Vanuit Castricum konden we maandagochtend in alle vroegte naar het station lopen. Om 6.25 (we kunnen nog net met korting reizen) naar Zaandam en hier de overstap naar Schiphol.
Het inchecken verloopt snel. Op Schiphol kan inmiddels weer alles in de tas blijven, zelfs waterflesjes mogen mee.
We krijgen de tijd wel om en ook de vlucht naar Singapoor lijkt korter te duren dan de 12 en ‘n half uur, die er voor staan.
Ik wissel films kijken (The Banshees of Inisherin, The Whale en ET) af met wat dutten.

Singapore Airlines maakt haar naam als luchtvaartmaatschappij met een goede service meer dan waar. Alleen het ontbijt kies ik verkeerd. Het is een bizarre combinatie van pap met kip. Ik lust niet vlug iets niet, maar dit krijg ik niet door mijn keel. Gelukkig heb ik als echte ‘Hollandse’ wat te eten mee. Snelle Jelles als alternatief voor een Oosterse maaltijd. Wie verzint dat!?

We hebben op Changi Airport een overstap van ruim drie uur. Na dat lange zitten is even wat rondstruinen op de luchthaven wel lekker.
Helaas is het nog te donker (rond 06.00 uur) om de vlinders in de vlindertuin te bewonderen. Er is geen licht, vast om het bioritme van de vlinders niet te verstoren (hoor ik Peter zeggen). Het is er warm, kunnen we alvast wat wennen aan de Aziatische temperaturen.
Hoewel, de weerapp geeft voor Hanoi ‘maar’ 20 graden aan. De weersverwachting is niet echt rooskleurig. Maar het heeft geen zin ons daar druk om te maken. Je kunt het toch niet veranderen. In de praktijk valt het vaak nog heel erg mee.
Tja, de klimaatverandering maakt dat het voorspellen van het weer op je vakantiebestemming niet meer altijd mogelijk is. Ons kennende, zal het onze plannen niet (te zeer) in het water gooien. Als het tijdens de motortocht maar wat droog blijft, om te kunnen genieten van de te verwachten mooie uitzichten.

De tweede vlucht verloopt een stuk rommeliger. Peter als horecaman spreekt zelfs het vermoeden uit dat het een stagevlucht is!?! We moeten lang wachten op het ontbijt. Hoewel ik dan opeens wel weer plotseling als enige op de laatste rijen wel alvast een beker Cola Zero krijg aangeboden!

Het aankomen gaat erg soepel. Even in de rij voor de visumcontrole, de rugzakken die al rondcirkelen op de band. De eerste 3miljoen Dong (118 euro) gepind.
We kunnen zó in bus 86 springen, die ons naar Old Quarter zal brengen.
Al blijft de bus wel nog een half uurtje staan tot ie gevuld is, maar dat is echt (voor mij) Aziatisch (en zal vast ook zo in Afrika, Zuid-Amerika gaan).
Ik haal 2 blikjes (goed in een plastic zak verpakte) blikjes Pepsi Zero (ja, in de vakantie mag ik dat) uit de grote backpack, waar we mee proosten op een goed verblijf in Hanoi.

We kunnen tot de laatste halte meerijden, vanwaar we nog 1-kilometer naar het hostel moeten lopen. Lachen, we krijgen precies dezelfde kamer als waar ik 5 jaar geleden ‘zat’. Voor 5 euro/pp/nacht. Een piepkleine kamer, maar we doen het ervoor.

Even (heel even) bijkomen en dan de straat op. Het zal nog zo’n 3 uur licht zijn, toch leuk alvast een indruk op te doen.
Helaas, het is niet zonnig. Ik vrees dat dat zo de eerste week zal blijven. De smog maakt het er niet beter op. Maar ook dat vermoedde/las ik al. Qua zicht heb je hier in de stad er eigenlijk geen last van (onderweg vanaf de luchthaven zag ik wel omliggende heuvels die in in nevelen gehuld zijn). Gezond zal het niet zijn, als je er dag en nacht in moet vertoeven!? De mondkapjes dié hier nog af en toe gedragen worden, kunnen dan ook vast deels hieraan toegeschreven worden.

We lopen naar de spoorbaan, die tussen de huizen doorloopt. Sinds kort is deze voor toeristen een groot deel van de dag afgesloten. Het trok teveel nieuwsgierigen, waardoor de bewoners hun privacy begonnen te missen. Tja, de keerzijde van de medaille.
Aan het begin van het wijkje kun je nog wat foto’s maken. Het blijft ook gewoon leuk, zelfs als er geen trein voorbij komt.

Ik wil dolgraag wat favoriete plekken/straten van destijds aan Peter laten zien, maar mijn richtinggevoel laat me jammer genoeg in de steek. Als het dan ook nog donker begint te worden, blijf ik in cirkeltjes lopen, zonder resultaat. Tot ik nog een poging doe en zowaar het eenvoudige eettentje terug vind, waar ik zo vaak even voor een Ramensoep binnen liep.
Ze spreken nauwelijks engels, alleen de zoon een beetje. Dat helpt om het voor ons onbekenden ingrediënt te verhelderen: heel dunne schijfjes Papaya. Met kleine limoentjes wordt de smaak afgemaakt.

Ik vermoed dat de bedrijvigheid op straat een stuk minder is dan dat ik in mijn geheugen had, omdat ik in 2018 vermoedelijk in een weekend in Hanoi was. De vrijdag, zaterdag en zondag is er een avondmarkt. En is er ook rond het meer veel meer te doen. Maar ook de relatief lage temperaturen zullen meespelen.
We zijn na het weinige slapen van afgelopen dagen toch toe aan wat rust. Morgen een nieuwe dag. Nieuwe kansen.

We hebben trouwens het busticket voor de reis vanuit Hanoi naar Ha Giang voor donderdagochtend al geboekt. Om 09 uur zullen we door een klein busje bij ons hostel worden opgehaald om vervolgens bij het verzamelpunt van de grote bus te worden gedropt.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog