(Bijna) laatste dag. Zo onwerkelijk
India, Karol Bagh Tehsil
Omdat ik vanochtend mijn verslag verstuurd had, kan ik op de 20e november geen tweede verhaal schrijven. Dat zijn de regels van Pindat.
Ik ga dus mijn belevenissen van zondag kort opschrijven. En voeg morgen eraan toe.
Ik ben vanochtend voor mijn doen vrij laat gaan ontbijten.
Onder ‘mijn’ rooftop is een soort platform opgebouwd. Er staan fotografen en (naar mijn idee) een televisieploeg klaar.
Het zal een politieke happening worden. Ik ga er niet op wachten. In het algemeen probeer ik in India/Nepal ook altijd (letterlijk) ver van politieke activiteiten/demonstraties weg te blijven. Je weet nooit waar emoties toe kunnen leiden.
Ik kom langzaam tot actie. Ik neem een metro naar het Lodhi Art district. Ik had een item/opname hierover laatst bij 3-op-reis voorbij zien komen en had het direct in mijn vakantie notitieboekje opgeschreven bij het to-do-lijstje.
Bij de metro word ik twee van de drie keer extra gecontroleerd. Tassen moeten altijd door de scan en je wordt zelf ook gecontroleerd met een detector. En/of gefouilleerd. Bij mij was het nagelschaartje in mijn handtas gezien. Er wordt goed opgelet dus, door het personeel. Maar, ik hoef het gelukkig niet in te leveren.
Ik geloof ook niet dat ik hiermee een aanslag zou kunnen plegen. Maar eigenlijk is het wel een veilig idee dát ze deze controle doen. In het groentemarktje vlakbij mijn hotel is ooit vlak nadat ik er nog overheen gelopen had, een aanslag gepleegd met best veel doden.
Maar, op de verkoudheid na, heb ik vandaag een zorgeloze en weer erg inspirerende dag.
Lodhi district staat bekend om zijn maatschappij kritische muurschilderingen. Klimaatverandering, vrouwen/mensenrechten, terugdringen van de natuur, industrialisatie en massaproductie en hiermee het verliezen van een eigen identiteit, de brug slaan tussen mensen/culturen. Taalbarrières overwinnen. Balans en vrede vinden in de huidige wereld. Gemaakt door een 15-tal internationale kunstenaars.
Er zou ook een mural zijn om acceptatie van de LHBTI-gemeenschap te bevorderen. Maar net dié kan ik niet vinden. Ik vraag het aan wat voorbijgangers. Die zegt het niets. Een iets oudere heer reageert met:’ ‘Die’ hebben we hier ‘in this country’ niet’!?! Alleszeggend.
In de metro had ik gezien dat ik vanuit Lodhi district al halfweg naar de Qutab Minar ben. Deze plek had ik eerdere reizen al vaker op het programma staan. Maar ik vond het als puntje bij paaltje kwam, altijd toch te ver (16 km van Paharganj). Nu doé ik het. De metro is hier ook ideaal voor, het gaat snel en is super goedkoop. Vanuit het metro station nog effe een klein stukje tuctuc en dan sta ik voor het complex.
Er staan enorme rijen (het is zondag?) voor de ticket balies, maar dit zijn voor 99% locals. Voor foreigners is gelukkig een aparte rij. ‘Wij’ betalen dan ook wel flink meer (600 roepies). Maar ik dacht dat het echt alleen om een minaret (van dan wel 73 meter hoog; gebouwd in 1193) zou gaan. Maar op het terrein staan diverse monumenten (een moskee, tombes) van het Delhi Sultanaat. In een mooi parkachtig terrein. Dus toch echt wel de moeite waard.
Ook hier weer de eekhoorntjes. Ik ben echt fan van ze. En in de lucht, naast opstijgende of landende vliegtuigen, weer rondzwevende roofvogels. Ik moet het antwoord schuldig blijven welke soort, maar het geeft een bijzondere sfeer aan het geheel.
‘s Avonds eet ik Spinach Mushroom Cheese Momo’s (letterlijk en figuurlijk een hele mond vol), met een glas vers Ananas sap erbij. Onder me zie ik een optocht Krishnavierders voorbij trekken. Deels op twee karren, deels te voet. Peter reageert al met: ’India, 365 dagen feest’, als ik een filmpje opstuur.
Het is ook een feest om na het eten even los te gaan met shoppen. Ik heb vooraf een lijstje gemaakt, dat ik al aardig heb kunnen afvinken.
Ditmaal geen bruiloft in het straatje (met de nodige decibellen tot laat in de avond), maar een nachtelijke buren(?)ruzie. Het gaat behoorlijk te keer. Mijn kamer ligt echt niet gunstig. Maar het zij zo.
Nu dus échte de laatste dag. Morgen vlieg ik om 11.30 uur, Indiase tijd. Enorm onwerkelijk.
Vanochtend loop ik richting railway station New Delhi, om na hier wat rondgeneusd te hebben, de metro die hier achter ligt te nemen naar Old Delhi. Ik stap bewust 1 halte later uit (ik moet op een gegeven moment ergens het spoor over, of eigenlijk een spoor of 8. Ik concentreer me ten uiterste, ik ben hier niet mee opgegroeid; in Nederland zou je de krant hiermee halen) om vandaar uit terug te lopen naar Chandi Chowk. De bekende winkelwijk van de Indiërs, met de kleine steegjes, waar het krioelt van de mensen. Maar het is er heel authentiek (wedding materialen, engelse boeken, metaalzaakjes, alles op thema).
Ik bezoek de Spice Market. Waar werkelijk iédereen loopt te hoesten van de intense geur van de specerijen. Het valt hier niet op dat ik verkouden bent. Misschien komt het er zelfs wel wat van los!?
Het is hier een bizarre bedrijvigheid van mannen, die op en af lopen met builen, dozen, jute zakken op hun nek of op lange karren.
Ik loop ook nog even naar de Jama Masjid, de grote Moskee. Ik dacht dat als ik mijn armen met een sjaal bedekte, dat dat voldoende zou zijn. Maar ik moet 50 roepie betalen (naast de entree van 600 roepies), voor een soort overjurk met lange mouwen. Geen foto dus, haha.
Ik loop het stuk naar het hotel helemaal terug, het blijkt dichterbij te zijn dan ik dacht.
Onderweg veel Indiase Electricteitskabels, die met tientallen bij elkaar hangen, soms extreem laag. Een ‘elektricien’ is aan t werk eraan.
Ik probeer nog wat souveniers te scoren, wat aardig goed lukt. Ik mag twee tassen (elk 23 kg) inchecken. Ik profiteer hiervan. Het is wel nog even zaak om het vliegveld te bereiken, maar dat zie ik morgen.
Het avontuur zit erop. Ik moet zeggen: ik heb er maanden ontzettend naar uit gekeken. Eigenlijk al vanaf de Covid tijd. Hier in Delhi lopen wat meer mensen met mondkapjes. Vooral ook de Japanse toeristen. Ik zet zelf in de metro ook even eentje op, maar dat is meer omdat ik zélf hoest. Hopelijk is dit morgen tijdens het vliegen al minder. Ik stop een hele partij Strepsils in mijn handbagage. En slik nog even Anti Grippine, om in ieder geval geen verhoging te hebben.
Ik heb gelukkig alles wat ik wilde, kunnen doen. Alleen mijn traditionele bezoek aan de bioscoop heb ik overgeslagen.
Maar. Ik kan terug kijken op een meer dan fantastische tijd!! De verwachtingen waren hoog gespannen. Nou, mijn droomreis is uitgekomen! Er waren nog erg weinig toeristen, wat het ook wel extra charmant maakte.
Ik kom dinsdag avond, als het goed is, om 20.10 uur op Schiphol aan. Woensdag is mijn gebruikelijke vrije dag. Donderdag weer aan het werk. Heel maf idee.
Maar, je kunt niet zeggen, dat ik niet ‘even’ afstand heb genomen!
Jullie allemaal bedankt voor het mee reizen!
Tot volgende keer
Ik ga dus mijn belevenissen van zondag kort opschrijven. En voeg morgen eraan toe.
Ik ben vanochtend voor mijn doen vrij laat gaan ontbijten.
Onder ‘mijn’ rooftop is een soort platform opgebouwd. Er staan fotografen en (naar mijn idee) een televisieploeg klaar.
Het zal een politieke happening worden. Ik ga er niet op wachten. In het algemeen probeer ik in India/Nepal ook altijd (letterlijk) ver van politieke activiteiten/demonstraties weg te blijven. Je weet nooit waar emoties toe kunnen leiden.
Ik kom langzaam tot actie. Ik neem een metro naar het Lodhi Art district. Ik had een item/opname hierover laatst bij 3-op-reis voorbij zien komen en had het direct in mijn vakantie notitieboekje opgeschreven bij het to-do-lijstje.
Bij de metro word ik twee van de drie keer extra gecontroleerd. Tassen moeten altijd door de scan en je wordt zelf ook gecontroleerd met een detector. En/of gefouilleerd. Bij mij was het nagelschaartje in mijn handtas gezien. Er wordt goed opgelet dus, door het personeel. Maar, ik hoef het gelukkig niet in te leveren.
Ik geloof ook niet dat ik hiermee een aanslag zou kunnen plegen. Maar eigenlijk is het wel een veilig idee dát ze deze controle doen. In het groentemarktje vlakbij mijn hotel is ooit vlak nadat ik er nog overheen gelopen had, een aanslag gepleegd met best veel doden.
Maar, op de verkoudheid na, heb ik vandaag een zorgeloze en weer erg inspirerende dag.
Lodhi district staat bekend om zijn maatschappij kritische muurschilderingen. Klimaatverandering, vrouwen/mensenrechten, terugdringen van de natuur, industrialisatie en massaproductie en hiermee het verliezen van een eigen identiteit, de brug slaan tussen mensen/culturen. Taalbarrières overwinnen. Balans en vrede vinden in de huidige wereld. Gemaakt door een 15-tal internationale kunstenaars.
Er zou ook een mural zijn om acceptatie van de LHBTI-gemeenschap te bevorderen. Maar net dié kan ik niet vinden. Ik vraag het aan wat voorbijgangers. Die zegt het niets. Een iets oudere heer reageert met:’ ‘Die’ hebben we hier ‘in this country’ niet’!?! Alleszeggend.
In de metro had ik gezien dat ik vanuit Lodhi district al halfweg naar de Qutab Minar ben. Deze plek had ik eerdere reizen al vaker op het programma staan. Maar ik vond het als puntje bij paaltje kwam, altijd toch te ver (16 km van Paharganj). Nu doé ik het. De metro is hier ook ideaal voor, het gaat snel en is super goedkoop. Vanuit het metro station nog effe een klein stukje tuctuc en dan sta ik voor het complex.
Er staan enorme rijen (het is zondag?) voor de ticket balies, maar dit zijn voor 99% locals. Voor foreigners is gelukkig een aparte rij. ‘Wij’ betalen dan ook wel flink meer (600 roepies). Maar ik dacht dat het echt alleen om een minaret (van dan wel 73 meter hoog; gebouwd in 1193) zou gaan. Maar op het terrein staan diverse monumenten (een moskee, tombes) van het Delhi Sultanaat. In een mooi parkachtig terrein. Dus toch echt wel de moeite waard.
Ook hier weer de eekhoorntjes. Ik ben echt fan van ze. En in de lucht, naast opstijgende of landende vliegtuigen, weer rondzwevende roofvogels. Ik moet het antwoord schuldig blijven welke soort, maar het geeft een bijzondere sfeer aan het geheel.
‘s Avonds eet ik Spinach Mushroom Cheese Momo’s (letterlijk en figuurlijk een hele mond vol), met een glas vers Ananas sap erbij. Onder me zie ik een optocht Krishnavierders voorbij trekken. Deels op twee karren, deels te voet. Peter reageert al met: ’India, 365 dagen feest’, als ik een filmpje opstuur.
Het is ook een feest om na het eten even los te gaan met shoppen. Ik heb vooraf een lijstje gemaakt, dat ik al aardig heb kunnen afvinken.
Ditmaal geen bruiloft in het straatje (met de nodige decibellen tot laat in de avond), maar een nachtelijke buren(?)ruzie. Het gaat behoorlijk te keer. Mijn kamer ligt echt niet gunstig. Maar het zij zo.
Nu dus échte de laatste dag. Morgen vlieg ik om 11.30 uur, Indiase tijd. Enorm onwerkelijk.
Vanochtend loop ik richting railway station New Delhi, om na hier wat rondgeneusd te hebben, de metro die hier achter ligt te nemen naar Old Delhi. Ik stap bewust 1 halte later uit (ik moet op een gegeven moment ergens het spoor over, of eigenlijk een spoor of 8. Ik concentreer me ten uiterste, ik ben hier niet mee opgegroeid; in Nederland zou je de krant hiermee halen) om vandaar uit terug te lopen naar Chandi Chowk. De bekende winkelwijk van de Indiërs, met de kleine steegjes, waar het krioelt van de mensen. Maar het is er heel authentiek (wedding materialen, engelse boeken, metaalzaakjes, alles op thema).
Ik bezoek de Spice Market. Waar werkelijk iédereen loopt te hoesten van de intense geur van de specerijen. Het valt hier niet op dat ik verkouden bent. Misschien komt het er zelfs wel wat van los!?
Het is hier een bizarre bedrijvigheid van mannen, die op en af lopen met builen, dozen, jute zakken op hun nek of op lange karren.
Ik loop ook nog even naar de Jama Masjid, de grote Moskee. Ik dacht dat als ik mijn armen met een sjaal bedekte, dat dat voldoende zou zijn. Maar ik moet 50 roepie betalen (naast de entree van 600 roepies), voor een soort overjurk met lange mouwen. Geen foto dus, haha.
Ik loop het stuk naar het hotel helemaal terug, het blijkt dichterbij te zijn dan ik dacht.
Onderweg veel Indiase Electricteitskabels, die met tientallen bij elkaar hangen, soms extreem laag. Een ‘elektricien’ is aan t werk eraan.
Ik probeer nog wat souveniers te scoren, wat aardig goed lukt. Ik mag twee tassen (elk 23 kg) inchecken. Ik profiteer hiervan. Het is wel nog even zaak om het vliegveld te bereiken, maar dat zie ik morgen.
Het avontuur zit erop. Ik moet zeggen: ik heb er maanden ontzettend naar uit gekeken. Eigenlijk al vanaf de Covid tijd. Hier in Delhi lopen wat meer mensen met mondkapjes. Vooral ook de Japanse toeristen. Ik zet zelf in de metro ook even eentje op, maar dat is meer omdat ik zélf hoest. Hopelijk is dit morgen tijdens het vliegen al minder. Ik stop een hele partij Strepsils in mijn handbagage. En slik nog even Anti Grippine, om in ieder geval geen verhoging te hebben.
Ik heb gelukkig alles wat ik wilde, kunnen doen. Alleen mijn traditionele bezoek aan de bioscoop heb ik overgeslagen.
Maar. Ik kan terug kijken op een meer dan fantastische tijd!! De verwachtingen waren hoog gespannen. Nou, mijn droomreis is uitgekomen! Er waren nog erg weinig toeristen, wat het ook wel extra charmant maakte.
Ik kom dinsdag avond, als het goed is, om 20.10 uur op Schiphol aan. Woensdag is mijn gebruikelijke vrije dag. Donderdag weer aan het werk. Heel maf idee.
Maar, je kunt niet zeggen, dat ik niet ‘even’ afstand heb genomen!
Jullie allemaal bedankt voor het mee reizen!
Tot volgende keer
Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog
Al 6 reacties bij dit reisverslag
Safe trip home. Dankjewel dat je ons deelgenoot hebt gemaakt van je mooie reis. Tot donderdag.
Bianca 2022-11-21 18:38:52
Goeie thuisreis!
Mirjam 2022-11-21 18:44:23
Wat mooi om weer mee te mogen reizen op jouw avontuurlijke tocht. Nu geen kleuren meer,geen aparte mensen,geen belevenissen,geen warmte. Terug naar het alledaagse. Een heel goede terugvlucht en een snel gewenningsproces in Nederland. Groetjes
Jeanne 2022-11-21 19:29:02
Zo bijzonder dat we mochten meereizen en genieten van de talrijke plaatjes. Dank ! Hele goeie reis en wees voorzichtig. Maar dat is jevtoevertrouwd. Nog Ff bijkomen voor je het werk weer instapt.
Helma 2022-11-21 21:40:08
Dankjewel dat ik hiervan mocht genieten. Ik wens je een rustige terugreis.
Marion 2022-11-21 23:52:42
Ik heb echt genoten van je reis Yvonne, bedankt dat ik dit mocht meebeleven via de heerlijke verhalen en prachtige foto's. Je bent inmiddels weer veilig thuis. Succes met wennen en ik hoop veel plezier met werken.
Lianne 2022-11-23 13:58:23
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
