Vanochtend ga ik vóór het ontbijt (ik neem wel wat gisteren gekocht fruit en ik zet me een Hollands kopje thee), al even de straat op. Van uitslapen is niet veel gekomen. Ik doe vanmiddag wel een siesta.
Ik ga op zoek naar een Hindoe tempel, die ik niet vind. Ik heb te weinig aanknopingspunten, er wordt in de beschrijving die ik lees geen naam genoemd.
Dan maar even naar de twee tempels die binnen 50 meter van mijn hostel liggen.
In een hiervan is een indrukwekkende en vooral ook indringende ceremonie bezig. Waarin de mannen het voortouw nemen.
Terwijl een priester rituelen uitvoert, wordt door een groep mannen gechant. Het geluid zwelt langzaam aan. Er wordt gebeld en geklapt. De vrouwen (beduidend kleiner in aantal) staan aan ‘n andere zijde van de tempel. Dit wordt duidelijk gescheiden gehouden, alleen ik dartel er doorheen, waarbij ik aftast of dit storend gevonden wordt. Een punt voor mij is, dat ik letterlijk met een uitnodigend gebaar naar binnen geloosd ben.

Als ik een kwartiertje later op de rooftop een bak curd muesli aan het eten ben, hoor ik het gechant op de achtergrond nog door gaan. Wat zal het ‘dadelijk’ (nog een week) in Maastricht stil zijn. Hoewel, kat Wouter weet in de ochtend ook veel geluid te produceren.

Ik ga met behulp van de gps op zoek naar de Jaswant Thada, het mausoleum (gebouwd in 1899) van Maharadja Jaswant Sing II en zijn familie.
Het is een imposant gebouw (het wordt ook wel de Taj Mahal van Marwar genoemd; maar, ik heb de Taj Mahal gezien, dan is dit toch echt maar een heel bescheiden afspiegeling). Zonder het te weten, was ik er gisteren al vlakbij.

Het monument is gebouwd in de stijl van Rajputana architectuur, het is van zeer dun en gepolijst marmer.
Binnen hangen portretten van Rathore heersers, die terug gaan tot de 13e eeuw.
In de tuin staan nog een paar sierlijke paviljoenen.
Voor het meertje dat erbij ligt, wordt reclame gemaakt op een aantrekkelijk, uitnodigend bord dat bij het ticket loket staat. Maar aan het toegangspoortje hangt een dik hangslot.
Op de muur erlangs ga ik een soort libelle fotograferen, die met geduld voor me poseert.

Ik loop terug langs een wat grotere weg, waar ik goed zicht heb op de huizen (de open rooftops), met de nodige activiteit. Een mooie manier om ‘n letterlijk inkijkje te krijgen van (een fragment van ) het doen en laten de ‘gewone’ Jodhpur bewoner.
Ergens worden tientallen kleurige doeken (sari’s) op grote metalen hekken te drogen gehangen. Zijn ze net geverfd? Daar lijkt het wel op.

Ik kijk letterlijk op een zwijnenstal, met tussen de varkens ook (weer) wat honden. Ik loop zowaar tegen een kat op (die heb ik nog nauwelijks gezien). Ik klim nog even omhoog naar een klein tempeltje (wéér schoenen aan en uit) langs de weg. En kom met een boog weer bij de Clock Tower en het centrale plein van Jodhpur uit. Waar ik op de markt een grote stevige canvas tas koop. Om tijdens de laatste twee trajecten met bus/trein, de kleine backpack en mijn losse ‘souveniertas’ te kunnen combineren. Om wat meer overzicht te houden.

Hier vlakbij strijk ik even neer bij een prachtige Stepwell. De Toorji Ka Jhalara. Dat net als in Bundi vroeger diende als waterbron voor de stad. Het water is nu extreem groen (met toch een prachtige weerspiegeling), toch zwemmen er honderden vissen in. Op de trappen dartelen de eekhoorntjes weer rond. Het is een grote speeltuin voor hen.

Ik ga weer een Samosa eten op het vertrouwde adresje (ik ben toch blijkbaar een echt gewoontedier) en wandel dan even terug naar het hostel, waar ik de foto’s al overzet op de iPad. En dit eerste stuk van mijn story of the day alvast uit tik. Zodat het vanavond niet weer zo laat wordt.

Vanmiddag ga ik naar de Mandore garden, in het dorpje Mandore, 10 kilometer van Jodphur af. Even wat rust. In Jodhpur rijden echt niet minder brommers en tuctucs rond dan in Udaipur. Het is een constant getoeter, ze komen werkelijk van alle kanten. En stoppen geregeld dáár, waar jij net je voeten wilt neerzetten. Je moet constant alert zijn, maar dat is inmiddels een tweede natuur geworden. Je denkt er eigenlijk nauwelijks bij na. Maar ik dóe het blijkbaar goed genoeg, ik ben nog niet aangereden. Ik denk er zelfs (meestal) aan, dat het verkeer links rijdt.

In het hostel hadden ze me geadviseerd een bus te nemen. Die kost 20 roepie (24 euro cent voor 7.8 kilometer). Een tuctuc chauffeur zou al snel 250 roepie vragen (voor een enkel ritje). Dat hoef je mij niet te zeggen. Daar heb ik wel een wandeling naar ‘de’ rotonde (gewoon op straat vragen, uiteindelijk kom je er achter waar je moet zijn) voor over.
Het is een gunstig tijdstip. Het is niet zo vol. En er komt ook eigenlijk direct een mini bus.
Ik raak aan de praat met een eerste jaars studente van de Fine Art opleiding. Ze heeft een map met tekeningen bij zich, die ze me laat zien als ik het vraag.
Ik stap tegelijk uit met de oudere Saddhu, die ook gelijk met me instapte.

Het park is echt leuk. Er zijn werkelijk tientallen (eerder zelfs misschien meer dan honderd) apen. Volgens mij Gibbons.
Ze zijn an sich tam (niet agressief naar mensen toe). Maar in de dynamiek tússen de apen speelt zich van alles af. Waar je geen weet van hebt. Je staat erbij en je kijkt ernaar. Geregeld buitelen apen over elkaar heen. Rennen ze werkelijk pijl snel over het veld. Reageert er weer eentje vanuit een heel andere hoek hierop. Het rennen van de apen lijkt soms wel op trommelgeroffel. Eén keer speelt het zich af op een stuk waar ik net passeer. Ik kan niets anders doen dan even bevriezen en de adem inhouden. Ze gaan werkelijk met een achttal apen rakelings langs me af. Heen en weer terug. En dan is het weer rustig. En loop ik ook weer gewoon door.

Er staan enkele erge fraaie tempels met mooi beeldhouwwerk, op het terrein. Gek genoeg kom je hiér weer geen aap tegen. Je zou zeggen. Een prachtige plek om tot je huis te maken, met al die trapjes en nisjes.
Mogelijk trekken ze hier wel naar toe als de zon onder is en het park gesloten.
Uiteraard lopen er wel wat honden. Waar niet!?!

Ik ga op tijd weer terug naar Jodphur. Ook dat loopt gesmeerd, wat de bus betreft. En ook nu moet ik weer een stukje lopen. Ik kom van een andere kant dan waar ik opgestapt ben. Dus lopend kan ik lekker ontdekken en weer zoveel nieuwe indrukken op doen. Volgens mij zie ik opeens spontaan de tempel, waar ik vanochtend nog naar heb lopen zoeken. Heel kleurrijk. Echt een Yvonne (en Janneke) tempeltje.
Vanavond een prachtig paarse lucht, zoals de laatste avond in Udaipur. Maar er steekt ook een windje op. Het is voor het eerst wat killer.

Ik eet bij het hostel . Een medium pittige curry. En een tongstrelende Mango Lassi. Ik krijg er een lepel bij. In Jodhpur zijn de Lassi’s wat dikker dan elders. Voor een Lassi kun je me wakker maken.

Ik ga nog even een wisselkantoortje zoeken om wat euro’s te wisselen. De noodzaak om nog met zoveel euro’s op zak te lopen is in dit stadium van de reis niet meer zo noodzakelijk. Ze zijn vooral voor het geval dát. De kans ze te verliezen, maakt dat ik er honderd los. Ik was in Jodphur nog geen money exchange tegen gekomen. In andere steden struikel je er vaak over. Alsof ze het aan me zien. Een man van een Kunstnijverheidszaak spreekt me er uit zichzelf op aan, of ik geld moet wisselen!?
Nu nog even wat onderhandelen en dan tevreden naar ‘huis’. Waar ik morgen weg zal gaan. En dus moet gaan betalen.

Het checkout tijdstip is 10.30 uur. Ik heb er een half uurtje bij gepraat. Ik kan mijn spullen erna stallen. En dan heb ik nog tot 17.00 uur. Dan gaat als het goed is mijn bus naar Mandawa. Ik heb het hotel aldaar al laten weten, dat ik erg laat aan zal komen. Dat is geen probleem. Ik was welkom.

Ik heb in principe voor 2 nachten geboekt. Dan zou ik nog 3 dagen in Delhi hebben. Maar ik denk erover om, als het mogelijk is, nog een dag langer te blijven. Een rustige plek, voor ik het hectische Delhi in zal stappen. Ik ben al menig keer in Delhi geweest. Vanuit dat oogpunt, zijn twee dagen genoeg. Ik ga mijn gevoel volgen. We zullen zien.

Ik probeer wat eerder te gaan slapen vannacht. Ik pak zo alvast wat in. De rest ga ik morgen wel doen. Ik heb niet alles uitgepakt. Het zou wat sneller dan de vorige keren moeten kunnen lukken.

Maf gevoel, dat ik hier weg zal ‘moeten’. Het was een prettig hostel. Met erg leuke mensen. Een bijzondere sfeer.
Wat primitiever. In dat op zicht kijk ik wel weer uit naar mijn eigen sanitair. Maar het was goed.

Alleen, in de kamer achter me ligt iemand hard te snurken. Het was oorspronkelijk één kamer. Er zit een (gesloten) deur tussen. Dat maakt ‘t extra gehorig. Hellup. Oordoppen helpen tegen veel geluiden, maar net niet (voldoende) tegen snurken.
Dus, tóch goed dat ik morgen een nieuw avontuur tegemoet ga.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog