Vanochtend had ik de wekker op 07.20 gezet (de tijd waarop de wekker ook altijd staat als ik ga werken), maar ik werd na een goede nachtrust (geen snurker en geen bedelende katers) al vóór de wekker wakker.
Ik was nog niet de kant van Durbar Square op geweest, dus dat was een goed doel voor vanochtend.
Ram (de leeftijdsgenoot van Janneke, die Janneke en ik in Kathmandu ontmoetten in 2006) zal me om 11.30 op komen halen vandaag, om bij hem te gaan lunchen. Hij woont in een buitenwijk van Kathmandu. Zo’n half uur lopen. Hij weet dat ik dat never nooit alleen zou vinden. Ook niet mét een GPS. Daarvoor is t te zeer een wirwar van straatjes.

Maar eerst op naar Durbar Square. De weg hiér naar toe zou ik mét blinddoek om nog kunnen vinden. Ik denk dat dit de route is die ik het vaakst gelopen heb, in Nepal.
In de ochtend is het nog relatief rustig. Hoewel de marktvrouwen hun groentes al mooi uitgestald hebben op de grond. De luiken van de winkeltjes zijn nog veelal dicht.

De eerste verkopers van festival versieringen duiken iets later in de ochtend wel al op. Veel jonge knullen verkopen in bakken, zakken en zakjes, de kleurrijke pigmenten. Vanuit grote fietsmanden worden kleine terra cotta schaaltjes verkocht waar olielampjes van gemaakt worden. Verder zie je overal kisten vol lotusbloemen.
En Afrikaantjes worden overal ijverig aan een draad tot slingers geregen. Om de huizen mee te versieren of om in tempels te offeren.
Naast echte bloemen worden hiervoor ook plastic exemplaren gebruikt.
Het is een lust voor het oog.

Durbar Square is nog rustig, het aantal toeristen is op één hand te tellen. Ik kan er heerlijk even tussen de tempels rondstruinen. De riksharijders met de prachtig versierde rihsha’s, staan op de eerste klanten te wachten.
De markt moet nog opgebouwd.
De renovatie van de door de aardbeving verwoeste gebouwen is nog in volle gang. Overal staan steigers. Veel tempels en panden worden met dikke balken gestut.
Saddhu’s willen vooral niét op de foto.
Mét dat het drukker wordt, loop ik weer langzaam terug naar het hotel.

Het eten bij Ram is écht Nepalees. Heel puur, van verse groenten. Ernaast een eenvoudige, maar heerlijke Dhal Bat en een schaaltje curd. Zijn broer (waarmee Ram de etage huurt) heeft de maaltijd bereid in de tijd dat Ram mij was ophalen.
Zijn zus komt ook nog binnenvallen, met haar dochtertje dat vandaag net drie is geworden. Ik had als dank voor het eten in de supermarkt wat mangosap, Sprite, toffees en Pringles gekocht. Gelukkig had ik in Maastricht wat pakjes potloden ingeslagen (ik sleep die standaard mee in mn dagrugzak, voor ‘you never know’). Zodat ik iets voor de kleine Barscha heb.
Ik maak het bezoek niet té lang, komende week zullen we elkaar nog gaan zien.

Vanmiddag ben ik nogmaals richting Durbar Square gelopen. Vlak voor het grote plein is een kleiner pleintje (het oude gedeelte van Kathmandu is eigenlijk een aaneenschakeling van pleintjes en straatjes, met op iedere hoek wel een tempeltje of stoepaatje), waar op de trappen van een tempel massa’s Yakwollen en Pashmina doeken worden verkocht. Ik had vanochtend foto’s hiervan gemaakt, zodat Janneke van afstand kon uitkiezen. Uiteraard hangen de doeken nu niet meer zoals vanochtend. Maar het lukt me, ze terug te vinden.

Inmiddels is het stukken drukker. Ik moet me werkelijk een weg banen door de menigte om terug in Thamel te komen. Niti, de eigenaresse van het hotel had dit al aangekondigd. ‘Iedereen’ is inkopen aan het doen voor het festival. En het festival zal 5 dagen duren!

In het hotel, waar ik tot nu toe min of meer de enige gast was, is het als ik ‘thuis’ kom, ook opeens vol. Een groep jonge Russen, die erg luidruchtig en erg aanwezig zijn. Mijn kamer ligt gelukkig op het eind van de gang.
Ik loop nu maar even richting centrale ruimte waar wifi-bereik is. Ik hoor even niemand, ze zullen eten zijn. Het internet was direct een stuk langzamer met zoveel gebruikers. Dus maar vlug de foto’s gaan uploaden.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog