Tja, het is nu hier in Rajasthan 21.31 uur. De dag zit er bijna op. Ik ga zo mijn backpack inpakken.
Maar goed dát de dag erop zit. Ik ga ook niet meer de kamer af.
Vandaag ging zo’n beetje alles mis (en kwam weer goed), wat maar mis kon gaan.
Het begon gisteren eigenlijk al met het wegvallen van het internet. Maar goed, dat kán/gebeurt gewoon snel(ler) in India.
Maar vanochtend was het nog steeds niet hersteld.

Vannacht had ik wél goed geslapen, ik sta dus fris op. Ik neem weer een bak yoghurt met uitzicht op de mistflarden, die voor mijn ogen optrekken.

Vandaag eens niét de ghats op, maar naar het festival terrein.
Vooral om de moustach competition te gaan zien.
In de wandelgangen werd al gefluisterd dat ook dit evenement sterk gereduceerd is.
Maar dan nog, waar maak je dit mee?

En dan vóór het begint, de mannen lopen weliswaar al op het terrein te pronken. Staan geregeld hun snorren bij te werken. Maar mannen van een ander kaliber moeten eerst nog touwtrekken. Ze gedragen zich, vooral ná de wedstrijd, alsof een olympisch toernooi gewonnen is. Geweldig.

Maar zeker ook voor de snorrenmannen is het bloedserieus. Ze worden ook serieus genómen. Er is zelfs een filmploeg. Jaaaa, nu word ik wél (kort) geïnterviewd. Hilarisch.

Ik ga heel kinderachtig met de deelnemers op de foto. Ik maak er mijn eigen feestje van.
So good, so far.

Tot ik terug ben gelopen naar mijn guesthouse en ik mijn sleutel niet kan vinden.
Op zo’n moment heb ik zo’n moeite met mijn adhd-symptomen. Dan ben ik gewoon echt boos op mezelf. Die eeuwige chaos in mijn hoofd. Dat niet kunnen focussen, onthouden.
Ik was al wat gestressed, omdat al drie ATM’s me geen geld wilden geven.
Vervolgens barst het beschermplaatje van de lensjes op mijn iPhone (op zich geen ramp), maar toch. Als ‘alles’ misloopt, is het even te veel.

De mensen in het guesthouse sturen me naar boven om lekker te gaan lunchen. Er wordt een reserve sleutel opgeduikeld. Ik vind ATM 4 en daar lukt het met de creditcard wél.
Ik shop wat (in een stoffenwinkel gaat op een of andere manier mijn meegenomen alarmpje af en ik weet het niet zo snel uit te zetten haha).
Ik eet wel weer een heerlijke variatie van de curry. Inmiddels laten de apen zich dus toch zien. En horen. Ze denderen over een golfplaten dak.
Het uploaden van de foto’s van gisteren lukt dan weer niet, zoal ik wil. Deels stond de stand van de iPhone per ongeluk op ‘Live-foto’s’. Maar ach, er blijven er genoeg over. Alles staat wel nog op de iPhone. En het is om te zetten, heb ik inmiddels ontdekt. Én, ik realiseer nu wát je met live-foto’s kúnt. Biedt weer mogelijkheden.
Oja, het schermpje van mijn telefoon stond opeens op zwart! Dat is ook weer hersteld.

Als ik er nu op terug kijk, kan ik er best om lachen. Ik had trouwens nog ff wat app-support op afstand van Daksha en Noël. En Peter. Bedankt!

En, vandaag is voorbij. Zo’n dag kun je maar beter gehád hebben. Mijn contanten (voor de zekerheid) en pasjes en paspoort héb ik nog. Dat is toch even wat belangrijker dan een sleutel. Ik ben (nog) gezond. Heb vandaag weer veel gezien en beleefd.
En de ochtend was geweldig.

Morgen op weg naar Bundi. Een van de rustpunten op deze reis. Ik wissel ‘t wat af. Steden en meer plattelandsstadjes.
Een nieuwe dag, een nieuw geluid.
Ik neem mogelijk toch de bus, in plaats van de al geboekte trein. De bus is rechtstreeks. Maar de treintickets (twee trajekten), houd ik achter de hand. Ach soms ben ik dan ook wél georganiseerd.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog