Inmiddels zitten we al een uur of 10 op Catba eiland. Vanmorgen zijn we hier om 07.30 uur aangekomen na een rit in de sleeperbus van zelfs ruim 12 uur. Maar, ik heb werkelijk lang geslapen tijdens de reis (weer van die lekkere ligstoelen). Ik had het ook wel nodig. Na de drie dagen (achter) op de motor was ik opeens doodmoe. Ik denk, dat ik het onbewust toch wel een beetje spannend heb gevonden of de tour (terwijl ie echt gewéldig was) goed (lees veilig in het verkeer) zou gaan. En dat ik dat opeens toe liet.
Ik was zelfs zó moe, dat het blog schrijven niet meer lukte. En ach, het is geen heilig moeten. Het is en blijft vakantie. Ik zal eraan denken, Noël. Ik heb tijdens de tocht vaker aan Noël moeten denken. Hij heeft de tocht voor de Covid zélf al ‘ns gereden. En had me ervoor aangestoken. We kunnen elkaar goed ‘gek’ maken, met reiservaringen/plannen.

Hoewel soms wat spannend, het was werkelijk de mooiste Azië(actieve) ervaring die ik beleefd heb. Uiteraard waren de gemaakte trekkings in Nepal, Myanmar en Ladakh ook telkens indrukwekkend. Maar op een of andere manier had dit iets extra’s.

Maar goed, nog even terug naar gisterenochtend.
We waren extra vroeg opgestaan om naar de zondagmarkt te gaan waar Meo Vac om bekend staat. Van heinde en ver komen de bergvolkeren hier op af. Dat maakt ‘m ook zo bijzonder. De diverse stammen dragen hun eigen kledij. Een bonte mengeling van kleuren en patronen dus.
En een veelheid aan koopwaar. Van groentes, fruit, tot (krijsende) varkens, geiten, eenden en kippen, honden en katjes. Van kleding tot technische en huishoudelijke producten. Je kijkt je ogen uit. Maar we ‘moeten’ natuurlijk ook de motor op.
We ontbijten dus nog even met pancakes.

En dan vertrekken we in de mist (als we wat hoger komen, want in het stadje was het zelfs zonnig). Die mist geeft het rijden weer een andere dimensie, sfeer. En uiteindelijk wordt het best nog lekker weer en zelfs warm. Maar op de motor bewijst de fleece nog altijd goede diensten. Zeker omdat er ook een binnenzakje in zit voor de mobiel. Ik draag ‘m wel aan een koord om mijn nek (ideaal om al rijdend foto’s te maken). Maar soms stop ik ‘m toch even weg. Een val zal ie mogelijk niet overleven (erg hè, dat ik dan ten eerste aan de telefoon denk!).

Op een gegeven moment halen we een man in, op een scooter. Hij heeft achterop een grote mand gebonden met hierin een varkentje. Op de markt liep diezelfde man ‘t varkentje aan een touw mee te trekken.
De weg heeft die derde dag wat steilere afgronden. Maar ‘onze’ jongens rijden echt zorgvuldig, hoewel nu soms wel wat boven de 50. Maar ze nemen absoluut hun verantwoordelijkheid.
We halen geregeld auto’s, busjes en zeker vrachtagens in. Door het sterke stijgen en het vele bochtenwerk, kunnen deze voertuigen gewoon niet harder. En ‘moeten’ we wel.
Vandaag voor het eerst ook wat minder goede wegen en wegwerkzaamheden. Op een gegeven moment moeten we zelfs een tijdje wachten tot een buldozer van een grote berg zand een weg heeft gemaakt. Dan is een motor ook handiger dan een auto. Je kunt er eerder langs.

Een aantal maanden geleden had ik een tijdje last van mijn liezen en heup. Gelukkig is dat helemaal weer goed gekomen. Zeker met het vele op en afstappen van de motor. En het meebewegen mét de motor en het jezelf tegenhouden als de motor steil naar beneden gaat.

Als ik jeuk onder mijn helm krijg, mediteer dat ik zo’n beetje ‘weg’. Komen mijn ontspannings’lessen’, die ik op mijn werk geef, me nog goed van pas.

Op een gegeven moment buigen de motoren af van de ‘grote’ weg en rijden we door een nog kleiner gehuchtje. Zó leuk. Het plattelandsleven te zien.
Sowieso veel mensen langs de weg gezien. Ook als we een ‘break’ hadden. Van een trotse oma met haar kleinkind (gedeelde trots), tot af en toe een man met baret (toch uit de ‘Franse tijd’ overgehouden?!? Vrouwen die teentjes knoflook op grote doeken langs de weg te drogen leggen. Veel kindjes die spelen (elastieken zie ik geregeld (weemoed in mijn hart); en jongetjes die katapult schieten of kaarten en voetballen). Of die meehelpen op het land. Ik vrees dat niet alle kinderen hier naar school gaan.

Ook ontbreken de honden uiteraard niet. Maar ze zijn niet agressief hier in Vietnam.
Af en toe zie ik een grote vlinder ‘zweven’. We zullen er hier op Catba op de jungletocht meer gaan zien.
We nemen weer een goddelijke lunch. Ik word er uitgenodigd om in een massagestoel plaats te nemen. Hellup. Dit is zó intensief. Alsof er een kudde olifanten over mijn rug loopt. Ik gil het uit (van pijn én van de lach). Maar het zal ook wel weer goed zijn, na zo’n dagen op de motor,

Maar, het zit er dus op. We nemen afscheid van de boys. Geven een goede fooi voor de gezelligheid en het ons veilig door de bergen loodsen. We zullen zo’n 400 kilometer gereden hebben. De grootste hoogte van zo’n 1500 meter. Dat viel eigenlijk nog wel mee. Maar wel veel stijgen, dalen.

Het is heel vreemd om hier vandaag opeens in de zee te zwemmen, na het avontuur van afgelopen dagen. Het voelt een beetje als een rollercoaster.
Maar, we hebben er vandaag een echte rustdag van gemaakt. Bovendien zullen we hier minimaal 4 nachten gaan slapen.
Tot nu toe hadden hebben we in 7 dagen tijd, 4 hotels. Dus telkens in- en weer uitpakken. Nu kunnen we ons even echt gaan settlen. Ik hang dan ook de foto’s van de kids en kleinkids op.

We hebben een fijn hotel, een grote kamer, met (vanaf de 7e verdieping) uitzicht op de baai.
We maken er een sport van om geregeld de trap te nemen (de stappenteller voeden), zeker naar beneden. Soms pakken ff de lift.

We hebben nog geen warm water (douche). Wel hebben we hier een bad, ideaal dus om ‘even’ de was van een hele week in te doen. Het hangt inmiddels op de rooftop te drogen.
Met het koude water (ook de zee was trouwens niet warm te noemen) zal het wel goed komen. Hoewel de mensen van het hotel werkelijk geen woord engels spreken. Dus hoe maak je dingen duidelijk!?
Ik ben de vertaal app op mijn mobiel maar aan het gebruiken. Verder praat de oudere eigenaresse constant ‘gewoon’ enthousiast Vietnamees tegen me, met veel gelach. Echt schattig. Ze kan trouwens fantastisch koken.

Vandaag was het nog niet zonnig (wel droog). Morgen (en de dagen erna) wordt goed weer voorspeld.
En, gaan we een boottocht, met kajakken en zwemmen doen! Perfect dus.
Maar niet te laat naar bed vanavond.
Qua verkeer is Catba relatief héél rustig. Maar er wordt buiten, ontzettend vals live gezongen. Ben benieuwd hoelang dat nog doorgaat!? Maar het is part of the game. En heeft ook wel z’n charme

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog