Gisterenavond in bed bedacht ik me ineens: ’Ik ga niét uit Mandawa weg’. Ik héb een fantastische verblijfsplek met een eigen sfeervolle veranda. Een heerlijk rustpunt tijdens een hectische reis waarom dan tóch weer de hort op?!?
Neen, ik skip mijn geplande uitstapje naar Nawalghar en blijf vandaag gewoon rustig in/in de buurt van mijn hotel.
Zodat ik ook niet morgen weg ga met het idee dat ik helemaal niet echt genóten heb van mijn droomplekje.

Dus ik zet de wekker wat later, ik had gisteren tot nog best laat (tijdsverschil) met Peter gebeld. Wel gezellig uiteraard. We kijken er ook erg naar uit elkaar weer te zien. Goed dat we in maart sàmen op avontuur gaan.
Ik word ‘natuurlijk’ toch vóór de wekker wakker. Dat is pas écht natuurlijk (je eigen ritme volgen).
Ik tuttel wat aan. Doe mijn ochtendritueel: douchen, me goed insmeren met zonnebrand factor 50 en antimuggen spray. Zet mezelf een flinke mok (nog net voor de vakantie bij de kringloop gekocht, dé ideale reismok) thee. Slik braaf mijn Dr A. Vogel Echinaforce-weerstands- en vitamine C bruistablet. Tot nu toe nu ben ik topfit. Maar dat moet je in Azië nooit te vroeg zeggen. De laatste dag kun je nog Dehli Belly krijgen.

Ik boek op internet een kamer op Pahargansj, de backpackerswijk van, juist Dehli. Vlakbij een metrostation, om dinsdag relaxed naar het vliegveld te kunnen gaan. En ga dus ook mijn laatste 4 dagen (in India) in.
Even een pas op de plaats vandaag, voor ik me morgen in de gekte van Delhi zal storten.
Nu ben ik dit an sich wel gewend (ik denk dat ik 9 keer eerder in Delhi geweest ben). En stiekem kan ik ook enorm van dit facet van extreme drukte en chaos van India genieten. Maar het is en blijft een aanslag op je zintuigen, energie en geduld.

Dus hoe heerlijk is het om hier nu in Mandawa van bovenaf (vanaf mijn eigen buitenplekje naast mijn kamer) op de straatjes rondom het hotel het dagelijks leven te mogen aanschouwen. Kinderen in schooluniform op weg naar school. Er loopt een pony voorbij. De brommers kunnen natuurlijk niet ontbreken. Evenals de vrouwen in hun kleurrijke kleding, die waarschijnlijk naar de markt gaan. Aan de overkant mekkeren wat geiten. Van iets verder weg hoor ik het geloei van koeien.
Dan opeens rijdt er een soort omroepwagen voorbij. Het geluid mengt zich met het belletje dat de man gebruikt om de aandacht (van de schoolkinderen?) te vestigen op zijn roze suikerspinnen, die hij aan een lange stok met zich meedraagt.
De jongen van het hotel (die bereid was me het ontbijt boven te brengen), roept van beneden of mijn ontbijt smaakt?!

Ik trek mijn nieuwe trailerschoenen aan, die ik van Peter met mijn verjaardag gekregen had. Ze zien er inmiddels goed doorleefd uit. In hoeverre je dat van schoenen kunt zeggen. En ga op pad, mijn neus achterna. Het is grappig dat de straat waar ik de nacht dat ik aan kwam en met al mijn bagage liep (en die toen zo unheimlich voelde, vooral omdat ie totaal verlaten was), nu overdag zo vriendelijk en vertrouwd over komt. Ik begin de weg wat te kennen.

Het is inmiddels een paar uur later, 13 uur.
Ik ben net terug van het rondje Mandawa.
Gewoon dus wat links, rechts mijn weg gevolgd. Afgegaan op een kleurrijke minaret.
In de Moslimwijk lopen veel geiten rond. Hier in Mandawa lijken de runderen wel veel forser dan elders. De honden liggen voor pampus.
Op een of andere manier word ik veel meer met rust gelaten en vriendelijker benaderd dan gisteren. Alsof je toch niet meer helemaal vreemd bent.

Voor mijn doen is het echt slenteren. Me wat meer op de details richtend. Uiteraard blijf ik foto’s maken. Ik zie toch telkens weer wat nieuws, dat mijn aandacht vraagt, of me raakt.
Blijkbaar is mijn aandacht (even) toch niet 100% gefocussed, want ik stap met één voet in een van de vele gootjes die overal over de hele breedte van de straat/stoep lopen (ik had m’n voet wel kunnen breken, bedenk ik direct). Zo’n 15 cm breed en ik denk 20 cm diep. Om in de moeson tijd het overtollige water af te voeren. En nu vast ook rioolwater, met daarin de nodige koeienshit.
Shit dus! Een pikzwarte schoen. Ik kan het meeste er gelukkig afstampen.
‘Thuis’ heb ik de schoenen even met de punten in een sopje gezet. Ik krijg ze verrassend goed schoon. Ze staan nu te drogen.

Ik neem altijd voor de zekerheid een rol toiletpapier mee. Je weet nooit in wat voor guesthouses/hostels je terecht komt. Ik heb de hele rol nog over. Ik stop er wat van in de punten om het drogen wat te versnellen, ik wil ze niet in de volle zon zetten.
Ik heb (uiteraard) van meer teveel meegenomen. Vooral tóch weer teveel kleding. Sowieso altijd teveel toiletartikelen. Ook voor je weet maar nooit.

Ik sta niét droog. Heb me net lekker een heerlijk verfrissende beker Roosvicee gemaakt. Ik moet erop letten niet te weinig te drinken. Ik heb de ervaring dat je in India snel een blaasontsteking oploopt. Beter voorkomen dan genezen.

De voorganger (Imam neem ik aan) van de moskee is al zeker een half uur op indringende wijze door een luidspreker vanuit de moskee te horen. Het galmt over Mandawa.
Ik vind het best heftig klinken. Terwijl ik allang weer neergestreken ben in mijn veilige basis, hotel Shekawathi.
Vernoemd naar de regio waarin Mandawa ligt. De regio waar in vroeger tijden de Zijdenroute doorheen liep van China naar het Midden Oosten. Vandaar alle koopmanshuizen. Het Shwekhawati district is genoemd naar de 15e-eeuwse heerser Rao Shekha.

Ik houd weer een korte siësta en ga dan in een bescheiden supermarkt wat blikjes Cola-light (de enige plek in Mandawa waar ze die hebben) kopen voor tijdens de busrit van morgen. Ik ging uit van 7 uur bussen, maar het blijkt zelfs 8 uur te zijn. En dan nog een stukje met een tuctuc. Maar dan zal ik me ook tot voor de deur van mijn hotel laten afzetten.

Vanmiddag heb ik nog een pancake cheese gegeten. Die combi kende ze in het hotel niet, stond niet op de kaart. Maar wellicht, na het zien van mijn enthousiasme, wordt het hun specialiteit. Het duurde alleen bijna drie kwartier eer ik ‘m geserveerd kreeg. De gasfles moest vervangen. En de nieuwe gasfles moest nog ergens gekocht. Dus het was al 14.30 uur toen ik lunchte.
Vanavond zal het bij een klein hapje blijven.

En dan weer langzaam inpakken. Een pittig reisdagje morgen. De eindspurt.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog