Dag allemaal,

Nou vandaag de grote dag.
Kennismaking met onze drivers en start van de motor tour.

Klokslag 7.30 uur komen er twee ‘jongens’ ons en de bagage ophalen vanaf ons hotel om vervolgens naar het startpunt van de tocht te gaan. Waar we eerst nog een lopend buffet ontbijt mogen gebruiken. Vanaf nu zullen alle maaltijden bij de tour inbegrepen zijn.
Het blijken nog niet dé drivers te zijn, maar die komen zich al vlug voorstellen.
Ty en Lenny. Ook zij zijn vrij jong, waar ik in eerste instantie wat onzeker van word. Mijn vorige Easy Rider ervaring in Vietnam betrof twee heel ervaren, al wat oudere mannen.
Bij ‘jongens’ denk ik al snel aan adrenaline en overmoed.
Maar (mogelijk ingegeven door mijn nadrukkelijke verzoek om niet te snel te rijden), ze zíjn echt Easy Riders. Ze rijden gemiddeld denk ik zo’n 40/45 km/uur. Met een max van 50. Dat geeft een heel comfortabel, veilig gevoel.
De wegen lenen zich er ook niet voor om te gaan racen (hoewel er niet overdreven veel verkeer rijdt) en het ís ook de bedoeling alles in je op te kunnen nemen. Het is geen wedstrijd.

Voor de veiligheid krijgen we naast de helm ook knie- en armbeschermers.

Het motorrijden (al is het achterop) geeft het ultieme vrije gevoel. Lekker een windje (we hebben de goede kleding uitgekozen), maar niet te koud. Het wordt uiteindelijk het perfecte weer om met een motor rond te rijden.
Ik betrap me erop, dat ik zit te neuriën. Ik durf het (haast) niet te zeggen wát: ’what a wonderful day’!

De jongens lachen de hele tijd, heerlijk. Gelukkig ook maar, want we zullen er drie dagen mee op moeten trekken. Het klikt duidelijk. Er is een goede vibe.

Ik maak te veel foto’s op de motor, Peter klets (te) veel. Dat geeft een goede balans. Én, hij geeft de drivers op een entertainende manier aandacht. Iedereen blij. Peter droomt er al van de route ook eens te gaan fietsen!?!
Peter heeft duidelijk ook meer zitvlees van het fietsen. Hij is gewend uren op een zadel te zitten. Ik heb na een half uur al zadelpijn, voel mijn zitbeentje nadrukkelijk.
Maar, we stoppen geregeld bij een mooi uitkijkpunt (ach, eigenlijk is de hele route wondermooi). Onze eerste stop is een kleurrijk marktje van een lokaal bergvolk, de Cau.
Ze zijn nog niet zo gewend aan toeristen, ze vinden het niet erg gefotografeerd te worden.
Dat is dus helemaal genieten voor mij. Ik zal gedurende de dag op meer punten uitgebreid portretten kunnen maken. Eén groot feest.

Ik heb de motortour van Peter gekregen, als voorschot op mijn verjaardag. Ik kan me niet herinneren eerder zo’n indrukwekkend en mooi cadeau te hebben gekregen. Het is echt gewéldig. Wát een ervaring.
Het soms voelt alsof al die schoonheid ‘pijn’ doet. Heel moeilijk te omschrijven. De natuur is werkelijk zó imposant. Ik word er zó rustig in mijn hoofd van. En ik voel me zo rijk en verbonden met Peter (af en toe wisselen we een genietende blik vanaf ‘onze’ motoren). Wat bijzonder om dit samen met hem te kunnen doen.

We lunchen met z’n 2en in een klein restaurantje (de drivers blijven buiten zitten, vóór het restaurant). ‘s Avonds blijken we met alle deelnemers van de Tour (die afzonderlijk rijden) samen in een zaal te eten. Aan 3 grote tafels, waar schalen vol (gevarieerd) eten klaar staan.
Bij iedere tafel wordt de maaltijd met het heffen van een klein glaasje rijstwijn en het uitroepen van een soort drieregelige Vietnamese yel geopend.
Het zijn werkelijk allemaal twintigers. Backpackers. Wereldreizigers. Die de Covidtijd waarschijnlijk (net als ik) in aan ‘t halen zijn.
Backpackers, dat zijn wij natuurlijk ook. Maar omdat ik trots over Mia en Mirre heb verteld tegen onze drivers, word ik ‘grandmother’ genoemd, haha.
Nou, dan wel een lenige. Ik kruip nog met het grootste gemak op en weer van de motor.
Het is trouwens een lichte motor, voor jullie mij (en Peter) té stoer gaan vinden.

Omdat we ons toch een beetje een vreemde eet in de bijt voelen, gaan we al vrij snel weer, met een omweg naar ons hotel. Even de sfeer van Dong Van opsnuiven. Een rustige plaats. Bijna geen verkeer op de weg. Geen lawaai. Je kunt er zó oversteken, wat in Hanoi wel anders is. Daar heb ik me vaak afgevraagd waaróm er in godsnaam zebrapaden waren: geen auto/bus/scooter enz stopt voor je, als je er oversteekt. En een groen voetgangerslicht was er ook absoluut geen garantie om veilig naar de overkant te geraken. Dat werd door veel verkeer straal genegeerd.
Dan is deze rust wel weer even verademend.

Morgen om 08.30 ontbijten en erna weer op pad. Vandaag hebben we (de drivers uiteraard) zo’n 160 kilometer gereden. Morgen zullen dat er aanzienlijk minder zijn. Ik geloof zo’n 90. Ik heb eigenlijk geen idee wat we waar zullen gaan doen. We laten het allemaal over ons heen komen. Wel zo relaxed. Go with the flow.

Ik ben me ervan bewust dat het absurd veel foto’s zijn vandaag, maar ik kon echt niet kiezen (en een ieder kan ook gewoon een páár foto’s bekijken/aanklikken uiteraard).
En zoals ik ieder jaar zeg:’ik weet dat ik het verslag óók echt voor mezelf maak. Het geeft mij de gelegenheid om mijn herinneringen vast te houden, af en toe weer in mijn vakantie(s) te duiken’. Het was ook een echt speciale dag vandaag!

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog