HHoewel we van plan waren eindelijk eens een aantal dagen in één hotel te blijven, zijn we vanochtend (lees woensdag) tóch van hotel veranderd.
De kamer was ongezond muf/vochtig en de hotelbeheerder deed vanochtend zó ongekend onbeschoft, dat we niet alleen besloten een andere slaapplek te zoeken. Maar Peter hakte de knoop door, zelfs het ontbijt (dat in de prijs inbegrepen zat) te skippen. Als horecaman zit het bij hem erin gebakken z’n gasten op een fijne manier te behandelen. Dit kón echt niet. We hadden zoiets alletwee nog nooit mee gemaakt (er is inmiddels een negatieve evaluatie naar Hotel.com gestuurd).

Gelukkig vond ik via internet (want de Medina is zo’n extreme wirwar van straatjes, veel meer dan in Marrakech. Er zijn zo’n 6000 straatjes, 14 poorten, 200 moskeeën en 180 Hammams) een alternatief. Waar we met de GPS gelukkig ook bij uit kwamen. Want op de gevel staat het vaak summier aangegeven.
We werden er uiterst vriendelijk ontvangen. Het stond in zo’n contrast met de eerdere ervaring, dat ik er haast van begon te huilen.
We moesten alleen nog wachten tot er een kamer vrij kwam, maar mochten de bagage alvast ergens veilig weg zetten. En kregen een heerlijk glas jus d’orange en dito muntthee.
Bovendien liep de man een stuk mee richting de ‘Blauwe Poort’ (Bab Boujeloub) zodat we alvast op de goede weg waren. Tijdens het stuk dat ie mee liep, legde hij ook de betekenis van de (vormen en kleuren) van de straatnaambordjes uit. Zo wisten we nu dus, wat doorgaande weggetje en wat doodlopende steegjes waren.

Eenmaal zelf op pad, konden we dan toch rond 11.30 uur bij een klein restaurantje aanschuiven voor een verlaat ontbijt. Ik had inmiddels zo’n honger, dat ik zelfs twee pannenkoeken ‘miel’ nam.
Min of meer toevallig kwamen we bij een van de twee Medersa’s uit. De Medersa Bou Inania uit 1350. Een kleinere dan die, die in Marrakech wegens de verbouwing dicht was. Maar zo kreeg Peter toch een beeld. De stijl elementen komen toch overal wel terug. De grote gebedszaal met de cederhouten poort. De bewerkte plafonds en de marmeren vloeren. Het is een religieuze school, die echter niet meer in gebruik is. Maar in gedachten zie je de leerlingen er zo rond rennen.

We verkenden erna de Medina weer een beetje verder. Ik kon hier (na mijn verblijf van anderhalf jaar geleden) nog enigszins de weg (herinneren). Voor mij eigenlijk ongekend. Ik wist min of meer de richting hoe naar de diverse souks te gaan. Waar de diverse gilden hun ambacht (leerlooiers, schoenmakers, wevers, ververs en kopersmeders) nog traditioneel uit oefenen. Het handwerk in Fes, is het veelzijdigste en belangrijkste van het land.
Maar met het terugvinden van ons Riad, hadden we allebei moeite. Na wat dwalen en vragen, konden we uiteindelijk een roffel op de deur geven. En kregen we een heerlijke, frisse (in twee opzichten), grote kamer. Het voelde direct helemaal oké. Blijkbaar had de struggle in ons ‘oude’ hotel, onbewust zoveel energie gekost, dat we in no time in slaap vielen. Om na een uurtje helemaal happy wakker te worden.

Nadat we van de eigenaresse spontaan een bord meloen voor gezet kregen (van betalen wilde ze niet weten), zijn we nog wat door de Medina gestruind. De Grote Moskee ontdekt en hier (van buitenaf) redelijk goed de bedrijvigheid kunnen zien. En sfeer kunen proeven. We proeven ook een stukje Nougat. Typisch een lekkernij van Fez. Rond de moskee staan tientallen karren volgestapeld met Nougat. De wespen zijn er niet weg te slaan.
Wij besluiten wat buiten de drukte te gaan wandelen.
We ontdekken een prachtig park, met allerlei thema-tuinen. Om 18.45 wordt iedereen hier letterlijk door Parkwachten uitgefloten. Een mooie tijd om te gaan eten. Thais, dit keer. Wat duurder dan ‘normaal’, maar wel zeer verfijnd en (dus) erg lekker. Op het dakterras waaide het behoorlijk, maar dat maakte het ook heel goed uit te houden.
Uiteindelijk toch zeer tevreden over deze dag (hoewel we geregeld ook op straat te maken krijgen met erg vervelend gedrag), kunnen we nog net voor het donker het Riad al wat beter terug vinden. Waar we ons weer zeer welkom voelen.

We slapen allebei weldadig en wat langer. We zitten op donderdag dan ook pas om 9.30 uur aan een overvloedig ontbijt. Hier kan ik wel wat kilometers op vooruit. Op pad dus.

Fes is eigenlijk een soort openlucht museum. In de smalle straatjes van de Medina is er met een auto geen door komen aan.die zie je dus ook niet binnen de stadsmuren. Alles wordt te voet, met kar, paard of ezel door de Medina vervoerd. Dit maakt dat het middeleeuwse karakter overeind blijft. Mijn fototoestel draait dus over uren.

We starten vandaag bij de leerlooierijen. We slaan een muntblaadje dat aangeboden wordt

• bedoeld om, als je het bij je neus houdt de intens indringende geur van het looien en verven van het leer wat te neutraliseren- af Maar we beseffen wel, dat het beroep van leerlooier, verver, niet gezond kán zijn. Wij staan een kwartier vanaf een dakterras het schouwspel, de bedrijvigheid te aanschouwen. De mannen staan dagelijks in de vuile stoffen.

Vanuir de Tanneries lopen we een weggetje omhoog (het is constant klimmen en weer dalen in Fes) naar de Andalusische wijk. Waar we in een enorme bedrijvigheid terechtkomen. De markt, die maar doorgaat en doorgaat, wordt echt alleen door de plaatselijke bevolking bezocht. Wij zijn dus zélf de bezienswaardigheid.
Het fruit en de groenten liggen er zo prachtig bij. Wat een rijkdom en lust voor het oog. En voor de neus. Intense geuren dringen je neus binnen (munt, koriander, specerijen, enz) als je langs de marktmensen loopt.
Een stukje verder staan en liggen koopmannen met kippen en kalkoenen. En ook de vis ontbreekt niet.
Je struikelt in Fes over de (magere) katten en vooral veel kittens. De visgeur trekt (hen) natuurlijk extra aan.

De dag begon (voor de eerste keer deze vakantie) bewolkt. Dat maakt het ook wat drukkender. We gaan bewust even terug naar het hotel voor een rustmoment. Ook voor Peter zijn herstel. Peter valt direct in slaap. Ik houd me wat met de foto’s en het verslag bezig. En doe nog even een handwas. Rond 13.00 uur komt de zon weer volop tevoorschijn. Dat wasje zal dus snel drogen.
De zon doet het goud van het ‘Royal Palace’, waar we ‘s middags op de GPS naar toe lopen, nog extra fonkelen. Je mag er niet naar binnen, maar de imposante poort, maakte het uitermate de moeite waard erheen te lopen. Het paleis ligt tegen een erg leuke, authentieke wijk aan. Waar uiteraard weer een mooie poort.
Je ziet er geen toerist. Er worden vooral schoenen en feestelijke kaftans verkocht. Hele families bemoeien zich met het uitzoeken hiervan. Met de vrouw als stralend middelpunt.
Als we iets gaan drinken, wordt Peter een biertje aangeboden. Althans, er wordt aangegeven dat dat mogelijk is. In Marokko hebben café’s normaliter geen vergunning voor alcohol. Ook hier niet. Het bier (‘Casablanca’) wordt in een Fantaflesje op tafel gezet, in een beetje een zenuwachtige sfeer. Want we zitten op het terras, zichtbaar voor eventuele controle. Het smaakt Peter uitstekend.

Wij worden nog altijd vaak op een opdringerige manier benaderd. Peter verzint dat we niet meer uit Nederland komen. Dat feit (er wordt telkens naar gevraagd) ontlokt veelal erg flauwe opmerkingen. Uiteraard de cliché opmerking ‘kijken-kijken-niet-kopen’ (die ik vast al eerder genoemd heb). Met ’prachtig-waarachtig’ als variant.Maar er wordt ook vaak het riedeltje ‘Amsterdam-Rotterdam-Utrecht’ opgenoemd. Evenals ‘Gullit-van Basten-enz. Neen, we besluiten uit Denemarken te komen en worden direct veel meer met rust gelaten.
Op weg naar het restaurantje, koop ik nog wat Marokkaanse tegeltjes (ik heb me erg kunnen beheersen tot nu toe met kopen). Dit keer zijn we ruim voor de schemer terug. We hebben een heerlijke dag gehad.
Morgen zullen we om 07.30 uur ontbijten, om vroeg naar het station te gaan. Dit om Meknes, Moulay Idriscen Volubius te gaan bezoeken. Weer een boeiende dag, voor de boeg.

Ik zal weer in poriies de foto’s uploaden. Waarschijnlijk pas morgen of overmorgen lukt het, deze dagen compleet te krijgen. Dit weer in verband met, voor dit doel te traag internet. Het heeft z’n charme. Net zoals de kakofonie van de diverse oproepen (door elkaar heen) voor het avondgebed, dat nu door de ruimte schallen...

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog