Wat een dag vandaag.
Het begon nog heel rustig met een handwasje, terwijl Peter de auto op aan ‘t halen was.
Toen een klein haventje bezocht. Om van daaruit naar een plek te rijden, waar het goed snorkelen zou zijn.
Met een kabelbaantje naar beneden, waar we het keienstrand op gingen. Gelukkig had ik met Koningsdag, naast zwemvliezen ook waterschoentjes op de kop weten te tikken. Wetende dat Madeira nauwelijks zandstranden heeft.
Ik had een sportlegging en t-shirt aan, om verbranden te voorkomen. Achteraf een zegen.

Want, nadat ik snorkel en zwemvliezen aan had, om vóór ik mijn onderwatercamera het water in mee zou nemen, even te testen hoe het zwemmen zou gaan en wat er te zien zou zijn aan vissen.
Maar, erg ver ben ik niet gekomen. Want de branding was sterker dan ingeschat. Ik werd compleet door een golf terug geworpen op de stenen, waar ik lekker overheen schuurde. Een geluk bij een ongeluk(je) waren het ronde keien. Ik moet er niet aan denken dat ze scherp waren geweest.
Om een lang verhaal wat in te korten. Ik zag direct dat mijn arm flink geschaafd was en snel blauw werd. Maar ik ben toch nog een stuk langs de klif gezwommen. Ik héb dus ook vissen gezien. Maar het zicht was slecht en het water toch te onrustig. En Peter (die het had zien gebeuren) mogelijk ongerust. Dus ik heb er een kort avontuur van gemaakt. Wellicht nog eens op een andere plek? De snorkelspullen blijven als standaarduitrusting in de achterbak van de auto liggen. Het zeepaardje is nog niet uit mijn hoofd.

Peter had van te voren voor de middag een wandeling uitgezocht, in het midden van Madeira, de Ribeiro Frio, op zo’n 1400 meter hoogte. Te midden van de Laurierbossen. Blijkbaar hoog genoeg voor (uiteindelijk) een stevige mist en nattigheid. Waardoor ik vandaag mijn tweede duik maak. Nu door het wegschuiven van één van mijn wandelstokken op een grote natte kei (het hoofdthema van vandaag blijkt ‘natte keien te zijn), kom ík op mijn kont terecht. Niet zo hard als Janneke een week of drie geleden toen haar zadel van de fiets afbrak. Maar toch……schrikken. Voor Peter (tweemaal) goed schrikken. Misschien voor hem dus nog wel meer dan voor mij.
Want ik heb hoe dan ook nog echt wel van de dag genoten. Een dag met een aantal tamme vogeltjes in het bos, als hoogtepunt!?!

Een dag die we afronden met een spiegelei, gewoon lekker ‘thuis’ in het appartement.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog