Vannacht was het rond de homestay werkelijk een kakofonie aan geluiden. Niet eens persé vervelend. Ik kon er eigenlijk wel van genieten. Het maakt zó duidelijk en tastbaar dat je in een andere wereld zit.
Die lieve katten in het steegje achter het hotel, van gisterenavond, ontpopten zich als heuse hormoonballen en/of territorium verdedigers.
Een kattengekrijs van jewelste. Met daar tegenaan het krassen van de kraaien (wanneer slapen die in godsnaam), blaffende honden, het gekletter van een moessonbui op de daken. En dan natuurlijk in de vroege ochtend de oproep vanuit de moskee tot het gebed.

Ik voel me geroepen op te staan. Voor een luttel bedrag, zou KPeen ontbijtje voor me maken. Simpel. Maar lekker en voedzaam. Er zit naast ei op een soort dunne pannenkoek (die in een schattige warmhoud box zitten, ook een soort aardappelsoep. Lekker pittig.
Vandaag heb ik dus ook drie keer warm gegeten. Ik word nog een echte Indiër.

Ik loop als eerste de richting van de zee op. Dat blijft toch trekken. Ik kom via een andere weg, weer uit bij de grote Chinese visnetten.
Naast de Europese en Arabische invloeden is dus ook Chinese historie (handel met China) terug te vinden in Kochi. De naam van de stad Cochin (Kochi) wordt al vermeld in Chinese geschriften van de 15e eeuw.
De netten worden al vanaf 1350 gebruikt .

Ik word door de vissers uitgenodigd om te komen kijken hoe het werkt.
De netten zijn statisch en staan altijd op dezelfde plaats, in een rij van zo’n 8 netten op de wal.
Het binnenhalen van de netten is echt leuk te zien. Het werkt via een contragewicht (het hefboomidee) en helemaal op het laatst met mankracht, laat ik me uitleggen. En demonstreren.
De plek waar de netten staan is trouwens ( dat realiseerde ik me niet) niet langs zeewater. Het is net als the Backwaters, een binnenwater en niet zout, maar zoet. De vissen die hier ‘zitten’, zijn relatief klein. De vangst, is de vis die op het moment van het ophalen van het net, toevallig op dat moment op deze plek zwemt.
Het trekt direct de witte steltlopertjes aan. En katten!
Uiteraard vragen de vissers na de demonstratie wat geld. Dat heb ik er graag voor over.
Ik heb een leuk filmpje ervan, naar huis op kunnen sturen
Het gaat ook maar om 1 euro.

Via de vissers, loop ik zo’n 3,5 kilometer langs een lange weg, waar van oorsprong de specerijen verhandeld werden. Ook de reden voor de kolonisatie. Nu nog zijn sommige pakhuizen actief in de handel. Er wordt met grote balen gesjouwd.
Mijn doel is Matancherry Palace, dat in 1557 Dutch Palace werd. De Hollanders hebben het paleis in 1663 gerenoveerd. Het doet nu dienst doet als een klein museum. Over de achtergronden van de kolonisatie.
Van 1503 tot 1663 viel Cochin onder heerschappij van de Portugezen. Vasco Da Gama, de Portugese ontdekkingsreiziger overleed in 1524 in Cochin tijdens zijn derde reis naar India. Zijn lichaam werd in 1539 opgegraven en herbegraven in Portugal. In 1663 dus, verdreven de Nederlanders de Portugezen. Ik bekijk het globaal en loop erna naar de Joodse Synagoge. Die net vandaag dicht is. Maar er ligt een heel levendig wijkje omheen.
Ik werp tijdens het teruglopen een blik over de muur van de Nederlandse Begraafplaats. Het is de oudste Europese begraafplaats in India. Er is niet meer van over. Je mag er ook niet op.
In 1795 trok de VOC zich terug uit Cochin, waarna het in 1814 in handen kwam van de Britten.

Ik doe vandaag een siësta, hoewel echt slapen niet lukt. Maar even uit de hitte en wat rusten is ook al fijn.
Na een Thali als lunch, ga ik shoppen. Met name in de Peter (daar héb je ‘m weer!) Celli straat. Met trendy winkeltjes.
Ik wilde ook heel graag nog naar een kunst galerie, Kashi Art. Maar die is helaas gesloten.

Dan nog maar even op het strand wat uitwaaien.
Op dit strand kwamen in het verleden een veelheid aan volkeren aan land in Kochi (immigratie is toch echt van álle tijden).
Dit binnenkomen van mensen met verschillende achtergronden is te zien aan de gebouwen.
Kerken, moskeeën en tempels staan bijna letterlijk naast elkaar. Je ziet ook veel koloniale gebouwen. Dat maakt Kochi heel interssant en gevarieerd.

Ik wil na mijn Mushroom Masala met Roti en na een telefoontje met Peter, nog even wat gaan pinnen, alvast voor mijn volgende locatie, Kannur.
Dit wordt een ‘lijdensweg’. Zeker omdat het al donker is en het wel nog flink warm. Ik loop van de ene naar de andere ATM. Maar uit geen enkele lukt het me geld te halen. Of de machine werkt überhaupt niet, heeft een zwart scherm (in twee gevallen). Of er zit geen geld in (ook in 2 gevallen). Of ie werkt niet met een internationale kaart (1 maal); en dus twee maal vage meldingen als ‘Last transaction cancelled’ en ‘the card is invalid’!?
Dus ik heb bij 7 (!) automaten (die telkens best ver uit elkaar lagen) geprobeerd en ben met lege handen blijven staan.

Het is eigenlijk voor het eerst deze reis, dat ik even baal van ‘India’. Ik ben inmiddels ook flink moe en totaal bezweet. En lijk dus met een probleem te zitten.
Ik heb weliswaar nog 150 euro cash bij me. Maar daar ga ik het niet mee redden, de rest van de vakantie. De hostels moeten nog cash betaald. Ik bedenk me een scenario dat ik probeer Nederlandse toeristen te gaan vragen voor me te pinnen. En dat ík dan het bedrag (waar ze bij staan) online naar hen over zal maken. Maar, ik heb deze reis pas éénmaal bij het theatertje, 2 landgenoten gezien.

De (voorlopige ) redding komt uit een onverwachte hoek. Een man uit Kashmir, waar ik vanmiddag nog bij in z’n shop was (en niets gekocht had), ziet me zoeken (op mijn Maps.me) en rondkijken. Hij vraagt of ik hulp nodig heb.
Dit voelt vreemd. Ik heb de afgelopen twee dagen zó vaak mensen (die me, vooral een tuctuc aanboden, me iets aan wilden smeren), gezegd dat ik niets wilde, hoefde, nodig had. En nu, héb ik dus iets nodig.

Ik leg de situatie uit, maar zeg nog 1 poging te gaan doen.
Vanaf het begin werkte mijn gewone bankpas al niet. Tegenwoordig staat je pas bij de ING automatisch op Werelddekking, dus dat kan de reden niet zijn. Hun conclusie (ik had vanmiddag nog met de helpdesk gechat) is, dat ie wel beschadigd zal zijn. Of ze een nieuwe zullen sturen? Nee dus. Ik zit in India.
Het vervelende is, dat nu ook mijn creditcard geweigerd wordt!?

Ik ga uiteindelijk op hangende pootjes naar de Kashmiri shop terug.
Via dit winkeltje kan ik alvast iéts van geld pinnen; dit lukt gewoon direct. Ook bij nog een probeerpoging (een klein bedrag) met mijn gewone bankpas. In ieder geval een bevestiging dat mijn creditcard én gewone bankpas allebei wél werken; het ligt dus niet aan míj! Uiteraard bedank ik de man hartelijk. Ik heb trouwens gewoon pinbonnen gekregen (in totaal heb ik nu 5500 roepies ( en ik had toch ook nog wat)). De man had niet meer geld in zijn shop.

Ik heb ook ter controle mijn bankapp even geopend. Of er niet gefraudeerd is geworden.
Bovendien kreeg ik het visitekaartje van hem. Voor als ik eens een tapijt naar Nederland opgestuurd wilde hebben.
Ik hád me avond anders voor gesteld. Maar goed. Ik lijk uit de brand te zijn.

Mijn trein vertrekt morgenvroeg vanuit Ernakulam. Een zakenwijk van Kochi. Daar ga ik toch weer een poging doen, bij een ATM. Ik neem aan, dat hier toch wel iéts functioneert.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog