Zo, het was een méér dan heerlijk avontuur. Ik heb (nog steeds) het gevoel dat ik in een droom leef, ik denk dat het ook wel even zal duren eer ik écht weer geland ben.

Ik heb sinds het laatste verslag alweer zoveel mee gemaakt.
In Samarkand nog in de ochtend naar een Russisch Orthodoxe kerk geweest. Mooi, zo’n heel andere sfeer, beleving.
Toch weer Koreaans gelunched. Er zijn toevallig (niet toevallig misschien, het is een heel goed restaurant) tv-opnames. Ik ga nog even met de chefkok op de foto). Die weet inmiddels, dat ik er goddelijk gegeten heb!

Erna loop ik mog eens naar de begraafplaats op de heuvel. Met de meest prachtige, bijzondere graven. Ik ben geshockt door het sterfgeval bij Mondriaan, een collega uit/in Heerlen. Die door een cliënt neergestoken is. Ik denk er toch geregeld aan. Doe je je werk met hart en ziel. Erg heftig en triest. Uiteraard vooral voor de familie.

Het lijkt alweer lang geleden, dat ik Samarkand rondliep. Want, ik zit inmiddels op de luchthaven. Na nog een boeiende, volle dag Tashkent.

Ik kwam hier gisteren na een onrustige treinrit (er zat een Indiase grote groep in mijn coupé. Nu zul je zeggen, helemaal jouw ding toch. Maar ze begonnen te zingen en hielden de twee en halve uur durende reis niet meer op). Ik was totaal overprikkeld. Heb uiteindelijk geprobeerd het gezang met mijn éigen muziek te overrulen. Dat lukte enigszins.

Na een snelle, grappige taxi rit, kwam ik rond 21.00 uur aan bij mijn hotel. Heerlijk rustig was het er. Een voor mijn doen luxe kamer, met 3 bedden, een waanzinnige douche. Een waterkoker, papieren slippertjes. Alles erop en eraan. Dat moést toch een goed ontbijt worden, zou je zeggen. Maar laat dát nou tegen zijn gevallen. En het duurde ook nog eens 20 minuten van mijn kostbare tijd, eer het klaar was.

Maar ik had genoeg energie om tot 11.45 uur alvast op pad te gaan. Met name de bekende Chorsu Bazaar op/in. Ondergedompeld in de bedrijvigheid. Geuren en kleuren. Een zéér uitgebreide en zeker ook grote markt. Deels onder een enorme koepel (doe je van verre al kunt zien).
Ik had nooit eerder zo’n immense markt gezien. Het was én genieten. Én walgen, toen ik een aangrenzende kleine koepel inliep, waar ze vet zaten te snijden. Zó goor. En dan tóch fotograferen haha. Sadomasochisme ten top.

Ik ga nog wat moskee- en madrasses bezoeken. Toch weer net wat anders dan de eerdere. Iedere stad heeft hierin toch weer zijn eigen ‘handtekening’. Vandaag oa The Minor (Witte Moskee). Van daaruit loop ik een heel eind (Peter ‘loopt al kletsend mee’ ), langs de rivier. De Ankhor.

Erna uitchecken en mijn rugzakken en Susan Bijl tas met aardewerk (ik heb het harde wc-papier gebruikt om alles nog even goed in te wikkelen) en nog wat losse spullen in een apart hok gezet.

Zodat ik met alleen mijn Kipling tas de metro in kan. Ik had zowaar de avond ervoor voor het slapen een plan de campagne opgesteld,. Om de dag effectief te kunnen benutten. Yvonne en structuur. Maar dat moet in zo’n situatie wel. Anders ga ik als een kip zonder kop rondrennen.
Het voordeel was, dat ik al goed thuis was in het metro-gebeuren.

Ook hier de leidingen buiten de huizen om. Maar ik las ergens dat het geen water betreft, maar gas. Eng idee.

En in de praktijk liep het zelfs nóg beter dan gedacht. Waardoor ik optimaal kon genieten van alle gevarieerde plekken. Naar mijn idee heb ik een aardig goede indruk van Tashkent gekregen. Ik laat de foto’s maar spreken.

Ik begin bij het (daar héb je ‘m weer) Amir Temur Square. Uiteraard is Temur weer zeer nadrukkelijk (nu op een paard) in een beeld vereeuwigd.
Van hieruit loop ik, over een zeer commerciële (gesponsord door Pepsi, werkelijk over the top) boulevard, naar het Independence Square.
Voorheen tijdens de Sovjet periode, heette het Lenin plein.
De ooievaars op het monument. drukken de vrede uit!
De straat naar het beeld van de Vrouw met Kind is afgesloten (je kunt het vanuit de verte nog net zien). Het staat symbool voor het ‘Home land’.
De fonteinen liggen droog.

De tv-toren waar je normaal in kunt om een mooi zicht op de stad te hebben, was nét tijdelijk gesloten.
Gelukkig dus dat ik ‘stiekem’ bij het Uzbekistan Hotel, een knap staaltje Sovjet Architectuur) met de lift naar de 16e verdieping was geglipt. En daar foto’s heb kunnen nemen. Van twee kanten. Ik deed me als gast voor (het is een sjiek hotel; ik was er ook echt (niet) op gekleed. Maar met een beetje een zelfverzekerde uitstraling kom je ver. Of hoog in dit geval.

Het enige waar ik niet aan toe ben gekomen, is The Art Galery for Modern Art. Daar had ik net nog een dagje extra voor moeten hebben. Of, de structuur wat anders moeten indelen.
Ik had het eigenlijk wel willen zien. Maar je kunt nu eenmaal niet alles.

Ik kan zo gaan inchecken. Ik heb net nog wat bagage omgegooid. Zoveel mogelijk in de ruimbagage. Ook heb ik met ontsmettingsgel mijn voeten zo goed en zo kwaad als mogelijk was, wat opgefrist. Ik had schone sokken apart gehouden.

Mijn vlucht zal om 02.30 uur Uzbeekse tijd vertrekken. In Istanbul heb ik een ruime overstap. Meer dan 5 uur.
Ach, ik laat het komen zoals het komt.

Terug naar Maastricht. Peter zal me, na zijn werk met een Greenwheels op komen halen. Hoewel ik aanzienlijk minder geshopt hebt, dan ‘normaal’ m. Dat zal ik in september in Zuid-India wel ff inhalen, haha.
Zelfs voor de meisjes heb ik nauwelijks iets.

Ik sta in de incheck rij te typen; dadelijk nog de foto’s uploaden. Ideaal met mijn Uzbeekse simkaart. Dit was méér dan ideaal. Die houd ik erin voor volgende keer/keren.

Net als ik ingecheckt ben (hoera, ik ben erdoor met mijn 3 tassen (1 verstopt in mijn souvenier-boodschappentas), is ook het verslag geupload. Mijn laatste blog. Mooi symbolisch toch!?!
Ik zie net dat ik een half uur vertraging heb. Voor mij maakt het niet veel uit, met de lange overstap.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog