Vandaag een dag die op en neer zwiepte.
Te beginnen met een treinreis, zoals ik er nog nooit een meegemaakt heb. Het begon al op het station van Delhi. Ik heb nog nooit zóveel mensen op een station gezien. Gelukkig mocht ik naar het iéts rustigere gedeelte van het perron. Maar uiteindelijk werden er zeker meer dan het tienvoudige van het ‘normaal’ aantal reizigers in de sleepercoupé gepropt. Ik snap niet hoe het systeem werkt. Maar blijkbaar kan dit dus in India. En vinden de Indiers die samengepropt op een bank zitten, het ook goed als jij als (de enige) toerist wél gewoon het bed voor jezelf houdt, dat je gereerveerd heb.
Ik had al begin december geboekt, wetende dat je anders wel eens achter het net zou kunnen vissen. In India moet je voor bepaalde coupés plaatsen reserveren.

Ik ging dus snel liggen, sjorde mijn rugzakken met kettingen vast, zocht mijn rust maar werd weggeblazen door een extreem geschreeuw, gekakel, georganiseer in het gangpad van ons rijtuig. Om het tóch nog wat op structuur te doen lijken, werden allerlei combinaties van plaatsingen van mensen bediscussieerd, maar dan toch maar weer geherschikt.

Ik wist mijn lowerbed tegen een upper te wisselen, waar ik toch heus de voorrang aan geef.
Ik was uiteindelijk ook bereid (weer alle bagage losmaken) te verhuizen naar een bedje achter het mijne. Dit gaf een super grote familie de gelegenheid meer bij elkaar te zitten. Want zoals gezegd, op de plek waar ik alleen op mijn slaapbank zat, lag, hing, pasten 5 Indiase kids.
Ik had het ijs gebroken, middels het uitdelen van stickers. Ook om wat goodwill te kweken, je zit toch samen in een coupé gepropt, een hele nacht.
Dat heeft gewerkt, het opende direct de sfeer. Ik werd ‘overal’ bij betrokken. Tot een dansfeestje en het mee zingen, klappen van Hindi Mantras toe. Zeer onwerkelijk, bizar, uniek. Wat een intense belevenis. Die (ook wel weer goed) toch redelijk op tijd eindigde om door de vrouwen van de familie eerst hele schotels eten en vervolgens wollen dekens uit de gestapelde tassen te toveren.
Eén grote familie, I was part of them.

De rust duurde tot drie uur voor het eindpunt, toen op een tussenstation een groepje van zo’n 8 personem instapte. Dat blijkbaar dubbel geboekt was. Hetgeen tot een enorme kijfpartij leidde. Over en weer, op een bizar volume. De hele coupé zat overeind. Heftig.
Hoe het precies opgelost werd, ik weet het eigenlijk niet. Maar langzaam keerde de rust weer terug. En sliep ik zelfs nog die laatste uurtjes.
De trein kwam op een gegeven moment tot stilstand (merkte ik vaag) en nogmaals en weer. Wat een vertraging van 2 uur opleverde. Maar toen bereikte ik dan toch om 07 uur de stad der steden in India. Varanasi.
Een snelle tuctuc rit bracht me tot een 500 meter verwijderd van de ghats. Waar een enorme rij Hindoes in een met stokken gecreëerd pad (haast zoals in de Efteling) naar de hoofdtempel sjokte. Er is een groot Hindoe festival in januar/februari gaande.

Ik loop in het ander deel van het pad met mijn backpacks en alvast de mobiel in mijn hand, om her en der wat foto’s te maken. Waar ik waarschijnlijk de komende vijf dagen niet mee zal stoppen. Als één stad fotogeniek is, is het Varanasi wel. Wát een kleur, dynamiek, ceremonies, opwinding.
Maar ook ‘gewoon’ felgroene parkieten die in en uit de holletjes van een groot, oud gebouw vliegen. Of de runderen die de ghats tot hún gebied hebben verklaard. Met alle shit van dien.

En die shit brak ook uit, toen ik na een heerlijke dag vol indrukken en honderden pracht foto’s (ook al zeg ik het zelf) terug op de kamer kwam, waar ik wifi heb. Een app van Peter. Buiten zijn schuld met de racefiets aangereden. Gebroken heup en gescheurde pees van een pink. Hij wordt waarschijnlijk vandaag nog geopereerd. Zal een week of 6-8 uit de running zijn.

En ik ben dus het land uit. Wat een rot situatie. Op zo’n moment wil je bíj je lieve vriend zijn. Hem tot steun zijn.
Na een telefoongesprek, hebben we besloten dat ik nu niet naar huis ga. Eer ik dat verwezenlijkt zou hebben, is Peter waarschijnlijk het ziekenhuis alweer uit. Maar het blijft écht niet fijn (vooral voor Peter natuurlijk). Gelukkig is er internet en ben ik komende vier dagen op één plek, waardoor communiceren wel makkelijker is.
En Jannie, Peters moeder en Louis, een van zijn beste vrienden komen vanuit Castricum naar Maastricht. De zorg voor de katers (die tóch op dieet zijn) wordt door Camiel en Esther overgenomen. Met veel dank!

En dan komt morgenvroeg Janneke natuurlijk vanuit Agra. Die zit terwijl ik dit schrijf in de nachttrein.
We gaan, nu het besluit om te blijven nu eenmaal genomen is, proberen er tóch een fijne week van te maken.
Samen, in het Varanasi waar we 12 jaar geleden ook rond struinden.
Ik zal Peter nog meer foto’s sturen dan dat ik in dit blog stop.....

Ik ga zo slapen. Hopelijk de eerste écht goede nacht . Ik ben na het eten (op de rooftop van het Guesthouse, met zicht op de Ganges) nog even naar de Main Ghat gelopen. Waar de dagelijkse avondceremonie plaatsvond. Erna heb ik nog een handwas gedaan, de reiskleding die voor vandaag nog wel goed was. Maar nu dan toch buiten, op een door een hekwerk overkapt terrasje aan de lijn hangt. Om het te beschermen tegen de apen, die er anders mee vandoor zouden gaan.

Morgen ga ik, mocht ik vroeg wakker worden, al even de ghats op. Varanasi begint al vroeg te leven en het licht is dan mooi.
En dan Janneke verwelkomen!

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog