Vandaag (4 oktober) dan toch eindelijk dé vertrekdag.
Na een heerlijk feestmaal een beetje op tijd het bed in gegaan gisterenavond, de wekker stond op 03.30 uur.
Om 4.15 uur komt Peter voorrijden met de Greenwheels en in het donker rijden we naar Zaventem. Waar Peter nog een extra verjaardagszoen krijgt en weer naar Maastricht vertrekt.

Ik heb thuis online al ingecheckt en mijn stoel (aan het gangpad) gekozen, zodat ik tijdens de vlucht zonder iemand te storen af en toe wat kan rond lopen. Maar, er valt niemand te storen. Ik heb zowaar 4 stoelen voor mij alleen. Ik hoor al iemand zeggen:’lucky one’. Ja, zo voel ik me ook. Ik kan languit wat slaap inhalen.
Voor ik het weet wordt de landing dan ook al ingezet. Ik heb in Doha (Qatar) een tussenstop van zo’n 4 en half uur.

Maar, er is free internet. Dus ik krijg mijn tijd wel om.
Het laatste stuk is nog een vlucht van ruim 7 uur. Ik zit naast een gezellig, ouder Canadees echtpaar. Maar eigenlijk val ik ook nu al snel in slaap. Deels slapend, deels etend, deels lezend of wat film kijkend, vliegt de tijd letterlijk voorbij.

Ook de afhandeling bij de douane gaat vliegensvlug. En als ik dan ook nog voor een habbekrats in een bus kan springen richting oude stad, is het geluk compleet. Het is inderdaad my lucky day, ware het niet dat het al de 5e is.

Maar, ik bén in Hanoi. Waar ik nog een 5 tal uren heb, alvorens mijn trein richting Centraal Vietnam zal vertrekken.
Ik vind dat ik het verstandig, slim aan pak. Ik boek voor een aantal uren in bij het Hanoi Amazing Hostel een plek. Ik krijg een, welkomsdrankje en kan mijn grote backpack in een kluis gooien. Heb internet en een relax hoek, waar ik onder het relaxen (in mijn geval even dit verslag schrijven) de telefoon en camera oplaad.

Maar natuurlijk ook even een eerste indruk van Hanoi, Old Quarter op doen.
Wat me van deze twee uur het meeste bij is gebleven is wel het gebrek aan kennis van de Engelse taal, ook bij de jeugd.
Dat wordt dus drommels goed op letten hoe ik waar kom. En beter nog, hoe ik weer terúg kom.
Niet dus.......het visitekaartje van het hostel is mijn redding. Uiteindelijk beland ik (het is héus!), bij een jongen van een jaar of 24 achter op zijn brommer. Door het verkeer van Hanoi, de paar (drukke) straten van Hanoi nemend, die ik uit de richting gelopen was (zeg dus maar hopeloos verdwaald) naar mijn hostel. Dat is dan ook direct het tweede dat opvalt: de hoeveelheid brommers.
Wat een begin van mijn vakantie! En ik heb zelfs het bekende spoortje dat tussen de huizenblokken doorloopt, al geschoten. Letterlijk en figuurlijk. De eerste foto’s staan op mijn camera.

Ik heb nu nog een uurtje, voor ik naar het station slenter. Dit is (als ik goed loop) een kwartier lopen. Met bagage. Maar de treinreis zal meer dan 17 uur duren, dus dan is wat beweging vooraf wel lekker.
Ik vertrek om 14.30 uur. Dus ik kan dan nog zo’n drie en half uur tijdens de reis naar buiten kijken. Leuk.
Het zal rond 18 uur donker zijn, schat ik in. Ik heb een plek in de sleeper-coupé. Ik denk dat ik snel in slaap zal vallen.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog