Vanochtend stond de wekker op 7.20 uur. Ik had afgesproken om 08.00 uur te ontbijten. De laatste spullen inpakken, nog even douchen. Lekker op het gemak. Ik was gisterenavond al even gaan kijken waar het busstation is. Niet meer dan 5 minuten lopen, ideaal met de zware backpack.
Op een gegeven moment hoor ik geroep van buiten. Ik wist dat de week hier in Jordanië op zondag begint. En ja hoor. Het geluid komt vanaf het schoolplein, schuin tegenover het hotel. Leerlingen staan hier in lange rijen opgesteld en doen (een soort van) ochtendgymnastiek. Zeer gedisciplineerd. Dit zou in Nederland ondenkbaar zijn.

Ik werd dus ruim voor de wekker wakker. Wellicht ook de reiskriebels!? Zo’n nieuwe bestemming brengt toch altijd weer een stukje, positieve spanning met zich mee.
De Rode Zee. Ik heb deze woorden de laatste weken vaak in mijn mond gehad. Op mijn werk moeten ze gek van mij geworden zijn. Mede ook door mijn verlangen op reis/naar Jordanië te gaan en dientengevolge mijn (overdreven?) angst op het laatst nog Corona te krijgen. Waardoor ik niet zou mogen vliegen.
Nu ik hier zo’n kleine week vertoef, is dit gevoel totaal van me afgevallen.

Ik zit nu al een half uur in een mini-busje, dat zal vertrekken zodra het vol is. Er zitten, buiten mij nog een man en vrouw. Dit kan nog wel even gaan duren. Ik ben dus (maar) ter plekke begonnen met typen.
Ik ben wederom vooraan in het busje, achter de chauffeur geplaatst. Omdat er geen plek voor de bagage is, moet deze op de stoel naast me. Uiteraard moet dit betaald. Ik zeg in eerste instantie dat ik mijn grote backpack wel in het gangpad zal gooien, maar de chauffeur zakt al van 10 naar 8 JD. Dit klinkt toch wel aantrekkelijk. Zo heb ik een lekker plekje echt voor mezelf. Ik neem maar op de koop toe, dat ik weer pontificaal achter de chauffeur zit. De beste man lijkt wat ouder dan ik ben. Hij ziet er ervaren uit.
Hij vraagt ook direct waar ik mijn hotel heb, zo dadelijk in Aqaba. Zodat hij me hier (in de buurt) kan droppen. Dat klinkt aantrekkelijk. Als hij dan ook nog ns naar 7 JD zakt, is de deal gesloten.

Nu hopen dat het niet al te lang gaat duren, anders moet ik alweer naar het toilet!?
Nadat de teller lang op 3 personen bleef staan, stroomt het busje opeens toch redelijk vol. We vertrekken.
Ik heb de illusie maar laten varen, dat er een chauffeur is, die niét tijdens het rijden belt. Maar deze man rijdt in ieder geval rustig en lijkt gefocust (op de weg). Is niet met duizend andere dingen bezig.
Na 5 minuten wordt de eerste persoon binnengelaten, die langs de weg staat. Na 10 minuten stopt de chauffeur om drie enorme ronde Jordaanse broden (ik schat met een doorsnede van zeker 40cm) te kopen bij een vrouwtje dat op de stoep zit met haar koopwaar.

We rijden in eerste instantie op The Kings Highway. Door een prachtig berglandschap. Met her en der windturbines.
Er liggen veel verkeersdrempels, dus erg hard kan niet gereden worden. Ik vind het wel lekker.
Bij een politie checkpoint, worden willekeurig wat identiteitsbewijzen gecontroleerd. Maar, geen verdachten aan boord, we kunnen door. Tot hetzelfde tafereel zich na een klein uurtje herhaalt. Nu moet ook ik mijn paspoort laten zien. Hoewel ik weet dat dit natuurlijk oké is, houd je toch even de adem in. Je weet nooit welke fratsen ze menen uit te moeten halen. Maar in no time staat de agent weer buiten. We zijn wederom goedgekeurd.

Je merkt dat we dichter bij de woestijn komen. Het wordt vlakker en droger. De velden liggen bezaaid met stenen. Daartussen staat een herder met zijn schapen.
De weg zelf is ook niet altijd strak geasfalteerd. Op dit stuk zijn er toch nogal wat kuilen en scheuren.
We waren eerder al een verkeersbord tegen gekomen dat waarschuwt voor overstekende kamelen. Ik vroeg me al af, of dit écht een realistisch gegeven is. Maar ik had me dit nog niet bedacht of ik zie een paar exemplaren evenwijdig aan de weg op een afstand van zo’n 50 meter lopen. Nu héb ik dit in Marokko en India ook al eens gezien, maar het blijf leuk. Het maakt dat beseft dat je écht weg bent.

Jammer genoeg is het zicht weer niet helemaal helder. Het is heiig. Soms waait het stof op en danst door de lucht.Het is wellicht te warm aan het worden. Binnen de 130 kilometer die we afleggen, zal de temperatuur van 29 naar 37 graden oplopen. We zijn dan ook afgeslagen naar de Dessert Highway.
We komen langs Wadi Rum, mijn volgende bestemming.
Het landschap wordt weer bergachtiger, zo’n 30 kilometer voor Aqaba.
Voor ik het weet sta ik ineens buiten. Het busstation is toch nog een ruime kilometer naar het hotel, dat ik op the Lonely Planet had zien staan. Het zou wat oubollig zijn, maar wel met vriendelijk personeel. En dat is toch altijd ook wel een criterium dat belangrijk voor me is.

Maar al op de weg erheen, krijg ik vervelende reactie’s als ik naar de locatie van het hotel aan het zoeken/ vragen ben. Mijn GPS blijkt de naam van het hotel niet op te pikken. Ik weet alleen de straat (de grote kustweg; bijzonder trouwens, dat hier volkstuintjes aan liggen. Frisgroen. Waar mensen wat in aan het werken zijn).

Het hotel kan ‘overal’ zijn. Ik ben dus een beetje afhankelijk van de goodwill mij in ieder geval een beetje te helpen.
Zij vragen geld en/of lijken me bewust te laten ronddolen. Een sfeer die ik hier niet eerder meegemaakt heb!?
Tot nu toe ben ik telkens gecharmeerd geweest, juist door de vriendelijkheid en behulpzaamheid.
Diezelfde sfeer hangt ook in het hotel, als ik het uiteindelijk vind. Het lag een beetje in een verborgen hoekje.

Nou, de vriendelijkheid waar ik juist, in combinatie met een goede prijs voor gevallen was, is ver te zoeken.
Ik krijg geen antwoord op vragen. Het lijkt zelfs een beetje op snauwen, van hun kant.
Toch besluit ik in eerste instantie de kamer te nemen. Ik zal er het grootste deel van de dag toch niet zijn.
En misschien ontdooien ze, als ik er wat langer ben!?
Ik betaal dus uiteindelijk voor drie dagen vooruit.
Maar als ik merk, dat er op de kamer geen wifi is (dat verklaart het massale gehang (van alleen Jordaanse mannen) in de hal, geeft dat me juist het duwtje dat ik blijkbaar nodig had er toch van af te zien.
Ze zijn uiteraard niet blij als ik m’n geld terug vraag. Mij bevestigt dit alleen, dat ik een goede keus maak hier niet te blijven.

Ik voel het ook in mijn buik, als ik buiten sta. Een opluchting, die alles zegt.
Gelukkig vind ik uiteindelijk een plekje er niet ver vandaan. Of, plékje. Het is de laatste kamer, die vrij is. Een soort appartement met een twee-persoonsbed en nog twee single-bedden. Iets boven mijn geplande budget, maar dit lijkt een goede thuisbasis. Er staat zelfs een koelkast en magnetron.
Het voelt ook prettig, in het contact.

Tót, als ik me al lekker aan het installeren ben, op de deur wordt geklopt en me een gsm onder de neus geduwd wordt. Er is een misverstand: de kamer was, vanaf morgen al geboekt voor drie dagen.
Ze zijn verder niet onaardig en zijn ook bereid een alternatief aan te bieden. Maar dat is er nu nog niet.

Dat wordt dus een kort verblijf. Morgen toch weer inpakken. Én, weer op zoek naar iets betaalbaars, want de prijzen liggen hier een stuk hoger dan op andere plekken. Misschien verrast de hoteleigenaar me nog met iets.

Het geeft me wel de gelegenheid morgen toch nog nét een kilometer of 10 verder de kustweg af te zakken. Daar zijn betere snorkel plekken, realiseer ik me. Ik dacht dat de verschillende strandjes dichter bij elkaar zouden liggen. Vanaf deze plek zou ik telkens een shared taxi moeten nemen voor de mooie koraallocaties. Collega Pieter adviseerde me nog, dit vooral goed na te vragen.
Hij heeft me sowieso nóg enthousiaster gemaakt voor de Rode Zee. Hij was er eens, vanuit Israël.

Maar, ik bén de zee al in geweest. Netjes met een korte sportlegging en t-shirt over mijn badpak. Ik ben blij dat ik hierop gerekend had, want hier voel ik ook voor het eerst de starende blikken.
Ik vermoed dat dat ook minder zal zijn op de meer toeristische stukken. Want hier zijn echt alléén localo’s.
Dat heeft natuurlijk z’n/veel charme. Maar, het voelt soms ook wat too much.
En in je eentje zit je toch ook een beetje met het ‘probleem’ van het achterlaten van je hotelsleutel en bril. Nu is deze sleutel verder anoniem, maar toch. Ik laat ‘normaal’ ook zelden waardevolle spullen achter. Maar het kan in deze situatie effe niet anders.

En zonder bril, is het ook nog knap lastig je spullen terug te vinden, haha.
Maar, ik heb al plezier gehad van mijn meegesleepte snorkelmasker en waterschoenen.
Ik heb al veel moois onder water gezien.
Maar, er ligt ook heel veel troep/afval op de zeebodem. Dat is wel een kleine smet.

Wat ik nog niet gedaan heb, is mijn onderwatercamera gebruiken.
Ik vond het opeens doodeng. Koud-water-vrees.

Ja, de temperatuur van het zeewater viel me inderdaad ook ietwat tegen.
Maar, ik was vandaag ook moe, dan ben ik altijd kouwelijker.
Even een klein dipje. Dat al over lijkt te zijn, als ik voor nog geen 6 euro in een leuk ‘tentje’ een riante maaltijd voorgezet krijg. Ik kan het bij verre niet op. Dat komt niet vaak voor. Maar de accu is opgeladen.

Ik loop nog even naar het strand, waar ik net op tijd aan kom voor de zonsondergang. Het is een hele happening. Er worden massaal selfie’s gemaakt. De waterpijpen zijn tevoorschijn gehaald, men dobbert nog in het water. Er klinkt muziek van de bootjes die langs varen. Her en der zitten nog wat families. Maar het aantal mannen is toch sterk vertegenwoordigd.
Omdat ik weer energie heb, lukt het me nu ook ze met humor van me af te schudden.
Ik ga dus toch uiteindelijk met een fijn gevoel naar mijn luxe kamer, voor een nacht.

Morgen, nieuwe kansen.

Jullie zullen horen, waar ik terecht ben gekomen.

Groetjes, Yvonne

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog