Het uitstapje naar Asilah was een schot in de roos. Het ligt drie kwartier treinen van Tanger vandaan. Wat ons de gelegenheid geeft ook wat van de omgeving te zien. Het plaatsje ademt direct een heel andere sfeer dan Tanger uit. Het lijkt een beetje op Essaouira, maar wel wat gepolijster. De Medina ziet er haast té mooi uit. De muren zijn strak wit gepleisterd. De blauwe luiken steken er fel tegen af. Hoewel we genieten, denk ik dat het er over een paar jaar, als weer en wind vrij spel gehad hebben, authentieker uit zal zien.
Het is er gezellig druk met vooral Marokkaanse dagjesmensen. Het is immers zaterdag. Ook vermoeden we, dat er toeristen vanuit Spanje dit als dag(weekend)trip kiezen.

Hoewel het meisje aan het loket ons verzekerde, dat we midden in het stadje aan zullen komen, ligt het stationnetje op toch nog wel een half uur lopen hier vandaan. Dat maakt dat we eigenlijk te weinig tijd overhouden voor het stadje zelf. Maar de weg naar het doel, lopen we heerlijk over het strand. Dat is in Nederland al altijd genieten, maar met drommedarissen als blikvanger en de voetballende jeugd, zonnende gesluierde Marokkaanse vrouwen (er zit er eentje op een plastic stoel in de branding), is het natuurlijk helemaal een feest voor het oog.

Terug lopen we over de weg, het mulle zand is voor Peter iets too much. Maar deze afwisseling is juist leuk.
Als we op weg van het station langs het restaurantje lopen, waar we eerder gelunched hebben, wordt er van afstand zeer hartelijk naar ons gezwaaid. Over het algemeen zijn de mensen in Tanger erg vriendelijk. Er werd gewaarschuwd voor opdringerige praktijken. Maar op een uitzondering na, hebben we dat niet meegemaakt of in ieder geval niet zo ervaren.

Ook de eigenaar van het pension neemt uiterst hartelijk de 40 Dirham in ontvangst, die we betalen voor het aanhouden van de kamer tot 20 uur. Zo stond de bagage veilig en hadden we na ons drukke dagprogramma nog even een plek om neer te strijken. Vooral voor Peter, de benen te strekken. Toch gaat ook hij op mijn aanraden nog even het uitzicht vanaf de rooftop bewonderen. Achteraf toch een leuke plek, hoewel enigszins louche. Ik zou er in mijn eentje niet snel neergestreken zijn!? Maar anderzijds heeft het ook wel iets.
Het wakker worden in zo’n super basic kamer, waar je door de verweerde gordijnen waar het ochtendzonnetje haar eerste stralen op laat schijnen, flitsen van voorbijschietende zwaluwen gewaart. En waar de geluiden van een ontwakende Medina langzaam binnen dringen.
Het is ook nu al een fijn gevoel dat we op de terugweg Tanger nog even aan zullen doen.

Nu lig ik op mijn buik op een van de bovenste bedden van de 4-persoons couchette te typen. Ik heb, met oordoppen in, redelijk goed geslapen. Het geluid van de trein overstemde Peter’s gesnurk min of meer. Peter, die gisteren bij de ‘klim’ naar dat bovenste bed, bijna met trapje en al naar beneden viel. Ik hield even mijn hart vast. Maar het ging net goed. Hij ligt nog lekker bij te tanken, van de toch al intensieve eerste twee dagen.
Ik werd al om al 6.30 uur wakker. De laatste tijd een beetje mijn vaste tijd. Maar ik slaap niet meer zo dramatisch slecht als afgelopen half jaar. Stiekem ben ik best een beetje jaloers op Peter, die altijd binnen en minuut (en overal en hele rukken) slaapt.
Maar ik ben toch lekker relaxed, lig te genieten van het schattige rose bloemetjesbehang, waarmee de wanden van de couchette (jaja, de de luxe-versie) bekleed zijn. Dit ís toch ook goed wakker worden. Met de wetenschap dat we over een uur (het is inmiddels 8 uur) Marrakech binnen zullen rijden. Na een rit van 570 kilometer.
Daar zullen we een taxi vanaf het station nemen. De vorige keer (toen ik anderhalf jaar geleden in mijn eentje in Marrakech (toen mijn uitvalsbasis) was) legde ik de afstand van station tot de Medina ‘altijd’ te voet af. Maar Peter redt dat nu niet, met de backpacks.
Ik heb me net wat opgefrist met Nivea verfrissingsdoekjes (heilig op zo’n reis). Maar ik verheug me op een heerlijke (eerste) douche dadelijk. Én, om voor de eerste kleer de (reis)kleding te gaan wassen. Grappig, dat zulke dingen je zoveel voldoening kunnen geven, ver weg van dagelijkse routine en wasmachine.

Inmiddels in ons hotelletje in Marrakech ingecheckt. Ik wist het nog te liggen van anderhalf jaar geleden. Gelukkig hadden ze nog net een kamer(tje) vrij. Klein, maar fijn en netjes.
Op het plein d’Epices een ontbijt genomen en alvast drie mandjes voor Janneke gekocht (op een van de foto’s zie je hoe een vrouw het dekseltje van een van de mandjes wat bijwerkt. ‘T paste niet helemaal). In andere steden, weet ik van mijn vorige Marokkoreis, zullen deze veel duurder zijn. In Nederland betaal je de hoofdprijs.

Nog wat foto’s van mijn ‘gewone’ camera overgezet naar de iPad, vandaar nu ook nog wat Tanger foto’s. En de eerste kiekjes uit Marrakech.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog