Vandaag een dag in (relatieve) stilte.
Ik ging gisterenavond naar bed met dichte oren. Door al het snorkelen moést dat haast wel gebeuren. Ik heb er snel last van. Inmiddels is het redelijk open gesprongen. Dus sociaal contact lukt weer.
De wolken zijn weg getrokken, vandaag de hele dag zonnig.

Zoals ik van plan was, vanochtend een stuk verder het strand afgelopen naar het zuiden. En al teruglopend, op een paar plekken (mooie snorkelplekken zijn met boeien aangegeven) de zee in gegaan.
Deze plaatsen hebben an sich al aantrekkelijke namen. Yellow Stone Reef, Blue Coral, Seven Sisters, Black Rock, Rainbow Reed. En dus tegenover m’n resort, Japanese Garden. Ik ben in Maastricht niet echt chauvinistisch. Maar hier heb ik het gevoel dat ‘onze koralen’ het mooiste zijn. En op ons strandje scharrelen altijd enkele heel sierlijke, slanke duifjes rond. En het is er een mooie mix van localo’s en enkele toeristen.

Ik ben inmiddels vertrouwd met de camera. En heb een techniek ontwikkeld om, als ik een stuk moet zwemmen richting een ander mooi stuk koraal, ‘m buiten het water achter/bovenop mijn duikmasker ‘zet’, zodat ik langer ermee kan fotograferen, gezien het uur onder water, dat geadviseerd wordt.
Het zal vast idioot uitzien!? Maar, het is hier extreem rustig. Meestal hang ik in mijn uppie boven het koraal. En, dan nog, ik heb lak aan wat men ervan zou denken.

Zuidelijk vind je wat meer echt fel geel koraal. En ook wel weer wat andere (kleuren) vissen.
Dat is leuk, net als je denkt dat je ‘alle’ vissen wel gezien zult hebben, schiet opeens toch nog een ander ‘exemplaar’ voorbij, of uit een stuk rots/koraal te voorschijn.
Ik hoor me soms hardop praten. Of een enthousiaste kreet slaan. Dan moet ik om mezelf lachen.
Jullie begrijpen: ik heb het hier meer dan geweldig naar mijn zin.

Ik lig uren in het water. Het is (hierdoor) ook op een andere manier stil. Ik ben stiller in mezelf geworden (op dat af en toe praten in mezelf na dan).
Mijn overvolle hoofd is hier toch redelijk tot rust gekomen.
De onderwaterwereld is zó indrukwekkend mooi. Ik kan hier zó intens van genieten.
De kleuren, de vormen.
Het verschil in gedrag tussen vissen.
Sommige heel schichtig. Andere trekken zich er niets van aan, als ik rond hang in/boven hun leefwereld. Sommige in groepjes, of zelfs in extreem grote scholen. Maar je hebt ook paartjes en einzelgangers.
Zeer fascinerend allemaal.
Bij mijn laatste keer het water in gaan, ben ik me al rondzwevend er extra van bewust me goed te concentreren met de camera. Het moet me toch niet gebeuren dat ie me helemaal op het laatst tóch nog richting zeebodem dwarrelt.

Het voelt een beetje raar, als ik richting mijn huisje loop, wetend dat mijn snorkelavontuur erop zit. Wat weemoedig.
Anderzijds ben ik helemaal tevreden.

Ik had even het idee, om hier nog een dagje (ná Wadi Rum) terug te komen. Gezien ik waarschijnlijk de terugreis naar Amman vanuit Aqaba moet gaan doen. Ik zat me hier eigenlijk al op te verheugen. Tot de eigenaar me vanmiddag, toen ik vroeg of ik mijn grote backpack een dag kon stallen tijdens mijn trip naar de woestijn, vertelde dat mijn situatie wat moeilijk lag. Hij zou me, mocht ik terugkomen, niet meer de kamerprijs kunnen aanbieden, die ik nu betaal. Aangezien het weekend in Jordanië al op vrijdag begint, zijn de prijzen sowieso dan duurder. Ik heb het vermoeden dat ie het huisje gewoon al verhuurd heeft aan nieuwe gasten. Ik bekijk de situatie komende dagen gewoon even.

Vanavond dus pakken en proberen vroeg te gaan slapen. Ik wil op tijd ‘de straat’ op. Richting Wadi Rum.

Veel groetjes, Yvonne
Ps: t Uploaden van de foto’s gaat moeizaam hier, ivm traag internet. Dus het verhaal is er, de foto’s komen later. Nóg meer onderwaterfoto’s. Misschien voor menig een ook wat too much!?

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog