Ik ontwaak vandaag van een flink vogelgetjilp. Zo gek. In en rond Dana, in de natuur waren er weinig vogels. Hier in de stad waar je het niet verwacht, dus juist wel.
Vandaag een volle dag Amman.
Een stad van tegenstellingen. Armoede tegenover extravagante rijkdom. Moderne winkelcentra, hoge flats tegenover oude monumenten. Jeans en moderne kleding, tegenover de Jelleba, de Boerka, gesluierde vrouwen en traditionele Palestijnse hoofddoeken.

Voor 1948 was Amman een ingedutte stad aan de rand van de woestijn, met niet meer dan 25.000 inwoners.
Na de oorlog met Israël in 1948 nam de bevolking binnen een jaar tijd van ongeveer 400.000 inwoners toe tot anderhalf miljoen inwoners. Een flinke stad dus.

Amman strekt zich uit over zeven heuvels (het is echt geen fietsland/stad). Het zal dus flink klimmen worden. Maar we zijn inmiddels wat gewend.
Wij zullen in de oude stad blijven. En gaan in de ochtend naar de Citadel heuvel, waar restanten te vinden zijn van de oude steden Ammoun en Philadelphia (de oude naam van Amman). Het trappenpad naar de Citadel toe, ligt vlakbij ons hotel. Ideaal. De klim valt ons mee.

Je hebt boven op het terrein van de Citadel een prachtig uitzicht over de stad.
Tegelijk met ons komt een groep tiener schoolmeisjes (deels in lange groene uniformjasjes) binnen. Uiteraard met mobiele telefoon. Ze willen ‘allemaal’ een selfie met me. En zeggen ‘you are beautiful’. Daar doé je ‘t toch voor.

Amman ligt op een kruispunt van beschavingen, hetgeen goed te merken is aan de kunst, muziek, dans, de kleding en keuken.
Je merkt aan alles de historische, culturele en etnische diversiteit.
De inwoners zijn geen geharde stedelingen geworden. Ze zijn hartverwarmend gastvrij en vriendelijk.
Dat hebben we de hele vakantie al gemerkt.

We willen toch ook wat hedendaagse cultuur opsnuiven, dus besluiten naar het Museum of Fine Arts te gaan.
Een leuke wandeling sowieso. En, het is bewolkt (met af en toe een straaltje zon), dus een ideale bestemming voor zo’n dag als vandaag. Verrassend om de gevarieerdheid en frisheid van de schilderijen te zien. Van kunstenaars uit Jordanië, Egypte, Libanon, Sudan, Irak, Algerije, Tunesië, Libya, Saoedie Arabië, Syrië, Turkije, Qatar en Iran. Altijd leuk, met Peter door een museum struinen. Om te kijken waar, wiens voorkeur ligt.

Amman is sowieso een stad met veel Murals. Je hoeft maar een hoek om te gaan, of je ziet er weer eentje, bij wijze van spreken.

We blijken vlakbij de King Abdullah Mosque (gebouwd tussen 1982 en 1989) te zijn, dus besluiten daar toch (nog) heen te gaan. We gaan er (het is de enige moskee in Jordanië waar toeristen naar binnen mogen) ook ín. Ik moet een soort ‘jurk met capuchon aan’.
Er kunnen 3000 Moslims in de moskee bidden. De moskee heeft een grote ruimte voor de mannen. En daarnaast een speciale ruimte voor de vrouwen met tv met beeld van de mannen moskee.

Via Rainbowstreet (waar Peter als cadeautje een mooi Jordanees open tuniek voor me koopt! en ik iets leuks voor Mia en Mirre), lopen we terug naar ‘huis’. Grappig hoe snel je je hotel als thuis betitelt/voelt. Ik zie het maar als positief.

Op straat koopt Peter nog iets grappigs voor de meisjes. Een soort bellenblaas. De verkoper doet het voor. Ik wil het toch even zelf testen. Maar stop bij vergissing het ‘apparaat’ (met de schuim er nog aan) in de beker koffie van de man. Ik lig haast op de grond van het lachen. Ik ben en blijf een chaoot.

Bij een klein winkel/kraampje wil ik iets voor collega’s kopen. De man vraagt aan Peter of ie de film ‘The Pirates of the Carribian’ gezien heeft. Hij vindt Peter op Johnny Depp lijken. Hilariteit alom.
Hij geeft me extra korting (?) en pakt achteren uit z’n winkeltje voor allebei een aardewerken sleutelhanger van ‘The Treasury of Petra’. Lachend nemen we afscheid. ‘Tot mijn volgende film’, zegt Peter.
Achteraf blijkt hetgeen ik gekocht heb niet, zoals ik dacht typisch uit Jordanië te zijn. Maar uit India. Sórry.

Wel tijd voor de laatste echte goede Jordaanse maaltijd. We gaan op de rooftop van een restaurant zitten, waar je ook voor JD3, een Shisha pijp (gearomatiseerde pijptabak) kunt roken. Het is echt niet alleen aan mannen voorbehouden. Naast ons zit een meisje in haar eentje. Er zitten koppeltjes en zelfs vrouwen met hun kinderen.

Wij houden het bij een overvloedig ‘laatste avondmaal’. We bestellen véél te veel. Tabouleh (peterselie met ui en tomaat); Babaganoush (gebrande Aubergine), soms een wat té rokerige smaak; Moutabel (ook van Aubergine, licht pittig); een goed pittige Turkse Salade; en ook de Hummus is lekker scherp. En zoals altijd het Jordaanse brood ‘Manakeesh’.
Het is er goed vertoeven. De aroma die er hangt is heerlijk, er staat een fijn muziekje op.

Een wandelingetje na de maaltijd is echt nodig. Gelukkig zie je letterlijk geen hond op straat hier!? Wel schieten de katten overal op of tussenuit.

Wat je hier nauwelijks ziet, zijn zwervers. Veel mensen (eigenlijk altijd wel mannen) hebben zo in het groot of klein hun handeltje.
Wij zullen morgen onze laatste JD’s gaan opmaken, lopen nu niet te laat terug naar ons Hamoudeh hotel. Nog een lekkere douche (de douche klettert òp de wc én op een losse lamp in een fitting). Je kunt er je kont niet keren.
Het is ook echt een lowbudget stadshotelletje. Dat heeft vaak juist z’n charme.
Bovendien is de eigenaar gisterenavond terug gekomen van een trip die hij met een groep gemaakt had. Ik ken hem van twee jaar geleden, altijd leuk.

Morgenvroeg zullen we nog een mooie moskee flink hoog gelegen op de berg tegenover ons hotel bezoeken.
En dan proberen alles weer in de rugzak(ken) te krijgen.

Ik heb op de valreep een Agaat (steen) gekocht (voor meer innerlijke rust) en een leuke stoffen Bedoeinen maaltijd’mand’. Om te gaan picknicken.
In het winkeltje wordt ie uit het magazijn dat blijkbaar een etage hoger ligt, met een liftje naar beneden gehaald. Grappig.
Ik kan ‘m mooi tussen de grote rugzak en de flyback proppen.

Zó heerlijk dat ik niet met mijn spullen naar de luchthaven hoef te slepen, zoals ‘normaal’. Als we morgen om 12 uur uit moeten checken, kunnen de spullen in de auto gelegd en kunnen we nog tot 15.30 uur wat dingen blijven doen in Amman. De auto moet wel nog naar het verhuurbedrijf terug gebracht. De vlucht zal om 21.15 uur zijn.

Van mij had de vakantie rustig nog even mogen duren. Ik weet nú al dat ik mijn wachtwoord van mijn werkaccount niet meer weet. We zullen het maar als positief beschouwen.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog