Nou, het begin is gemaakt. En hoe!?

Een heel soepele, rustige, prettige reis gehad. Met veel gehoest en gesnotter om me heen. We gaan het zien.
Via Istanbul, na een overstap van ruim 2 uur, vanochtend op de kleine luchthaven van Tashkent aangekomen.
In totaal heb ik, denk ik zo’n 2 en half uur geslapen. Maar vannacht kan ik ‘plat’ in de nachttrein, die hier om 18.15 uur vertrekt. Dan hoop ik wat slaap in te halen.
Vandaag dus ook maar relatief rustig gedaan. Wat me ná de eerste dag opvalt is, dat het in het stuk Tashkent dat ik tot nú toe gezien heb, ook weldadig rustig ís. Geen geschreeuw, geen getoeter, geen gestress. Een ideale eerste dag, na zo weinig slaap.

Nadat ik snel door de douane kon, ben ik terwijl de bagage van ons vliegtuig op de band druppelde, juist alvast geld gaan omwisselen. En van de eerste Uzbeki Sums, heb ik ook direct (voor de eerste keer tijdens de vakantie) een Uzbeekse simcard gekocht.
Geen geld en súper handig. Maar, ik heb er vandaag misschien al wel téveel gebruik van gemaakt. Dat wil ik komende dagen wel weer wat terug draaien. Om toch het ‘ver-weg-zijn’ gevoel zoveel mogelijk te voelen, ervaren.
Maar ik kan op deze manier wél mijn doorlopende reeks van 62 dagen op Duolingo blijven opbouwen.

Ik heb ook een Uzbeekse (eigenlijk een Russische??) versie van Uber als app op mijn telefoon gezet. Vooral handig om een idee te krijgen wat een bepaalde rit zou moeten kosten.

Ik had deze Yandex Go-richtprijs dan ook in mijn hoofd toen ik op het station in onderhandeling ging met een zwerm taxi chauffeurs.
Ik wist in ieder geval welke ik diréct kon afwimpelen. Maar om niet al te flauw te zijn, ging ik uiteindelijk tóch in zee met iemand die feitelijk voor de afstand eigenlijk best nog teveel vroeg. Maar, het was het me waard. En je moet er ook even in komen.

Bovendien werd er een vermakelijk (??) stukje drama opgevoerd, dat ik er gratis bij kreeg. Een collega/concurrent beweerde dat de chauffeur whiskey gedronken zou hebben!? Maar volgens mij was dit een motief om met hém mee te gaan.
Mijn onderbuikgevoel zond geen signaal uit, het niet te doen. Dus de man, met een hoekige Russische ‘kop’, reed me zeer acceptabel met mijn vracht in een Chevrolet (ik controleerde de route op mijn Maps.me-app) naar de plek, waar ik vanavond de trein zal nemen. Voor de nachtrit naar Khiva.

Met wat handen en voetenwerk werd me duidelijk gemaakt waar ik mijn grote backpack voor de dag kon stallen. In een aangrenzend pand (van het station) in een kelder. Er werd keurig een reçuutje uitgeschreven. Het maakte de weg vrij om de dag toch nog zonder extreem gesjouw wat nuttig te besteden.

Ik had van te voren info vergaard over de Uzbeekse metro. Dat dat méér zou zijn dan alleen een mogelijkheid mensen van A naar B te brengen. Het is een ware mix van functionaliteit, artisticiteit , kunst en design en historische betekenis. Ieder station draagt zijn eigen, unieke stempel. Heeft zijn eigen stijl. Een feest voor het oog.

In 1966 werd Uzbekistan door een zware aardbeving getroffen, die een groot deel van de oude stad verwoestte.
Bij de wederopbouw van de stad, kwamen de eerste plannen ook een metrostelsel te bouwen. Met aandacht voor, bestand zijn tegen seismologische schokken en grote temperatuurverschillen. De metrostations zijn allemaal 100 meter lang en dienen evt ook als schuilplaats. En de stations zijn rijkelijk gedecoreerd. Rusland, (hoewel dat inmiddels verleden tijd en vergane glorie is) wilde dat ook z’n proletariaat ‘paleizen’ verdiende. Ieder station op z’n eigen wijze. Het wordt gewoon een attractie om er een aantal te gaan bewonderen. Een heel bijzondere is het station als eerbetoon aan de Russische ruimtevaart/astronauten. Ik ben me er bewust van, dat dit zeker nu best wrang klinkt, voelt.

Voor de prijs hoef ik het niet te laten. Voor 0,20 cent kun je via de diverse knooppunten de hele stad bereiken.
Ik had thuis al een plattegrond van het metro-netwerk uitgeprint en ik had het systeem gelukkig ook snel in de gaten. Ik ben op deze manier ruim twee uur kriskras onder Tashkent door gereisd. Hetgeen toch óók al een goede eerste indruk van Uzbekistan gaf.
Plus meer inzicht in de stad, waar ik dan weer op mijn laatste dag Uzbekistan (die ik ook weer in Tashkent door zal brengen), gebruik van kan maken.
Ik heb inmiddels aardig in de gaten, welke bezienswaardigheden boven welk station liggen.

En wat ik vooral al snel door had!?!
De mensen zijn hier zó enorm aardig, behulpzaam en op een leuke, bescheiden manier ‘nieuwsgierig’. Uniek. Dit heb ik eigenlijk nog nooit eerder mee gemaakt tijdens een vakantie.
Zo werd er geregeld spontaan een plekje voor me vrijgemaakt als ik instapte. Maar ik zie het hen ook onderling doen. En mensen bieden spontaan hulp aan. Op totaal niét opdringerige wijze.
Het geeft een erg aangename vibe. Ik voel me hier dan ook zéér veilig. Nog versterkt door de vele politie/spoormedewerkers die
op de metro stations aanwezig zijn.
Wat ook al direct opvalt is de diversiteit aan mensen. Een ware mix van leeftijden en stijl en uitstraling. Van modern tot traditioneler. Je ziet absoluut niet 1 type gezicht, type uitstraling. Het lijkt een goede mix. Prachtig om te zien.

Ik loop in de loop van de dag een paar keer het station (een beetje mijn basis vandaag) in en uit. Telkens wordt mijn (hand) bagage weer opnieuw door de scanner gehaald. Maar uiteraard ‘kennen’ ze me uiteindelijk wél. Leuk, de eerste dag al een band(je) opgebouwd.

Ik eet op het station mijn eerste (eenvoudige) warme hap: een soort prei-bladerdeeg-koekjes. En gierst. Ze hebben hier bij het station eigenlijk geen vegetarische optie, dus dit is de enige mogelijkheid. Ik ga me nog bedenken of ik, om safe te spelen (geen onnodige darmklachten te krijgen), het vlees écht helemaal achterwege ga laten. Want vlees ís gewoon de hoofdmoot in Uzbekistan.

Net als het bijzonder versierde brood. Dat ik eigenlijk overal wel zie.
Wat ik ook zie, zijn de sigaretten die per stuk verkocht worden. Als service ligt een aansteker klaar. Bepaald geen ontmoedigingsbeleid.

Over moe gesproken. Ik laat de evt type/snelheidsfouten in dit verslag er voor nu ff in ‘zitten’. Ik ben te moe om dat nu nog te doen.
Ik heb het wachten op de trein (over een uurtje ben ik onderweg), wel zeer nuttig kunnen besteden.

De trein rijdt bijna drie kwartier te vroeg al binnen. Hopelijk mogen we er snel in.
Ja, dus. Ik lig. De ruimte bóven me is erg laag, dus ik moét wel plat. Het is (zolang we (nog) niet rijden, bloedje heet (had ‘de’ Pool tóch nog gelijk, Peter!); ik lig tussen de Uzbeekse families. Die zullen wel denken :’stinken alle Nederlanders zo’ (naar zweet en 2 dagen niet douchen)?!? Ze zijn en blijven érg aardig. Een jongetje van 10 wordt ingezet als tolk.

Mijn Frida Kahlo boekje met foto’s van kids en de meisjes gaat al rond in de coupé.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog