omdat ik niet helemaal in kan schatten of het voor Peter niet té lang duurt, maak ik me toch maar los uit het gezelschap. Ik stap met een rijk gevoel naar buiten. Door de ervaring. Niet door de bankbiljetten hoor.

We sluiten de bijzondere dag af met een glasnoedel soep in ‘ons’ restaurantje, redelijk om de hoek. We spelen er een potje ‘Wormen’ en kletsen er wat met een leuk Iers koppel.

Ik ruim alvast mijn rugzak(ken) in. Morgen een 7-uren durende busrit nog verder naar het Noorden. Ik weet niet of ik daar veel/altijd internet heb en/of genoeg tijd om te schrijven. Ik zie het wel.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog