Vandaag is het dan toch gelukt om ‘vroeg op te staan. Direct als de wekker om 06.30 uur gaat, spring ik eruit. Verwachtingsvol voor deze nieuwe dag.
Eerder opstaan zou geen zin hebben. Het Registanplein gaat pas om 07 uur open. Althans, dat meende ik gelezen te hebben, toen ik gisteren bij de ticket-office ging kijken.

Het blijkt pas om 08 uur te zijn. Ik zet mijn onderhandelings skills in, om toch al ‘binnen’ te mogen.
In een mooi ochtendlicht, kan ik (dus) al ruim een half uur, met een handje vol andere gelukkigen rondstruinen.
Er zijn ook al twee fotoshoots bezig, daar betaal je grof voor!? Ik had eerder op Facebooks wat foto’s van zo’n semi-professionele shoot voorbij zien komen. Ik vroeg toe telkens af, hoe het mogelijk was dat de ‘modellen’ kleding hadden, doe zó perfect afgestemd was op de architectuur. Je schijnt het ‘gewoon’ ter plekke te kunnen huren.

Ik zal toch even wat meer uitleg geven over Registan, dat ook een UNESCO Werelderfgoed status heeft.
Dit complex in het centrum van de oude stad is het grootste plein van Uzbekistan. Het wordt omringd door drie grote Madrassa’s (islamitische scholen) die vanuit overal in de stad te zien zijn. Alle drie hebben ze een eigen, uniek ontwerp van mozaïektegels met opvallende details aan de buiten- en binnenkant. Registan vormt het symbool can de legendarische Zijderoute. Het fungeerde als kruispunt op deze historische handelsweg die eeuwenlang met Europa en het Midden Oosten verbond. Mogelijk is Marco Polo zelfs in Samarkand geweest.

De naam ‘Registan’ komt uit het Iraans en betekent: ‘zanderig plaats’. In vroeger tijden bevond zich op deze plek een marktplein in een woestijnachtige omgeving.
De oudste van de drie Madrassa’s is gebouwd door Ulug Beg, de kleinzoon van krijgsheer Timoer Lenk (hier kom ik nog op terug) in de 15e eeuw. Hij wilde van Samarkand vooral een intellectueel centrum van wetenschap maken.

In de Tilla-KaribMadrassa (de Vergulde Madrassa) uit de 17e eeuw, heeft een koepel die van binnen een kleurenpallet heeft van fel blauwe mozaïek en bladgoud, in prachtige geometrische, perfecte cirkelvormen. Ik krijg pijn in mijn nek van het naar boven kijken.
Tegenwoordig dient deze Madrassa als vrijdagsmoskee voor de inwoners van Samarkand.

De derde Madrassa, de Sherdor Madrassa (de leeuwendrager). Je ziet hier aan de buitenkant kleurige, ook weer met goud versierde, mythologische fabeldieren. Dit is een slimme kunstgreep. Want in de islam mag je geen (echte) levende wezens afbeelden.

In het begin loop ik (ik besef dat ik er ‘illegaal’ ben) heel bescheiden rond. Ik durf mijn ‘echte’ camera met grote lens nauwelijks te gebruiken. Als je een ticket koopt, betaal je daar 2 euro extra voor. Maar aldoende word ik zelfverzekerder en schiet er lustig op los. Ik denk: ‘zolang ze me laten, kan ik mijn gang gaan’. Ik ga zelfs deuren naar binnenplaatsen door. Omringd door stilte.
Een kwartier voor acht, neem ik echter geen risico meer om alsnog naar de ticket office te worden gestuurd.
Ik loop richting hotelletje, waar ze al druk bezig zijn met het klaar zetten van het ontbijt.

Het ontbijt is zéér uitgebreid.
De vrouw uit de keuken komt me zelfs een bordje warme pap brengen. Ik moet heel ver terug in de tijd (55 jaar?) eer ik dát gegeten heb.
Het is erg zoet, dit gaat ‘m niet echt worden. Ik schuif ‘t bord door naar de andere gast, die ook net aan tafel komt. Een boomlange man, die kan het goed gebruiken.

Ik neem wel mijn kleine mokkagebakje (!!) en ook yoghurt met honing, brood met kaas, tomaat en komkommer. En ei, gekookt. Ook wel weer ‘ns lekker na alle vet gebakken roer eieren van afgelopen week.
Die me overigens wel de energie gaven de vele kilometers te lopen. En ook dié smaakte goed hoorI
Een ingepakt stukje chocola en een cakeje dat ik een servetje rol, neem ik mee voor dadelijk onderweg.

Naast deze luxe, is het toiletpapier dan weer van ongekende hardheid. Het lijkt echt wel schuurpapier. Ik ben dus helemaal blij dat ik eigen toiletpapier in mijn rugzak heb.
Ik kom trouwens in diverse vakjes van deze grote backpack pakjes papieren zakdoekjes tegen. Ze blijven overal tevoorschijn komen. Waarschijnlijk ook nog van een vorige reis.

Totaal overbodig, was ik geneigd te denken.
Maar ik loop toch al een paar dagen met een flinke snotneus rond (zonder me overigens ziek te voelen). Ongemerkt gebruik ik op het moment dus toch het ene na het andere pakje van mijn grote verzameling zakdoekjes.
Ik had ook een buisje vitamine-C bruistabletten in de toilettas gegooid. Vooruitziende blik?

Ik doe even snel een handwasje (de reiskleding van gisteren).
Er zit een schattig badkuipje in mijn badkamer. Maar er zit geen stop bij!??
Ik stop maar ff een (die moet ook gewassen) londerbroek zo stevig mogelijk in de afvoer.

Een nieuw, schoon begin.
Hoewel ik al vrij snel zie, dat mijn net nieuw gekochte blousje vol zonnebrandvlekken blijft zitten. Hopelijk gaat dit thuis in de wasmachine er wel uit.

Ik loop heel doelbewust op mijn Maps.me naar
Shah-i-Zinda (‘de levende koning’) maar het is een necropolis, een heilge stad. Met allemaal mausoleums.
Vanaf de 11e eeuw wilden de edelen hier graag begraven worden. Zo groeide de blauwe dodenstad (50 tinten blauw!!) bij elke dode rijkaard.
De dodenstad is geweldig mooi. Vanaf de ingang loopt een smalle weg trapsgewijs de heuvel op. Waarlangs zich schilderachtige gevels bevinden.
Het bijzondere is, dat je op de hellingen rond de Shah-i-Zinda ook de hedendaagse begraafplaats vindt. Als taxi’s er voorbij rijden, zetten ze uit respect hun radio even uit.

Het is er vrij druk, ik ben er denkelijk net iéts te laat. Maar zo vind ik wel af en toe iemand om me poserend voor deze pracht en praal op de foto te zetten.

Als ik op de terugweg de trap weer af loop en een iets hoger gelegen plateautje vanaf de trap op wil klimmen, om een foto te maken van de Registan monumenten van bovenaf gezien; laat de tegel van het plateautje waaraan ik me naar boven had willen trekken los. Ik donder terug de trap op (zo’n twee meter) naar beneden. Een flinke smak. Mijn hoofd wordt beschermd door een dik jeans stoffen hoedje. Maar ik vang me op met mijn hand, die flink gekneusd raakt. Dit had veel erger kunnen aflopen. Het is ook opeens nog stiller rondom me. Ik word van alle kanten aangestaard. Een aantal mensen van de groep Belgen die ik hier wéér tegen kwam, komen even polsen (wel héél letterlijk) hoe t gaat. Dat is dan toch even fijn.

Gelukkig voel/vermoed ik geen breuk. Ik kan mijn vingers en pols nog bewegen, draaien. Maar naarmate de dag vordert, neemt de pijn wel toe. En het is ook gewoon onhandig. Een dop van een flesje halen lukt nauwelijks. Mijn beursje uit mijn tas halen ook niet. Maar dat kan gunstig zijn. Maak ik ook minder geld op.

Ik kan mezelf wel verfoeien. Anderzijds is het ook gewoon dikke pech.

Ik blijf wel gewoon mijn ding doen. Ik breng een bezoek aan een echt heel boeiende en leuke bazaar. Waar ik nu wel de producten uitgebreid uitgestald zie. Die ik in Bukhara mistte.
Het is een deels overdekte markt, waar de inwoners van de staf hun groenten, fruit, levensmiddelen komen inslaan.
Noten, snoep, noga de typische Uzbeekse (klei oven) broden, specerijen, zelfs vogelzaad.

Maar ik kies voor een ‘echte Plov (Pilav), met lamsvlees. Met een wortelsalade.

Samarkand is de stad van de nationale held Timoer Lenk. Een Ventraal-Aziatische veroveraar uit de 14e eeuw van het kaliber als Dzjengis Khan en Alexander de Grote. Toen alle Sovjetstandbeelden in Uzbekistan werden weggehaald, kwam er steevast eentje van Timoer als vervanger.
Alles in Samarkand moest volgens Timoer het mooiste, het beste en het grootste zijn.

Ik bezoek zijn Mausoleum (ook hier veel bladgoud) en ga morgen de Bibi Khanum moskee bezoeken. Die Timoer ter ere van zijn favoriete vrouw liet bouwen.

Morgen is het weer niet zo denderend voorspeld. Ik zal niet heel veel gaan doen. Lekker een beetje een pas op de plaats. Dat geeft mijn hand ook wat rust.

Ik hoop dat de eigenaar van het hotel op een bericht van mij (via Booking dot com) reageert. Ik wil de dagtrip naar Tadjikistan regelen. Maar ik hoorde vanavond een Duitse vrouw die dit ook wilde afspreken met haar (vaste?) taxi chauffeur. Zij ving bot!??

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog