Beste mensen,

Als ik dit aan het typen ben, zit ik rechtop met twee kussens in de rug, in één van de vier bedden, die tot mijn beschikking staan!?! Ik heb een 4-persoonskamer gekregen. De laatste (van 4 kamers) die vrij was, blijkbaar.
De badkamer bevindt zich dan wel weer op de gang. Maar is privé voor mij. Ik heb er direct bij aankomst rond 11.30 vanochtend het stof en de trein/zweetlucht van me af gedouched. En zelfs de kleding van de eerste twee dagen door een sopje gehaald.

Ja, ik heb Khiva gehaald en heb mijn eerste dag er alweer opzitten zelfs.
De treinrit is heel goed verlopen. Na de eerste uren te hebben gesocialized en van alle kanten gefotografeerd en gefilmd (ja, ik ben het uiteindelijk gaan spiegelen en heb ‘hen’ ook gefilmd) te zijn geworden, heb ik ‘de stekker’ er rond een uur of 22 uur uitgetrokken en ben gaan slapen. Waarna het volume in de coupé vanzelf (op het gesnurk van een flink aantal mannen na) af nam en ik wonderbaarlijk goéd heb kunnen slapen. Ik had de nacht ervoor dan ook nauwelijks mijn ogen dicht gehad. Ik was vooral blij dat ik (was het transpireren toch nog ergens goed voor) niet meer naar het toilet hoefde. Dit in verband met mijn spullen, die me op mijn bedje omringden. You never know.

Ik kon gelukkig toen ik wakker werd, naar beneden verhuizen. De trein was al aardig leeg gelopen op weg naar Khiva, we zaten er nog met een man of 7. Ik ging dus bij een raam zitten en zag de woestijn aan me voorbij trekken. Naarmate we dichter bij de oase Khiva kwamen, werden er iets meer groen en stukjes landbouwgrond zichtbaar.
Even later werd(en) ik/we alweer ‘verdreven’ naar het begin van de coupé. Zodat de coupé-verantwoordelijke conducteur met zijn maat, ‘zijn’ coupé alvast kon opruimen (alle lakens, kussenslopen en afval werden verzameld).

De trein had de lange rit (739 kilometer) vanaf Tashkent in het oosten, tot bijna in het westen van Uzbekistan voltooid.
Dus, welgemoed stapte ik er om ongeveer 10.30 uur uit. Op een zéér ordelijk en rustig perron.

De taxi chauffeurs (die zich wel direct aandienden) heb ik weg gewimpeld, de gps ging aan. En ik stapte een soort lange, geplaveide boulevard op. Zeer gekunsteld en (akelig) modern. De schrik sloeg me om mijn hart. Ik had wel ergens gelezen dat Khiva een soort openlucht museum zou zijn. Maar toch niet in deze vorm??
Gelukkig veranderde dit grotendeels, toen ik de poort van de oude ommuurde stad binnen liep. Het was nog heus erg netjes allemaal. En erg op bezoekers (toeristen dus) ingericht, maar het lukte me steeds meer hier doorheen te kijken en me te laten mee voeren door de sfeer van duizend en een nacht.

Khiva, je spreekt het (dat leerde ik in de trein) uit met een ‘ch’ van charisma. En dat hééft de historische stad Khiva wel. Het staat niet voor niets op de Unesco Werelderfgoed lijst.
Door zijn strategisch ligging fungeerde Khiva vroeger als belangrijke schakel langs de legendarische Zijderoute. Die Azië, het Midden-Oosten en Europa met elkaar verbond, als handelsroute.
Daar hangt ook een duister randje aan. Want Khiva was ook vooral bekend om z’n lucratieve slavenhandel.
Ook werd Khiva veel aangevallen door vijandelijke legers. Vandaar de indrukwekkende lemen stadsomwallingen.

Ja, er wordt nog steeds veel gehandeld, maar nu vooral souvenirs, waaronder ook (echte?) zijde. Bontmutsen. Verder houtsnijwerk. Kleding, sjaals. Poppen, met papier-maché hoofden, ik liep even een soort (familie)bedrijfje binnen waar ze werden gemaakt. Ze staan op de nominatie om door me gekocht te worden (wát, wat meer ontspullen?).

De oude stad is klein, dus goed beloopbaar. Er wonen nog zo’n 300 gezinnen, die voornamelijk van deze handel of het uitvoeren van een oude ambacht leven. Er staan her en der bronzen beelden, in een heel typische stijl. Een groep met kamelen vind ik té kitsch om te fotograferen, maar in de avond is ie juist wél weer bijzonder.
Ook hier (in India en Vietnam was dat schering en inslag), word ik weer veel gevraagd door de plaatselijke bevolking (eigenlijk alleen door vrouwen trouwens) of ze met me op de foto mogen. Hilarisch soms. Maar ach waarom niet. Als er ook maar 1 foto met mijn toestel gemaakt mag, zodat ik er zelf ook iets aan over houd.
Ik zie steeds meer de Russische oorsprong van de mensen, van hun gezicht af te lezen. In 1991, na de val van Sovjet -Unie werd Uzbekistan (ik schreef het eerst de ene keer met een ‘U’, de andere keer met een ‘Oe’; ik probeer ‘t nu zoveel mogelijk consequent te houden) een onafhankelijke republiek. Ik probeer me maar niet met politieke gedachten bezig te houden hier.

Vandaag heb ik vooral buiten rondgeslenterd door de steegjes, van monument naar monument.
Na een korte powernap (ik had blijkbaar tóch nog iets in te halen), heb ik over de stadswallen gelopen. Ik heb mijn kompas-functie op mijn AppleWatch toch heus al gebruikt. Ik las dat je er westelijk van Khiva op kon klimmen. Deze opgang bleek vlákbij mijn guesthouse te zijn.
De ochtend was nog redelijk zonnig, in de middag kwam steeds meer bewolking. Maar net als ik hier loop, breekt toch weer even de zon door. Lucky me.

Ik eet vandaag twee maal een salade, om wat vitamines bij te tanken. Een van de restaurants heeft een prachtige rooftop, waar je een goed uitzicht hebt op de moskeeën, madrassa’s, minaretten en paleizen. Zeker in de avond, als het allemaal verlicht is.
De oude stad is vrijwel auto luw (en ook hond-vrij), het is er heerlijk rond dolen. Ik heb een echt fijne dag gehad.
Morgen zal het bewolkt zijn. Dan koop ik het 2-daagse all-incluis toegangsticket. En ga ik juist vooral de gebouwen ín.

Er zijn zeker toeristen, maar het is er niet afgeladen vol. Ik heb nog geen Nederlander gezien, of beter gehoord. Voor zo ver ik dit natuurlijk kan weten. Houden zo, ik amuseer me helemaal goed, ook in mijn eentje.

Morgen mijn eerste ‘echte’ ontbijt, ik ben reuze benieuwd. Het guesthouse ligt fijn, het is een door een familie gerunde plek, waarvan de dochters redelijk goed engels spreken. Iedereen is erg aardig, het is er rustig. Ideaal. Ik voel me er ook totaal veilig, geborgen. Er zit altijd minstens 1 van de gezinsleden in de gang.
Voor mijn heuptasje met paspoort, pasjes en geld heb ik dit keer een geniale plek gevonden. Achter een soort stoffen decoratie.

Nog even de foto’s uitzoeken en dan (ook) de eerste nacht, vanaf dat ik weg ben, in een ‘echt’ bed. Ach, ik vind dit soort ‘dingen’ júist leuk. Dan heb ik ook écht het gevoel dat ik op avontuur ben.
Ps. Het tijdsverschil met Nederland is trouwens 3 uur. Het is hier 3 uur later.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog