Vanavond zit ik dan toch opeens op de helft van mijn reis. Onvoorstelbaar hoe snel het gaat. Tja Macy, je hebt tóch gelijk.
Maar, ik geniet van iedere minuut. Mijn dagen zijn zó rijk gevuld. En zo gevarieerd.
Ik loop alweer twee dagen achter met schrijven, kijken of ‘t nog in te halen is.

Gisterenochtend ben ik begonnen met een bezoekje aan de 18e eeuwse haveli Bagore-ki-Haveli, waar een cultureel museum in gevestigd is. Het ligt vlakbij het hotel, aan de ghat waar ik geregeld wat rondstruin.
In het museum is oa een tulbanden collectie te vinden (waaronder de grootste tulband ter wereld). Ook wordt er in een passage mbv poppen een Hindu-huwelijk uitgebeeld. Het ademt een beetje de sfeer van de Fata Morgana van de Efteling. Verder is er een collectie muziekinstrumenten te zien.
Ik vind het los van de collectie al mooi in in de haveli rond te lopen en wat mensen te observeren.

‘s Middags zou ik naar de Ambrai Ghat gaan. Maar dit is van korte duur geweest. Je betaalde er 50 roepie entree (oké, een schappelijke prijs). Maar daar bovenop vroegen ze 200 roepie om te fotograferen. Als je beweerde niet te gaan fotograferen, moest je je mobiel inleveren. Ze hadden een heel systeem met plastic opbergboxen en muntjes.
Maar goed, ik zou wél foto’s maken, was zo eerlijk. Maar, de tempeltjes waren met een hangslot afgesloten. En er was totaal geen activiteit. Het enige aantrekkelijke was een mooi uitzicht op het paleis aan de andere kant van het water. Er was een speciale vlonder in het water voor het maken van bruidsfoto’s.
Ik voelde me ‘bedrogen’ en ben verhaal gaan halen. Er werd een mannetje bij gehaald. Maar ik stónd mijn mannetje. En, kreeg m’n geld terug. Ik was zo sportief om alsnog 50 roepies te geven. Ik had eerlijk gezegd even op de vlonder gestaan en een foto van mezelf laten maken.

Met het terug gekregen geld, heb ik de laatste anderhalve kilometer naar Sahelion Ki Bari (letterlijk vertaald: ‘binnenplaats van de maagden’) betaald. Ik was er al een heel stuk naar op weg, toen ik ‘bang’ werd dat ik er pas na zonsondergang zou aan komen. Dus voor het laatste stukje nam ik een tuctuc.

Het betreft een tuin, ontworpen voor prinsessen en hun dienstmeisjes, in vroeger tijden.
Het was een oase van rust in de hectiek van India. Ik heb er rustig wat rondgeslenterd, langs heerlijk verkoelende en kletterende fonteinen. Tussen de bloemperken en lanen met bomen (oa grote palmen).
Er liepen hoofdzakelijk locale mensen rond. Maar, er was ook een Braziliaans koppel. Als ik vraag of zij ook terug naar de ‘stad’ gaan, kan ik met hun tuctuc (ze hadden voor een paar uur een tuctuc met chauffeur gehuurd) mee rijden. Gezellig.

Ik eet weer een Thali, lees wat (zowaar, ik heb bijna een boek uit). Maar ik ga vroeg slapen.

Ik wilde vanochtend op tijd ontbeten hebben en direct als ie open gaat om 09.30 uur naar het City Palace. Om de ergste drukte voor te zijn. Dat lukt eigenlijk wonder wel.

City Palace is het grootste paleis van Rajasthan. Gelegen aan het Pichola meer. Het is bekend van de James Bond film Octopussy.
Binnen het complex liggen feitelijk meerdere paleizen, waarvan de constructie van het eerste gedeelte in 1553 begonnen is. Maar het duurde vier eeuwen voordat de bouw voltooid was. De koninklijke familie woonde in het paleis en stuurde van hieruit het koninkrijk aan.
Deels is het nog in privé bezit van de koninklijke familie, deels is het hotel.
Maar 60% van het gebouw is te bezoeken.

Zowel ‘echte’ toeristen (zoals ik) als localo’s zijn rijkelijk aanwezig. Het is leuk te zien hoe deze elkaar op de foto zetten. En zeer bereid zijn even een foto van/met mij te maken. Maar, dat merkte ik gisteren al, er moet wel creatief geposeerd worden. Er wordt geen genoegen genomen met zomaar stijf gaan staan. Soms wordt er een heuse fotoshoot gemaakt. Ik dacht dat ik (uit mezelf) al erg was !? Maar amusant is het wel. Voor beide partijen.

Aangezien Udaipur altijd een rijke stad is geweest, is het paleis dan ook enorm rijkelijk gedecoreerd vol met kleuren en prachtige mozaïeken. Spiegelzalen, prachtige gekleurde raampartijen, antiek meubilair, edelstenen, muurschilderingen. Er is zelfs een muur met Hollandse tegeltjes.
Je loopt geregeld naar boven en weer naar beneden. Veel spannende kleine zigzag gangetjes. Torentjes, gewelven, nisjes. En romantische balkonnetjes.
Een echt doolhof, als er geen pijlen waren om je/me te helpen er niet hopeloos in te verdwalen.

Het overgrote deel van het paleis is museum. Er zijn beschrijvingen van de maharadja’s en van de ontstaansgeschiedenis.
Wapentuig, miniaturen, kleding, zilver, oude foto’s (oa ook Queen Elisabeth).
Ook nu weer neem ik niet de details op. Ik moet het meer hebben van het visuele.
Het is indrukwekkend. Maar na ruim twee uur is het opeens genoeg, ben ik verzadigd. En moe.
Weer even lekker uitpuffen op mijn kamer.

Ik drink erna een zalig glas ananas/granaatappel sap. Mét een fruit curd. In mijn inmiddels vaste zaakje, waar ik al herkend word. Even een foto maken is dus geen probleem. ‘Of ik ‘m niet op Facebook wil zetten als reclame voor hen’? Ze moesten ‘ns weten dat ik (op Facebook) maar twee vrienden heb. Ik zal ‘m op Instagram zetten, vooruit.

Ik loop vanmiddag nog effe een stuk terug naar het station, waar ik in een leuk wijkje op weg met mijn zware bagage doorheen had gelopen, de eerste dag Udaipur. Je bent dan ook direct weg van het toerisme. Het is er echt authentiek. Je wordt bekeken. Maar de mensen zijn wel vriendelijk. Ik heb eigenlijk nog niets mee gemaakt, wat vervelend was. Ik voel me veilig en op mijn gemak.
Ik kom weer uit bij de Clock Tower, bij de zilverzaken en winkeltjes vol prachtige (Sari)stoffen. En versieringen voor bruiloften. Ik vind vooral de etalage poppen geweldig.

Ik neem vanavond eens iets anders (niet Indiaas) te eten. Wel ook nu weer bij mijn ‘eigen’ eettentje. Een pizza, maar wel eentje met alleen verse groente. Ik geef aan, dat morgen mijn laatste avond Udaipur zal zijn. Maar dat ik wel nog een keertje zal komen eten.
Morgen vroeg wil ik naar een ander meer, om van hieruit naar een klein eilandje over te steken. Voor een paar uurtjes.

In de middag wil ik dan toch wat typisch Udaipur miniatuur schilderingetjes (veelal olifantjes) gaan kopen. Ik had er ooit (20 jaar geleden) een paar gekocht, opgerold in plastic buisjes gedaan. Maar die ben ik bij de verhuizing naar de Seringenstraat kwijtgeraakt of vergeten!?

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog